ყველამ იცის, რომ მოხუცებს დღეს საარსებო მინიმუმზე ნაკლები პენსია აქვთ. მაშინაც კი, როდესაც სამუშაო სტაჟი უზარმაზარია, სახელმწიფო მაინც მხოლოდ რამდენიმე გროშს გამოჰყოფს. რჩება მხოლოდ შვილების ან შვილიშვილების დახმარების იმედი. მოგზაურობაზე ან მშვიდი, ღირსეული ცხოვრებით ცხოვრებაზე, რაც ყოველთვის სურს ადამიანს, საუბარიც კი არ არის. დაზოგვა, სუპერმარკეტებში აქციების მუდმივი ძებნა და საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. სხვა რა გზაა?!
მაგრამ, არ უნდა დავივიწყოთ უბრალო ადამიანებიც, რომლებსაც უბრალოდ არ შეუძლიათ მშობლებისთვის კარგი დახმარების გაწევა. მათ საკუთარ შვილებს უნდა უყიდონ ტანსაცმელი, სკოლისთვის მოამზადონ და საკვებით უზრუნველყონ. საიდან დარჩებათ ფული მშობლების დასახმარებლად? ამიტომ, ბოლო დროს ბანკები აცხადებენ, რომ კრედიტების რაოდენობა მხოლოდ იზრდება.
პენსია საარსებო მინიმუმზე ნაკლებია
ჩვენი ოჯახი საკმაოდ დიდი ხანია ცდილობს, ბიუჯეტი ისე გადაანაწილოს, რომ ნორმალურად ვიცხოვროთ, ზედმეტის დაზოგვის გარეშე და ისე, რომ საკუთარ თავს არაფერი მოვაკლოთ. ბოლო წლებში ეს მეტ-ნაკლებად შესაძლებელი იყო. ქორწილისთვის ჩემს ქმარს მისმა მშობლებმა ოროთახიანი ბინა აჩუქეს. უფრო სწორედ, ეს ბინა მას ბაბუისგან დარჩა. კარგია, რომ საკუთარი სახლი გვაქვს და არ ვქირაობთ.
ჩვენი ორივეს ხელფასის საკმაოდ დიდი ნაწილი რემონტს ხმარდებოდა. რადგან, თავად გესმით, რომ ხალიჩების ბუმი უკვე წარსულს ჩაბარდა. ბევრი მტვერი, სუნი, სხვისი მოგონებები. სტუმრები ვერ მოგიწვევია. აღარაფერს ვამბობ საბჭოთა ავეჯზე, რომელიც ხელახლა შეღებვის შემდეგაც ძალიან არათანამედროვედ გამოიყურება. ჩემს ქმარს ვაიძულებდი, რომ გადაეკეთებინა, YouTube-ის ვიდეოები მაძლევდა შთაგონებას, მაგრამ სინამდვილეში ეს საკმაოდ იაფფასიანად გამოიყურებოდა.
თანდათანობით, სათითაო ოთახში ვამყარებდით წესრიგს და ოჯახში ვქმნიდით სიმყუდროვეს. შემდეგ კი ჩვენი პირველი შვილი დაიბადა და ცოტათი გავჩერდით. თუმცა, ჩვენი ვაჟი უკვე გაიზარდა, ჩემი ქმარი დააწინაურეს და ძველ საქმეს დავუბრუნდით. დღეს უამრავი ახალი, მაღალი ხარისხის მასალებია. თავადაც კი შეგიძლიათ ყველაფრის გაკეთება, თუ ფული გაქვთ. ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობდი. ჩემი ქმარი კი ყველაფერში მხარს მიჭერდა.
მაგრამ მერე ისევ დავორსულდი. ამ მოვლენამ მაიძულა საგნებისთვის ახლებურად შემეხედა. კარგი, დავასრულებთ რემონტს. შემდეგ? მე და ჩემი ქმარი ერთ ოთახში ვიქნებით, ბავშვები კი მეორეში? ეს არ გამოდგება, ძალიან ვიწროდ ვიქნებით. მერე გაიზრდებიან და ადგილის უქონლობის გამო მუდმივი ჩხუბი და დაპირისპირება იქნება. მეტიც, გოგოს ველოდები. ჩვენ გაფართოება გვჭირდება, მაგრამ ფული არ გვაქვს. ასე არ გამოდგება, როგორ მივიქცეთ?
დედაჩემი პენსიონერია. მთელი ცხოვრება მამასთან ერთად ცხოვრობდა სამოთახიან, ფართო ბინაში. ახლა იქ მარტო ცხოვრობს. მამა დიდი ხანია აღარ არის. დედას კომუნალური გადასახადის გადახდა სჭირდება, განსაკუთრებით ზამთარში. რად უნდა მარტოხელა ადამიანს ამდენი ადგილი? მარტო წესიერად დასუფთავებას რამდენიმე დღე სჭირდება. ამიტომ მე შევთავაზე, რომ ბინები გაგვეცვალა. იქ ახალი რემონტი არ არის, მაგრამ არც ისე ძველია. ჩვენთან კი რემონტი თითქმის დასრულდა. ნუთუ ცუდი აზრია?
დედას კატეგორიულად არ სურს ჩვენს სახლში გადმოსვლა. ამბობს, რომ მისი საკუთარი სახლიდან გაძევება გვინდა, იქ მეგობრები ჰყავს და მისთვის მოსახერხებელი უბანია. თუმცა, მე თუ მკითხავთ, იგივეა რაც ჩვენი. თუმცა, მთავარი ეს არ არის. მე მისი ერთადერთი ქალიშვილი ვარ. რა საჭიროა რაღაც პრინციპები, როდესაც ჩვენ აუცილებლობის გამო ვთხოვთ და არა უბრალოდ ისე? საპასუხოდ სიჩუმე ჩამოვარდა. ალბათ მართალს ამბობენ, რომ ასაკთან ერთად ადამიანის ხასიათი არასოდეს იცვლება უკეთესობისკენ.
ახლა უკვე ჩემმა ქმარმა დაიწყო წუწუნი. მან კარგად იცის, რამდენ ფულს ვაძლევთ დედას ყოველთვიურად საკვების საყიდლად. მისი პენსია მცირეა, ამიტომ დახმარება სჭირდება. მისი მშობლები, მადლობა ღმერთს, საკუთარ თავს თავად უზრუნველყოფენ. დედაჩემისთვის კი ჩვენ რეგულარულად ვყიდულობთ პროდუქტებს. რა თქმა უნდა, არა რაიმე განსაკუთრებულს, მაგრამ მის სახლში ყოველთვის არის მარცვლეული, ქათამი, კვერცხი და პური. ადრე ამ მხრივ არანაირი პრობლემა არ არსებობდა, მით უმეტეს პრეტენზია ჩემი ქმრის მხრიდან.
მაგრამ ამ ამბების შემდეგ, ჩემმა ქმარმა არაერთხელ შემომჩივლა, რომ უკმაყოფილოა ასეთი პოლიტიკით. რა თქმა უნდა, მე მას ვამშვიდებ. მაგრამ თავადაც მესმის, რომ ასე არ შეიძლება. დედა, თავის მხრივ, უფრო და უფრო მეტ საბაბს იგონებს. ახლა ის ამბობს, რომ საბუთების შეგროვება და რეგისტრაცია დიდ ფულს მოითხოვს. და ზოგადად, ეს არ არის სწრაფი საქმე.
ეს ასეა, მაგრამ თუ ამის გაკეთებას ახლა დავიწყებთ, მოგვიანებით ბევრად უფრო ადვილი იქნება. ჩვენ უბრალოდ შეთანხმებას უნდა მივაღწიოთ. უკვე დავიღალე მასთან სიარულით, მითუმეტეს, რომ ორსულად ვარ. მაგრამ ჩემს მშობელს საკუთარი აზრი აქვს ამ საკითხთან დაკავშირებით და მე მასზე არანაირი გავლენის მოხდენა არ შემიძლია.
დრო გადის და მეშინია, რომ მეორედ მშობიარობის შემდეგ ნამდვილი ჯოჯოხეთი იქნება. პატარა სივრცე, უკმაყოფილო ქმარი, ატირებული ბავშვი. არც ჩემი პატარა ბიჭისთვის იქნება მარტივი. და ეს ყველაფერი ერთი ადამიანის სიჯიუტის გამო. ოჯახური მდგომარეობა ხუმრობა არ არის. როგორმე უნდა გადავლახოთ ეს ყველაფერი. მე და ჩემი ქმარი სწორედ ამ პროცესში ვართ.
