ზოგისთვის საზღვარგარეთ მუშაობა ზედმეტად რთული და ენერგიის მხარჯველია: უნდა ისწავლოთ ენა, სხვა ქვეყანაში გადახვიდეთ, საცხოვრებელი მოძებნოთ, ახალ რეალობას შეეგუოთ. ასეთი ხალხი თვლის, რომ სჯობს მშობლიურ ქალაქში იჯდე და ნაკლები გამოიმუშავო. სამაგიეროდ, მეგობრები და ახლობლები ახლოს არიან, ინფრასტრუქტურაც ნაცნობია. რა საჭიროა ცხოვრების გართულება? სხვები, პირიქით, ცდილობენ ცხოვრება შეცვალონ, ახალი სამყარო აღმოაჩინონ, ფული იშოვონ. აბა როგორ, თუ არის ამის შანსი?
თუ ვსაუბრობთ ადამიანზე და მის სურვილებზე, არ უნდა დაგვავიწყდეს მისი ვალდებულებები. მაგალითად, რთულია სხვა ქვეყანაში სამუშაოდ წასვლა, თუ პატარა ბავშვი გყავთ ან, პირიქით. გინდა სოფელში ჯდომა? არავინ არის წინააღმდეგი. ოჯახის უფროსი ხართ, რომლის სამსახურს საკმარისი ფული არ მოაქვს? მაშინ, კეთილი ინებე, და მოიფიქრე, როგორ იშოვო მეტი, რომ შენს შვილებს არაფერი დასჭირდეს, ყოველ შემთხვევაში სრულწლოვანებამდე.
საზღვარგარეთ მუშაობა
არ ვთვლი, რომ ხანდაზმული ადამიანი ზრდასრულ შვილებს უნდა დაეხმაროს. ასე არ ვფიქრობ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ დედა თავის ქალიშვილს ნორმალურ ცხოვრებაში ხელს არ უნდა უშლიდეს. თუ რაღაც პირობას იძლევა, დაე, საქმით დაამტკიცოს და არა მხოლოდ სიტყვით. ჩემს შემთხვევაში ასე მოხდა: დედამ სიტყვები ქარს გაატანა. ამის გამო არა მხოლოდ მისი ქალიშვილი, არამედ შვილიშვილებიც იტანჯებიან!
მოკლედ რომ ვთქვა, დედაჩემი 66 წლისაა. მისი ერთადერთი ქალიშვილი ვარ, ერთადერთი ადამიანი, რომელიც დარჩა. იძულებული ვარ ქმართან და შვილებთან ერთად ნაქირავებ ბინაში ვიცხოვრო. მაშინ როცა დედაჩემი ცხოვრობს სტალინურ, მაღალჭერიან სამოთახიან ბინაში. დიახ, ასეც ხდება. ადრე იქ მამასთან ერთად ცხოვრობდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც მან დაგვტოვა, დედა არა თუ თანაცხოვრების, არამედ ზოგჯერ სტუმრობის მომხრეც არაა.
რატომ? საქმე იმაშია, რომ მამაჩემი ყოველთვის იყო ადამიანი, რომელსაც დახმარებისთვის შეგეძლო მიგემართა. აგვარებდა ყველა პრობლემას, დაწყებული ნაგავსატარში ბლოკირების მოხსნით და დასრულებული იმით, სად შეიძლებოდა და სად არა ბიზნეს მშენებლობის დაწყება ქალაქში. არა, ბანდიტი არ იყო. უბრალოდ თანამდებობის პირი იყო. არ ვფიქრობ, რომ ცუდი ადამიანი იყო, რადგან მასთან ბევრი ნაცნობი და მეგობარი რჩებოდა. მის სიცოცხლეში სახლში ხშირად მოდიოდნენ სტუმრები, მათ შორის ცნობილი მსახიობები, მხატვრები და მწერლები. იმ დროს პატარა ვიყავი, მაგრამ რაღაც მაინც მახსოვს.
იმ დროს დედა დიასახლისი იყო იმის მიუხედავად, რომ მზარეული გვყავდა, მე ძიძა და ა.შ. დედა ყოველთვის ამბობდა, რომ ადრე იყო ის, ვინც მამას შთააგონა ყოფილიყო ის, ვინც იყო. ასე რომ, მამის ყველა დამსახურება ავტომატურად მისი დამსახურება ხდებოდა. თუმცა ამაში ეჭვი მეპარება. ჩემი ოჯახის წარსულზე ლაპარაკი კმარა. გიამბობთ, რა მოხდა და რატომ გადავწყვიტე დაწერა.
მამიდაჩემი უკვე 30 წელია ესპანეთში ცხოვრობს. კარგი აქცენტითაც საუბრობს. ეს ხელს არ უშლის, რომ ძალიან ენერგიული იყოს, თუნდაც ასაკში. დედა თავისთან საცხოვრებლად მიიწვია. არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ დიდი ვილა აქვს. მისი შვილები ქვეყნის სხვა ნაწილში გადავიდნენ და მარტო დარჩა. მას და დედას საერთო აქვთ ის, რომ ორივეს მზიანი ამინდი უყვარს. გარდა ამისა, დაახლოებით ერთი და იმავე ასაკის არიან, ვილაც საკმაოდ ფართოა. ადგილი ყველას ეყოფა.
აი, დედა საზღვარგარეთ გაემზადა. მითხრა, რომ მულის კისერზე ჯდომას არ აპირებდა. იმუშავებს, იქ რაღაც საქმე ყოველთვის გამოჩნდება. გულწრფელად, როცა დავინახე, რომ 3–4 ჩემოდანი სანაპიროს ტანსაცმლით გაავსო, გულში ჩამეცინა. დაე, გააკეთოს, რაც უნდა. მის ასაკში მუშაობა დიდი შრომა. ხოლო ცხოვრებაში პირველად მუშაობის დაწყება რაღაც ფანტასტიკურია. მაგრამ არის კითხვა.
„რა თქმა უნდა. ჩემთან შეგიძლიათ გადასვლა. დიდხანს არ ვიქნები, თან ბინას მოვლა სჭირდება. თავიდან ვიფიქრე, ხომ არ გავაქირავო, მაგრამ ისინი ბინას თავდაყირა დააყენებენ. მოგვიანებით ვერაფერს დაუმტკიცებ. შვილო, მხოლოდ ბავშვებს ყურადღება მიაქციე. ასეთ ავეჯს უკვე აღარ აკეთებენ!“ – ეს მისი სიტყვები იყო წასვლამდე. რა თქმა უნდა, გამოვიყენე. ვერ წარმოიდგინეთ, რა გრძნობაა ამდენი წელი იცხოვრო სხვის ბინაში, რომ შემდეგ მშობლიურ სახლში დაბრუნდე.
გადმოსახლება დავიწყეთ, ბავშვებს თავიდან არ უნდოდათ გადმოსვლა მეგობრების გამო. როცა ბინა დაინახეს, მაშინვე გადაიფიქრეს. მათთვის ყველაფერი ახალი იყო. ქმარმაც თქვა, რომ თავს უხერხულად გრძნობს, რომ მისმა ცოლმა ბავშვობა ასეთ დიდებულ ბინაში გაატარა, მაგრამ მაინც ის ავირჩიე. ძალიან სასიამოვნო იყო. ვაღიარებ, უფრო დავახლოვდით. რუტინა დავივიწყეთ. ნაქირავები ბინის მფლობელმა გვითხრა, რომ მომავალი თვიდან ქირის მომატებას აპირებდა. ყველაფერი ვუთხარი, რასაც მასზე ვფიქრობდი. რა თქმა უნდა, ინტელიგენტურად, მაგრამ გასაგებ ენაზე.
6 თვის შემდეგ დედამ დამირეკა და მითხრა, რომ სახლში ბრუნდება. მულთან ურთიერთობა ვერ ააწყო და სამსახურიც ვერ იშოვა. ჯერ იფიქრა, რომ მული ყველაფერს მზა მზარეულს დაახვედრებდა. ასეც იყო: საჭმელი, საცხოვრებელი. მისთვის ასე ცხოვრება მოსაწყენი იყო. მაღაზიებში სიარული უნდოდა. მეორედ, მესამედ. მამიდამ გადაწყვიტა, რომ ასეთი ურთიერთობის ატანა შეუძლებელია და ამის შესახებ პირდაპირ განუცხადა.
შემდეგ დედა დაფიქრდა, რომ მისი მხრიდან სისულელე იყო ქალიშვილისთვის ბინის მიცემა. უნდა გაექირავებინა. თავისი ფიქრები მამიდას გაუზიარა და მანაც, შოკირებულმა, დედას ყვირილი დაუწყო. მოკლედ, ისე მოხდა, დედა ესპანეთიდან გამოაგდეს. დამნაშავე მე გავხდი. რატომ? აი, ასეთი ხასიათი მაქვს. ახლა დედა მოვა, შეაფასებს, რა ზიანი მივაყენეთ მის ქონებას. სასწრაფოდ უნდა დავბრუნდეთ უკან, რადგან ყველა ერთად ვერ დავეტევით (დედაჩემის თქმით).
სიტუაცია ასეთია: ოფიციალურად უსახლკაროები ვართ. ძველ ბინაში არ შეგვიშვებენ და თავადაც არ დავბრუნდებოდი. რამდენიმე დღეში შესაფერისი ბინის პოვნა არ გამოვა. დედას ასეთი წვრილმანი არ აღელვებს. რაც მთავარია, არ ვიცი, როგორ ჩავხედო შვილებს თვალებში. ახალ ბინაში გადმოვიყვანეთ, თუმცა აღფრთოვანებულნი არ იყვნენ. ახლა ნებისმიერ შემთხვევაში სადმე გადასვლა გვჭირდება. ახალი ადგილი ჩემს საკუთარ ბინაზე უკეთესი ნამდვილად არ იქნება. არ ვიცი, რა ვუთხრა, როცა ცოტა დრო რჩება? წარმოდგენა არ მაქვს და ეს სამწუხაროა.
