ზოგმა ეს ნაბიჯი ქმრის ზეწოლით გადადგა, ზოგს კი ეს დაეხმარა დიდი თანხის დაზოგვაში განქორწინების დროს.
დღევანდელ სამყაროში, დაპირება, რომ „ჭირსა და ლხინი მის გვერდით იქნებით“ აღარ არის საკმარისი იმისათვის, რომ დაარწმუნოთ თქვენი პარტნიორი, რომ მისი თანამოაზრე ხართ. სიყვარული, რა თქმა უნდა, არავის გაუუქმებია, მაგრამ ბევრს ურჩევნია თავი დაიზღვიოს.
სწორედ ამიტომ აწერენ ხელს მეუღლეები საქორწინო ხელშეკრულებას. ყველა ხელმძღვანელობს საკუთარი მოსაზრებებით: ვიღაცას ეშინია, რომ განქორწინების შემთხვევაში მოუწევს ქონების გაყოფა, ზოგს კი პირიქით, სურს დაუმტკიცოს საკუთარი სანდოობა მეორე ნახევარს.
ანა და ანდრია 18 წლის ასაკში დაქორწინდნენ. ცოტა ხანში ქალიშვილი შეეძინათ, შემდეგ კი ვაჟი.
”ეს იყო სიყვარული, ნამდვილი სიყვარული. მაშინაც კი, როცა ვშორდებოდით, ძალიან მიყვარდა ჩემი ქმარი. ჩვენ ძლიერი და კარგი ურთიერთობა გვქონდა. ანდრიამ ბიზნესი წამოიწყო და საქმეები კარგად მიდიოდა. მე ჩემი სიამოვნებისთვის ვმუშაობდი და სახლსა და შვილებზე ვზრუნავდი. ჩვენ ერთად ნახევარი მსოფლიო მოვიარეთ“, – ამბობს ანა.
შემდეგ კი ძლიერ ოჯახურ ცხოვრებას ბზარი გაუჩნდა, ყველაფერი ალკოჰოლის ბრალი იყო. მორიგი ჩხუბი დასრულდა იმით, რომ ანდრია სახლიდან წავიდა და განქორწინება მოითხოვა.
სანამ ანა ტიროდა, მან სხვა ქალი იპოვა და მასთან გადავიდა საცხოვრებლად, ცოლ-შვილი დატოვა 150 კვ.მ ბინაში, რომელიც ახლახან იპოთეკით შეიძინეს.
”ჩვენ ისე ვიჩხუბეთ, რომ მაშინვე გასაგები იყო – განქორწინება. ანდრია დაჟინებით მოითხოვდა საქორწინო კონტრაქტის გაფორმებას. დავთანხმდი, უბრალოდ აღარ მინდოდა მისი დანახვა და მოსმენა. მე შემხვდა ეს ბინა, მანქანა და ავტოფარეხი. დანარჩენი ქონება კი მან სასწრაფოდ გადაუფორმა თავის პარტნიორს, რომ აღარაფერი მომეთხოვა“, – ამბობს ანა.
მას წინააღმდეგობა არ გაუწევია. ძალიან განაწყენებული იყო ქმარზე, რომელიც ნამდვილად ძალიან უყვარდა.
„საბოლოოდ, სასამართლოში არაფრის გაყოფა არ მოგვიწია, ყველაფერი ქორწინების კონტრაქტმა გადაწყვიტა. ერთადერთი იყო ის, რომ ნოტარიუსმა მაშინვე მირჩია, ჩამეწერა ალიმენტის ოდენობა. სასურველი იქნებოდა ჩემი ქმრის შემოსავლის პროცენტი. თუ ეს ფიქსირებული თანხა იქნებოდა, მაშინ მნიშვნელოვანი თანხა. მე მოვითხოვე თანხა, რომელიც იმ დროისთვის მაწყობდა და შევეცადე, რომ ყველაფერი დამევიწყებინა ცუდი სიზმარივით. ერთადერთი, რაშიც შევცდი, ალიმენტის ოდენობა იყო. ყველაფერი ძალიან გაძვირდა და ჩემი ხუთი წლის წინანდელი თანხა ძალიან მცირე აღმოჩნდა. მაშინ არ ვიცოდი, რომ შემეძლო სასამართლოში მისვლა და საკითხის გადახედვის მოთხოვნა, ახლა კი ბავშვები უკვე ზრდასრულები არიან, ”- ამბობს ანა.
დღეს იგი აღიარებს, რომ ძალიან განაწყენებული იყო – და რომ არა ეს გრძნობა, ის უფრო მეტს მოითხოვდა.
”მაგრამ ბედმა ის ჩემს გარეშეც დასაჯა. როცა დავშორდით, მისმა პარტნიორმა მას არაფერი დაუბრუნა. მე ბოლომდე დავფარე იპოთეკა, ნებისმიერ სამსახურში ვმუშაობდი და ახლა მაქვს უზარმაზარი ბინა, სამსახური, რომელიც მიყვარს და არავისზე ვარ დამოკიდებული. ჩემი ქმარი ცდილობდა დაბრუნებას, მაგრამ არა”,- აღიარა ანამ.
ჩვენი მეორე გმირია – ია. საქორწინო კონტრაქტი მას არ გაუპროტესტებია და ქმართან შეთანხმებულად მოაწერა ხელი: ლაშას პირველი ქორწინებიდან შვილი ჰყავდა და წყვილმა გადაწყვიტა დაუყოვნებლივ გამოერიცხა ქონებრივი დავები.
”ჩვენ არ ვაპირებდით განქორწინებას, ეს უფრო ოჯახის ინტერესებში იყო. ლაშას პირველი ცოლი ერთ-ერთი იმ ქალთაგანია, ვისაც უყვარს სასამართლოებში სიარული და ცდილობს მამაკაცის ცხოვრებაში მთავარი ცოლის სტატუსის შენარჩუნებას. როგორც ჰარამხანაში. ის ალიმენტით ცხოვრობდა და დღეში სამჯერ რეკავდა“, – ამბობს ია.
საქორწინო კონტრაქტი სწრაფად გაფორმდა. 2005 წელი იყო. მაშინ იას მეგობარმა, რომელსაც ახალი დამთავრებული ჰქონდა იურიდიული სასწავლებელი, მას ურჩია: არ ჩამოთვალოს კონკრეტული ობიექტები, არამედ ჩააწერინოს, რომ მას აქვს გარკვეული პროცენტის უფლება ქმრის ყველა აქტივზე. ის მართალი იყო. ცოტა ხანში ლაშა ბიზნესით დაკავდა, იამ გააჩინა შვილი და მართავდა საოჯახო მაღაზიას. 2015 წლამდე, სანამ განქორწინდებოდნენ, მათ მოახერხეს ბინების ყიდვა სხვადასხვა ქალაქებში.
”როდესაც გაირკვა, რომ ერთმანეთს ვშორდებოდით, თმას ვიგლეჯდი, არ ვიცოდი, რით ვიცხოვრებდი. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მოგებული ვარ და ახლა, ჩემი სტანდარტებით, მდიდარი ვარ. წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ მას ამდენი ქონდა აქტივებში. ჩემი ქმარი მაშინ წარმოებიდან წილს ვერ მომცემდა, რადგან ყველაფერი გაჩერდებოდა. შედეგად, მე მივიღე ბევრი უძრავი ქონება, რომელიც ცოტა ხნის წინ საგრძნობლად გაძვირდა“, – უხარია იას.
მაგრამ კიდევ უფრო მადლიერია იმ დღის, როცა საქორწინო კონტრაქტს მოაწერა ხელი. მაშინ მშობლები მის გადარწმუნებას ცდილობდნენ.
„მამაჩემი სამხედრო კაცია, ისეთი მამაკაცი, რომელიც პასუხისმგებელია ოჯახზე. დედაჩემმა მასთან ერთად მთელი ქვეყანა მოიარა. მათთვის საქორწინო ხელშეკრულება ნიშნავდა იმას, რომ ჩემი ქმარი არ მენდობოდა. მე არ დავუჯერე და ახლა მივხვდი, რომ გავიმარჯვე. პრობლემა არის ის, რომ ახლა უამრავი ალფონსი ტრიალებს ჩემს ირგვლივ, რომლებსაც სხვის იმედად ცხოვრება უნდათ. მაგრამ თუ ისევ გავთხოვდები, ახლა მე მოვითხოვ დაჟინებით საქორწინო ხელშეკრულებას“, – ამბობს ია.
ერთადერთი შეცდომა, რომელიც მან იმ დროს დაუშვა, ის იყო, რომ ღალატისთვის სანქციები არ გაითვალისწინა.
„როდესაც ჩვენ დავშორდით, გავიგე, რომ ჩემს ქმარს ჰყავდა საყვარელი, რომელიც მალე იმშობიარებდა. ახლა მინდა, რომ საქორწინო კონტრაქტში იყოს პუნქტი ღალატის შესახებ, როგორც ცნობილი ადამიანების შემთხვევაში: ღალატის შემთხვევაში, მთელი ქონება დაზარალებულ მხარეს გადაეცემა“, – დაასკვნა მან.
ჩვენი მესამე გმირი ნათიაა. ნათიამ და ალექსანდრემ საქორწინო ხელშეკრულებას ხელი განქორწინებამდე ერთი წლით ადრე მოაწერეს. იმ დროისთვის ხუთწლიანი ოჯახური ცხოვრება ნელ-ნელა უფსკრულისკენ მიექანებოდა.
„პრეტენზიები გვქონდა ერთმანეთის მიმართ. ისინი ბავშვის დაბადების შემდეგ გაჩნდა, მერე კი ჩემმა ქმარმა რატომღაც ნაგულისხმევად გადამიყვანა თხოვნის რეჟიმში. ფული იყო, მაგრამ მის ბარათზე იდო და ყოველ ჯერზე, როცა ქუჩაში გავდიოდი, ვთხოვდი: მომეცი ფული პროდუქტებისთვის, მომეცი საფენებისთვის, მომეცი ჩექმებისთვის. როცა ჩემი შვილი 2 წლის გახდა, სახლიდან დავიწყე მუშაობა. თავიდან ერთი სამსახური მქონდა, მერე ორი და მერე ჩემი ხელფასი უკვე მყოფნიდა. ნაწყენი ვიყავი და პრინციპულად აღარ ვითხოვდი ფულს“, – ამბობს ნათია.
ჩემს ქმარს არც დაუძალებია. თითოეულს საკუთარი ბიუჯეტი გაგვიჩნდა.
”ის იხდიდა ერთობლივი იპოთეკას, მე სრულად უზრუნველვყოფდი ბავშვს. პროდუქტებზე ვინ რამდენს ხარჯავდა, ამას არ ვთვლიდით, ეს მაინც გვაერთიანებდა. დაახლოებით ერთი წლის წინ გადავწყვიტეთ განქორწინება. შევიტანეთ განცხადება სასამართლოში, გადავიხადეთ გადასახადი და გავარკვიეთ, რომ თუ ბინას სასამართლოში გავიყოფდით, გარკვეული თანხა უნდა გადაგვეხადა! სწორედ მაშინ მოვაწერეთ ხელი საქორწინო ხელშეკრულებას. მთელი ქონება ნოტარიუსმა დაყო. ახლა ყველას აქვს წილი საერთო ბინაში, დანარჩენი ქონება კი გაიყოფა, – ამბობს ნათია.
ანუ, ვინც რა იყიდა, იმისია. მეორე მეუღლეს ამაზე პრეტენზია ვერ ექნება.
ოჯახური ცხოვრების შემდეგი წელი ნათიასთვის ფინანსურად უფრო წარმატებული აღმოჩნდა. მან იპოთეკით იყიდა ბინა. ალექსანდრეს საქმე არც ისე კარგად მიდიოდა და მას რამდენიმე სესხის აღება მოუწია, რათა თავი როგორმე გაეტანა.
„ახლა ჩვენ ვშორდებით. მე მაქვს საკუთარი ბინა და ეს მატებს მომავლის ნდობას. ერთადერთი, რაშიც შევცდი იყო ის, რომ დავთანხმდი ერთობლივი ბინის ორ ადამიანზე გაყოფას. ჩვენ ხომ შვილი გვყავს. და კიდევ იმაში შევცდი, რომ არ მივუთითე ალიმენტის ოდენობა”, – დაასკვნა ნათიამ.
„უნდა ვაღიაროთ, რომ ჩვენს დროში საქორწინო კონტრაქტი სწორი სამართლებრივი ფორმაა. როგორც წესი, ამ ნაბიჯის გადადგმას წყვეტენ ასაკობრივი სხვაობის ან სოციალური სტატუსის დიდი სხვაობის მქონე ადამიანები. ეს ასევე არის დაცვის ღონისძიება ფიქტიური ქორწინებისგან და საოჯახო კოდექსის ბოროტად გამოყენებისგან.
როგორც წესი, ხელშეკრულებას ხელს აწერენ ქორწინების რეგისტრაციამდე, მაგრამ როდესაც ის უკვე ოჯახში ფორმდება, მაშინ, რა თქმა უნდა, ბუნებრივად ჩნდება კითხვები კულისებს მიღმა თამაშებთან დაკავშირებით“, – ამბობს ადვოკატი ალიოშკინი.
ადვოკატი გვირჩევს, რომ საქორწინო კონტრაქტში გაწერილი იყოს ყველა ნიუანსი: ქონების გაყოფა, ბავშვებთან კომუნიკაცია, საცხოვრებელი ადგილი – ეს ყველაფერი განისაზღვრება დოკუმენტით და გამორიცხავს შემდგომ კითხვებს.
„როდესაც ოჯახი ინგრევა, ეს დოკუმენტი იწყებს მუშაობას და ყოფილ ცოლ-ქმარს ყველა კითხვა ეხსნება, მათ არ სჭირდებათ ნერვების დახარჯვა რაიმეს დასამტკიცებლად. იმ შემთხვევაში, თუ ქორწინება ფიქტიურია, მხოლოდ ფულის გამო, მაშინ ადამიანი იცავს საკუთარ ქონებას და ეს სწორია“, – დაასკვნა ადვოკატმა.
