–გაბო, მოინახულებ დედას? აგარაკზე ნივთების გადატანაში დახმარება სჭირდება. მამას ისევ ზურგი დაეჭიმა, – ანანო სამსახურს არ წყდებოდა, თან საოჯახო საკითხებს აგვარებდა.
–შევივლი.
–რატომ ასე უხალისოდ? დღეს და ხვალ მაინც ისვენებ.
–არაფერია, ყველაფერი კარგადაა. შევივლი, რა თქმა უნდა.
–მადლობა, გკოცნი.
გაბრიელი რაღაც უცნაურად იქცევა და დიდი ხანია ასე გრძელდება. რაღაც პირქუში და მოწყენილია. იქნებ, უბრალოდ დაიღალა? ანანოს მაშინვე ყველაფერი დაავიწყდა, სამუშაო ჩატში შეტყობინებამ სწრაფად დააბრუნა სამუშაო ატმოსფეროში.
1 თვის შემდეგ
–გაბო, მოდი, ავეჯი დავათვალიეროთ. კარგი ქარხანა მირჩიეს. ამბობენ, სწრაფად ამზადებენ და ფასიც მისაღებია. ეს მშობლების ავეჯი ბავშვობაშიც მობეზრებული მქონდა.
ნახევარი საათის შემდეგ, როცა საქმრო მხოლოდ თავს აქნევდა და არაფერს ამბობდა, ანანომ ნოუთბუქი დახურა.
–რა გჭირს? რა მოხდა? რატომ არ მიყვები?
–ყველაფერი რიგზეა, ანანო.
–ხომ ვხედავ, რომ ასე არაა. პრობლემები გაქვს სამსახურში?
–არა.
–მაშინ რა ხდება?
–არაფერი, უბრალოდ – გაბრიელი ყოყმანობდა. – ცოტა უცნაურია.
–რა არის უცნაური?
–ვცხოვრობთ შენს ბინაში, რომელიც მშობლებმა გიყიდეს. რემონტის ხარჯიც მათ გაიღეს. ავეჯიც მოგვცეს.
–რა არის უცნაური?
–არ ვიცი, როგორ ვთქვა. მოკლედ, ბინა ჩემი არაა, მაგრამ მასში უნდა ჩავდო ინვესტიცია. ავეჯი ვიყიდო.
ანანო საქმროს გაოცებული უყურებდა.
–ახლა მე არ მესმის. მგონი განვიხილეთ. დიახ, ბინა ჩემია და მასზე უფლება არ გაქვს, მაგრამ საერთო ქონების ყიდვა არ შეგვიძლია. უახლოესი 5 წელი მაინც. ასე რომ, ჯერ ჩემი ბინა მოვაწყოთ და აქ ვიცხოვროთ. რა პრობლემაა?
–აქ, ჩიტის უფლებით ვცხოვრობ, გესმის? ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მშობლებს არ უხარიათ, რომ იპოვე საქმრო უბინაოდ და ცუდი მანქანით.
–სისულელეს ნუ ამბობ! – ანანომ ხელები გაიქნია. – ჩემი მშობლები ამას არასდროს იტყვიან! ისინი არ ირჩევენ, ვის გავყვები ცოლად.
–ჰო, რა თქმა უნდა, მართალი ხარ. მაპატიე.
–სხვათა შორის, მშობლებზე. ზეგ შეძლებ მათთან მისვლას? მისაღებ ოთახში ავეჯის გადააგდილება გადაწყვიტეს. რაღაცების გადატანა სჭირდებათ. შეძლებ?
გაბრიელს სახე გაუფითრდა.
–გაბო, რა გჭირს? არ გინდა წასვლა? ასე თქვი. აუცილებელი არაა, რომ ყველა თხოვნაზე მათთან გაჩნდე.
–არა, მოხარული ვიქნები, დავეხმარო, მაგრამ,
–მაგრამ რა? – ანანო მოთმინებას კარგავდა. საიდუმლოებებს ვერ იტანდა. საქმროს ეს უნდა სცოდნოდა!
–გესმის. არ მითქვამს, რომ დედაშენმა თავი მომაბეზრა.
–რას ნიშნავს „თავი მოგაბეზრა“? – ვერ ხვდებოდა ანანო.
–თავისი ლაპარაკით.
–რა ლაპარაკით? რას გულისხმობ? გაბო, ყველაფერი თქვი.
პასუხის ნაცვლად, საქმრომ ტელეფონი ამოიღო, ხმის ჩამწერი აპლიკაცია გახსნა და ფაილი ჩართო:
–აი, მოუსმინე!
ანანო უსმენდა. დედამისის და გაბრიელის ყველა საუბარს. ბინის შესახებ, რომელიც „ლამაზი თვალებისთვის“ მიიღო. იმაზე, რომ „ანანოს ბინაში არავინაა“. ის, რომ „წურბელასავით აეკიდა მათ ოჯახს“, თუმცა „ჯიბეში არაფერი გააჩნია“. და ბევრი რამ. ეს არ იყო საუბარი. უფრო, მონოლოგი. დედა წყნარი ხმით საშინელებებს ამბობდა.
–ეს ყველაფერი არაა. ზუსტად 2 თვის წინ დავიწყე ჩაწერა. ყოველთვის, როცა შენს მშობლებთან მივდივარ, დედაშენი ასე მესაუბრება.
თავზარდაცემულმა ანანომ სახეზე ხელები აიფარა, მაგრამ მალე მოვიდა გონს. უნდა იმოქმედოს.
–გამომიგზავნე ეს ფაილები.
–რა მოიფიქრე? – იკითხა შეშინებულმა გაბრიელმა.
–შენ როგორ ფიქრობ?
***
1,5 საათის შემდეგ ანანო იჯდა და ჩაის სვამდა დედასთან, რომელიც ჯერ ვერაფერს ხვებოდა. მოსახერხებელ მომენტში ქალიშვილმა დაიწყო:
–დედა, შენი და გაბრიელის საუბრების შესახებ გავიგე. იმაზე, როგორი მდიდარია ჩვენი ოჯახი, რომ გაბო ჩვენს ოჯახს წურბელასავით აეკიდა, რა ლამაზი თვალები აქვს. მადლობა, რომ ეს საუბრები გამიზიარე.
–ანანო, არასწორად გაიგე. უბრალოდ ავუხსენი გაბრიელს, რომ ამ სამყაროში უფასოდ არაფერი მოდის.
–რატომღაც დაგავიწყდა გეთქვა, რომ ეს ბინა ბაბუის სახლის გაყიდვიდან მიღებული ფულით მიყიდეთ. რემონტიც დიდწილად იმ ფულიდან გააკეთეთ.
–ეს მაინც ფულია, რომელიც რაღაც სხვაზე შეგვეძლო დაგვეხარჯა.
–დედა, რა თქმა უნდა, მიყვარხარ და პატივს გცემ, მაგრამ დღეიდან გაბოსთან ასეთი ლაპარაკი უნდა დაასრულო. გასაგებია?
–შენთვის კარგი მინდოდა. ისეთი შესაშური სარძლო ხარ ბინით! გაბრიელს კი ეს ყველაფერი.
–დედა, ხომ გითხარი, გაჩერდი! სერიოზულად. თუ ჩემს საქმროში ეჭვობ, გამოდის, ჩემში გეპარება ეჭვი. გინდა იფიქრო, რომ ჩემში ეჭვი გეპარება?
–არა, რა თქმა უნდა. მიყვარხარ ანანო!
–მაშინ შევთანხმდით. ბინა ჩემია, ვისაც მინდა, იმას ვაცხოვრებ იქ. წერტილი.
სანამ შეშინებული დედა ფიქრობდა, რა ეთქვა, ანანომ საუბარი დაასრულა:
–მამამ იცის, რას ელაპარაკები გაბრიელს?
–არა, – ფრთხილად უპასუხა დედამ.
–მაშინ მოვილაპარაკოთ. შენ არასდროს, ხაზს ვუსვამ, არასდროს, არ ჩაერევი ჩემსა და გაბრიელის ცხოვრებაში შენი რჩევებით. მე კი მამას არაფერს ვეტყვი. რატომღაც მგონია, რომ მამა კმაყოფილი არ იქნება. განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ფორმალურად სწორედ ის არის სახლის და მისი გაყიდვიდან მიღებული ფულის მემკვიდრე.
***
მას შემდეგ ბევრი დრო გავიდა. ანანომ და გაბრიელმა უკვე საერთო საცხოვრებელი იყიდეს და ცოლის ბინიდან გადავიდნენ. ხოლო დედა სიძესთან ნებისმიერ საუბარში დღემდე ფრთხილობს. სანამ საიდუმლო საიდუმლოდ რჩება, გაბრიელზე ერთ ცუდ სიტყვასაც არ იტყვის.
