არაფერი ათბობს მშობლების გულს ისე, როგორც მზრუნველი შვილები. ეს ლოგიკურია, თუ გავითვალისწინებთ რამდენ სახსრებს, ძალისხმევასა და ენერგიას ხარჯავენ დედები და მამები შვილებზე ჩვენს დროში. მაგრამ ეს ყოველთვის ასე არ იყო. სულ რაღაც 150 წლის წინ ბავშვებს იმ პრივილეგიების მეათედიც არ ჰქონდათ, რაც ახლა აქვთ. მათ ამუშავებდნენ არცთუ იოლ სამუშაოზე, არღვევდნენ მათ უფლებებს და ა.შ. მაგრამ მეოცე საუკუნემ კარგი ცვლილებები მოიტანა.
ერთი შეხედვით, ამ ცვლილებებს უნდა დაეახლოვებინა ოჯახები, როგორც არასდროს. მშობლები მუშაობენ იმისთვის, რომ საკუთარი შვილები ფეხზე დააყენონ. ბავშვები კი, თავის მხრივ, ეხმარებიან დედას და მამას სიბერეში. თუმცა პრაქტიკაში ყველაფერი ცოტა სხვაგვარად გამოიყურება. არა, არის უამრავი ბედნიერი ოჯახი, სადაც ყველაფერი ასე ხდება. მაგრამ ასევე არსებობს უამრავი მაგალითი, როდესაც შვილები უმადურად და ამაზრზენადაც იქცევიან. ისინი თავიანთ გაჭირვებულ მშობლებს ბედის ანაბარა ტოვებენ. ეს სამწუხაროა.
მზრუნველი შვილები
ადრე არც მიფიქრია, რომ ჩემი შვილის ხასიათი შეიძლებოდა ასე შეცვლილიყო მასზე სხვა ადამიანის გავლენის გამო. ჩემი ერთადერთი ვაჟი ყოველთვის ძალიან ღია და კეთილი იყო ჩემს მიმართ. და არა მხოლოდ ბავშვობაში, არამედ ზრდასრულ ასაკშიც. სანამ დაქორწინდებოდა, ერთმანეთს ხშირად ვხვდებოდით, ახალ ამბებს ვუზიარებდით, ერთმანეთს ვეხმარებოდით და საიდუმლო არ გვქონდა. მაგრამ მას შემდეგ, რაც მის ცხოვრებაში ეკა გამოჩნდა, ყველაფერი შეიცვალა.
ირაკლის და ეკას ქორწილისთვის მისმა მშობლებმა საჩუქრად ბინა გადასცეს. ერთოთახიანი, გარეუბანში, სამაგიეროდ საკუთარი. ბინაში უბრალო რემონტიც იყო. მე თვითონ არ მინახავს, მაგრამ ჩემმა შვილმა მაჩვენა ფოტოები მის ტელეფონში. სამწუხაროდ, მას შემდეგ რაც ჩემი ქმარი გარდაიცვალა, ბევრი არაფრის საშუალება არ მქონდა. ასე რომ, მე პატარძალს ჩემი პირადი სამკაულების უმეტესი ნაწილი ვაჩუქე. პირდაპირ ვუთხარი, რომ თუ სურდა, შეეძლო გადაედნო და ერთი ნაკეთობა გაეკეთებინა, მე წინააღმდეგი არ ვიქნებოდი.
მართალი გითხრათ, ეკა თავისებური გოგონაა. დავინახე, როგორ იყურებოდა სტუმრების კონვერტებში და ითვლიდა ვინ რამდენი მოიტანა. მეორე მხრივ, ალბათ, კარგი ცოლი იქნება, თუ ასეთი ხასიათი აქვს. იმიტომ, რომ თანამედროვე ქალები, პირიქით, ქმრის ფულს ისე ხარჯავენ, როგორც მათ მიაჩნიათ საჭიროდ. შემდეგ ქმრებს ეყრებიან, მთელი ქონების ნახევარს ართმევენ და ახალი კანდიდატის ძებნას იწყებენ. ირაკლისთვის, ეს ვარიანტი, რა თქმა უნდა, არ მინდოდა.
მათი ქორწინებიდან ექვსი თვის შემდეგ, ეკამ ერთხელ აღნიშნა, რომ მას ნამდვილად არ სურდა შვილის გაჩენა. ყოველ შემთხვევაში, ახლა, როდესაც მისი გაზრდა ერთოთახიან ბინაში მოუწევს. როგორ მოიქცეს, არ იცის. სესხები – სრული თაღლითობაა და როდის გამოიმუშავებენ უფრო მეტ ფულს ბინისთვის, საკითხავია. ჩემი შვილი ხომ ჯერ კიდევ არ არის კარგ თანამდებობაზე.
საქმე ისაა, რომ მე ვცხოვრობ კერძო სახლში, რომლის აშენება ოდესღაც ჩემმა აწ გარდაცვლილმა ქმარმა დაიწყო. ცარიელი კედლები დგას, პრაქტიკულად არ არის რემონტი. ასე რომ, როგორმე გამაქვს თავი, განსაკუთრებით ზამთარში. უბრალოდ არ მაქვს ფული მთელი საცხოვრებელი ფართის გასათბობად. ეკამ შემომთავაზა, რომ ეს ბინა გამეყიდა და ჩემთვის ერთოთახიანი ბინა მეყიდა. დანარჩენი თანხა კი მათთვის გადამეცა, უძრავი ქონების გაფართოების მიზნით. მერე კი, შვილებსაც გააჩენდა.
ხედავთ, რა ჭკვიანია ჩემი რძალი? დედამთილი პატარა ბინაში უნდა გადავიდეს, მათ კი საუკეთესო უნდა შეხვდეს. იქნებ, ბოლოს ის ბინაც წამართვან და პირდაპირ მოხუცთა თავშესაფარში გამგზავნონ. თუ ადრე შეიძლება მეფიქრა მის შემოთავაზებაზე, იმის გათვალისწინებით, რომ თვეში ერთხელ დამეხმარებოდნენ ფინანსურად, ახლა – საერთოდ აღარ. იმის გამო, რომ ეკას მსგავს ადამიანს ვერ ენდობი, მოგატყუებს.
ამ საუბრის შემდეგ ირაკლი რამდენჯერმე მოვიდა ჩემთან. აინტერესებდა, დავფიქრდი თუ არა ჩემი რძლის წინადადებაზე. რაში მჭირდება დიდი სასახლე, როდესაც შემიძლია ვიცხოვრო ჩემი შესაძლებლობების ფარგლებში და ბინაში ნაკლები გადავიხადო. თუმცა, მე მას ყოველთვის უარს ვეუბნებოდი. ჩვენმა ქალაქმა ახლახან დაიწყო განვითარება. 5 თუ 10 წელიწადში უძრავი ქონების ფასი აქ საგრძნობლად გაიზრდება. ჩემი სახლი გარეუბანში აღარ იქნება, ამიტომ მისი ახლა გაყიდვა მომგებიანი არ არის.
ერთხელ შევთავაზე, რომ ისინი ჩემს სახლში გადმოსულიყვნენ, მე კი – მათ ერთოთახიან ბინაში, მაგრამ ეკა არ იყო თანახმა. მას არ მოსწონს აზრი, რომ მათ მოუწევთ სახლის ნულიდან გარემონტება, მე კი საჩუქრად მიღებულ საცხოვრებელ ფართს ყოველგვარი ინვესტიციის გარეშე დავიკავებ. მას არ სურს დისკომფორტში ცხოვრება, თუნდაც ეს გრძელვადიან პერსპექტივაში უკეთესი ვარიანტი იყოს.
რამდენიმე კვირის წინ ძალიან ავად გავხდი. ვიწექი და საწოლიდან ადგომა არ შემეძლო. წამლის ყიდვა მჭირდებოდა, სიცხე, ხველა და თავის ტკივილი მქონდა. ჩემს შვილს დავურეკე და ვთხოვე მოსვლა. ვიმედოვნებდი, რომ ყოველი შემთხვევისთვის საჭმელსაც გამოიყოლებდა. მესმის, რომ ახალგაზრდებს დრო არ აქვთ, მაგრამ მე თვითონ საჭმლის მომზადება არ შემეძლო. ადრე ამაზე საუბარიც არ იქნებოდა საჭირო, ირაკლი მაშინვე მოვიდოდა და მომხედავდა.
მაგრამ ახლა – არა. ახლა ის დარეკვიდან მხოლოდ მეორე დღეს მოვიდა. სიცხის დამწევი ჩაი მომიმზადა და ნახევარი ფირფიტა ასპირინი დამიტოვა, რომელსაც ალბათ ვადაგასულია, რადგან კოლოფშიც კი არ იდო. შემომხედა, მხრები აიჩეჩა და წავიდა. მადლობა ღმერთს, ჩემი მეგობარი მოვიდა და ყველაფერი მომიტანა, რაც მჭირდებოდა. ის რომ არ მოსულიყო, რა იქნებოდა? ჩემი შვილი მთელი ცხოვრება ჩემი მეგობარი და დამხმარე იყო. მე მასში 1000%-ით ვიყავი დარწმუნებული. დაქორწინდა თუ არა, მაშინვე უცხოები გავხდით.
დედის გული არ შეიცვლება და ჩემთვის ის მაინც ერთადერთი შვილია, რომელიც ძალიან მიყვარს. მაგრამ ჩემი მეორე, რაციონალური ნაწილი მეუბნება, რომ აღარ გვექნება ისეთი ურთიერთობები, როგორიც ადრე გვქონდა. როგორც ჩანს, ეს არის ცხოვრების სწორედ ის ნაწილი, როდესაც მან გააკეთა არჩევანი ჩემსა და მის მეუღლეს შორის. და ეს არჩევანი ჩემს სასარგებლოდ არ გაკეთებულა.
