რატომ ხდება ადამიანი უგულო? თუ თანდაყოლილი სიცივე და გულგრილობაც არსებობს? თუ ამ კითხვით ფსიქოლოგებს მივმართავთ, ჩვენ, როგორც ყოველთვის, სხვადასხვა აზრს წავაწყდებით. ზოგი დაიწყებს მტკიცებას, რომ პატარა ბავშვზეც კი გენები ახდენს გავლენას და ამ შემთხვევაში ვერაფერს იზამ, ხასიათია ასეთი. ზოგი კი ყველაფერში მშობლებს დაადანაშაულებს, როგორც ადამიანებს, ვისგანაც ბავშვი მაგალითს იღებს მთელი მისი ბავშვობის განმავლობაში.
ჩვენ, რა თქმა უნდა, ფსიქოლოგები არ ვართ. ამიტომ არც კი შევეცდებით საკუთარი აზრის გამოთქმას. მხოლოდ იმას დავამატებთ, რომ ჩვენთვის ძალიან საინტერესო იყო ჩვენი მკითხველის ისტორია და მისი არა მთლად ტრადიციული შეხედულება გარკვეულ საკითხებთან დაკავშირებით.
უგულო ადამიანი
ნაცნობებისგან ხშირად მესმის ფრაზა, რომ მე ალბათ საუკეთესო დედა ვარ მსოფლიოში. არ იფიქროთ, რომ ეს ნარცისიზმია. უბრალოდ, ჩემ გარშემო ბევრმა იცის, რა პირობებში გავზარდე ჩემი შვილი და რის გადატანა მოგვიწია ორივეს. ახლა, როცა გაიზარდა, თითქოს ყველაფერი კარგადაა, სახლი გვაქვს და ფინანსურად არ გვიჭირს, მაგრამ არსებობს ერთი “ნიუანსი”, რომელიც მხოლოდ მე არ მომწონს.
ადრე, როცა მამუკა ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, ოჯახის უფროსი მამამისი იყო. არ ვიცი გახსოვთ თუ არა, მაგრამ 20 წლის წინ, როცა არ არსებობდა ეს სოციალური ქსელები, ინტერნეტ ფსიქოლოგები, პერსონალური ტრენერები და სხვა ყველაფერი, ქალისა და მამაკაცის ქორწინება სრულიად არასაჯარო საქმე იყო. მხოლოდ რამდენიმე საერთო ნათესავმა და, საუკეთესო შემთხვევაში, უახლოესმა მეგობარმა იცოდა, რა ხდებოდა ოჯახში. არ ვიცი, კარგი იყო თუ არა, მაგრამ მაშინ ყველაფერი სხვაგვარად იყო.
მე ტიპური დიასახლისი ვიყავი, მამუკას მამას კი სახლში ფული შემოჰქონდა, რითაც ჩვენი ოჯახი ცხოვრობდა. გარდა ამისა, ის სვამდა და ხანდახან ჩემზე და ჩემს შვილზე ხელს ეწეოდა. მაშინ ასეთი ცხოვრება არავის უკვირდა. ყველა გაღიზიანებული იყო, დამატებით გროშს ეძებდა. სტრესი, ნერვიულობა, მომავლის გაურკვევლობა. მე, რომელსაც ცხოვრებაში ერთი დღეც არ მიმუშავია, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ სხვანაირად შეიძლებოდა ყოფილიყო, სანამ ჩემი საყვარელი ქმარი ერთ დღეს ზღურბლზე არ დაეცა, გაწითლდა და გულს ჩაეჭიდა.
ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს. უბრალოდ, მოსვლა ვერ მოასწრეს. ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და ძალებით აღსავსე მამაკაცი წავიდა. ჩემთვის ეს ნამდვილი შოკი იყო. იმიტომ, რომ არც კი ვიცოდი, სად ინახებოდა ფული სახლში. მე მომიწია ნათესავებში სირბილი, თითოეულისგან ცოტ-ცოტა თანხის სესხება ჩემი ქმრის ღირსეული გაცილებისთვის. ასე გავხდი ქვრივი, მარტოხელა დედა, რომელსაც ჯიბეში გროშიც კი არ ჰქონდა.
ახალი ცხოვრება
ფული, რა თქმა უნდა, რამდენიმედღიანი ძებნის შემდეგ ვიპოვე. ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან გამიხარდა. არც ისე ბევრი იყო, ხარჯები კი დღითიდღე იზრდებოდა. შემდეგ ჩემმა დამ შემომთავაზა, რომ სესხი ამეღო, ნაპოვნი ფული დამემატებინა და ჩაგვედო ჩვენს საერთო საქმეში: გავმხდარიყავით უძრავი ქონების აგენტები. ასეც მოვიქეცი და ეს პროფესია ნულიდან შევისწავლე. გარკვეული პერიოდის შემდეგ მეტ-ნაკლებად წარმატებულ ადამიანად ვიქეცი, ამ არც თუ ისე მარტივ პროფესიაში. ასე ვარ დღემდე.
ჩემს შვილთან ურთიერთობა საკმაოდ რთულად განვითარდა. ბიჭი, რომელიც მამის გარეშე იზრდება, რა თქმა უნდა, განწირულია ყველანაირ გაუგებრობებსა და სირთულეებთან შესახვედრად. ბევრ რამეს ვუკრძალავდი, რასაც ახლა ვნანობ. ის რამდენჯერმე წავიდა სახლიდან და სამჯერ გამოვიყვანე პოლიციის განყოფილებიდან. მიუხედავად ამისა, ის მაინც ნორმალურ ახალგაზრდად გაიზარდა, უმაღლესი დაამთავრა და მე ძალიან ვამაყობ მისით. მამუკას ახლა შეუძლია იზრუნოს საკუთარ თავზე და ოჯახზე. თუმცა, არის ერთი მომენტი.
ზრდასრული ვაჟი
ახლა ის ცხოვრობს ქალთან, რომელსაც შვილი ჰყავს პირველი ქორწინებიდან. სამი წლის ვაჟი. გრანდიოზული ქორწილი არ ჰქონიათ, უბრალოდ ხელი მოაწერეს, რათა ზედმეტი ფული არ დაეხარჯათ წვეულებაზე, რომელიც არავის სჭირდებოდა. ჩვეულებრივი ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ სადღაც სულის სიღრმეში მშვენივრად მესმის, რომ ჩემს რძალს მაინცდამაინც არ უყვარს ჩემი შვილი. მეც ხომ ვყოფილვარ მის ადგილას და კარგად ვიცი, რომ შვილის გარდა ახლა ირგვლივ არავის ხედავს.
მე ვიცი, რომ მამუკა მისთვის უბრალოდ მამაკაცია, რომელიც მას და მის შვილს ფინანსურად უზრუნველყოფს. მე არ ვერევი, რადგან თუ ჩემს შვილს მის მიმართ გრძნობები აქვს, მაშინ მთელ მსოფლიოში ვერავინ დაარწმუნებს მას სხვა რამეში. მაგრამ, რატომ უნდა გადაიხადოს მან თავისი ახალგაზრდა ცოლის ვალები და იმუშაოს მისი და მისი შვილის კეთილდღეობისთვის? ის ხომ მხოლოდ სახლში ზის და ბავშვს უვლის. ხანდახან რაღაცას მოამზადებს ან გარეცხავს. მაგრამ მხოლოდ ხანდახან. ხშირად სწორედ მამუკას უწევს საოჯახო საქმეების შესრულება სამსახურის შემდეგ.
უგულო ადამიანი
უფრო მეტიც, მე მავალდებულებენ, რომ ჩემი რძლის შვილს საკუთარი შვილიშვილივით მოვექცე. სტუმრად საჩუქრებით მივიდე, რაღაც სიხარულის მსგავსი გამოვხატო, როცა ბავშვი ჩემი შვილის ფულით ნაყიდი ახალი ძვირადღირებული ტანსაცმლით გამოვა ოთახიდან. მაგრამ ეს ყველაფერი საჩემო არ არის. ჩემთვის ის სხვისი შვილია. დიახ, ის ჯერ კიდევ საკმაოდ პატარაა. დიახ, საყვარელია. მაგრამ ჩემი ნამდვილი შვილი ჩემს წინ დგას და დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემ მოსვლამდე ნახევარი საათით ადრე სწორედ მან გარეცხა ჭურჭელი. იმიტომ რომ მე თვითონ ვასწავლე მას პირსახოცის დაფენა და თეფშების მასზე დადება გასაშრობად.
ვიცი, რომ ზოგიერთმა შეიძლება უბრალოდ ბრაზიანი ბებია მიწოდოს, რომელსაც არ ესმის, რომ სხვისი შვილები არ არსებობენ. და ბავშვის მამა არის არა ბიოლოგიური მამა, არამედ ის ვინც ბავშვს ზრდის. მაგრამ, მე ახლა ყველა ამ წესს და გამონათქვამს როგორც ზრდასრული ადამიანი აღვიქვამ. იმასაც ვხვდები, თუ ვინ იგონებს ასეთ გამონათქვამებს. ქალები, რომელთაც მამაკაცისგან პირველ რიგში სარგებელი ესაჭიროებათ. რადგან გამონათქვამებისა და საკუთარი თავის გარდა, ამ მამაკაცს სხვა ვერაფერს შესთავაზებენ. ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვხედავ.
და ბოლოს, მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ მენატრება წარსული დღეები. რთული იყო, არ დავმალავ. ზოგჯერ, აუტანელიც. მაგრამ, ყველა ოჯახში ხომ არ იყო სასმელთან დაკავშირებული პრობლემები. ასევე იყვნენ ნორმალური, შრომისმოყვარე მამაკაცები და ქალები. დღეს კი ყველა თავს იფასებს. ყველა ყალბია, ორმაგი ცხოვრებით ცხოვრობენ. ოდესღაც ფოტოებს ფოტოაპარატებით ვიღებდით და მათზე ჩვენი რეალური სახეები და ემოციები ჩანდა. დღეს კი ნებისმიერ ქალს შეუძლია ტელეფონით 1000 ფოტო გადაიღოს, გააზიაროს და თითოეულ მათგანზე იქნება მხოლოდ ხელოვნური ღიმილი და მეტი არაფერი. ნუთუ თავად არ გეზიზღებათ ეს ყველაფერი?
