ნელი ათვალიერებდა განცხადებებს ბინის გაყიდვის შესახებ. პრინციპში, რამდენიმე ვარიანტი იყო ნორმალური განლაგებით და ხელმისაწვდომ ფასად იპოთეკის გათვალისწინებით.
იყო ერთი მომენტი, რომელიც აღელვებდა. ისე მოხდა, რომ მხოლოდ მის ქმარს, მსხვილ ფინანსურ კორპორაციაში საშუალო დონის მენეჯერს, ჰქონდა დადასტურებული შემოსავალი. მისი შემოსავალი მცოცავი იყო და ხშირად „სალაროზე გვერდის ავლით“. პრინციპში, რთული არ იყო, რომ გამომუშავებული ფულის დიდი ნაწილი თითქმის ლეგალურად გაეკეთებინა, მაგრამ ამას 3 თვე დასჭირდებოდა.
უძრავ ქონებაზე ფასები კი ყოველ კვირას იზრდება. ზედმეტის გახდა, თუნდაც სესხზე დაბალი განაკვეთით არ სურდა. თან ხელში ჰქონდა კოზირი, რომელიც ბინის შეძენისას ძალიან დაეხმარებოდა.
საღამოს ქმარს შერჩეული ვარიანტები აჩვენა. სანდროც დროდადრო მშენებარე სახლებს ათვალიერებდა. საერთო ვარიანტები სწრაფად იპოვეს. მაგრამ, როგორც წესი, დისკუსია ამას არასდროს ცდებოდა.
მაგრამ არა დღეს.
–სანდრო, გადავწყვიტოთ. 1 თვეა ვარჩევთ, მაგრამ ვერაფერი ავარჩიეთ. ფასები იზრდება. რას ველოდებით?
ქმარმა მხრები აიჩეჩა:
–კაცმა რომ თქვას, მხოლოდ ერთი საკითხია. რა ვუყოთ შენს ბინას.
ნელიმ ამოიოხრა.
ერთოთახიანი პატარა ბინა ქალაქის მეორე ბოლოში მისი მშობლების საჩუქარი იყო, მაგრამ არა ქორწილზე, როგორც რატომღაც ქმარი და მისი ახლობლები ფიქრობდნენ. ბინა მომავლისთვის სარეზერვოდ აჩუქეს. მშობლების იდეა იყო, რომ როცა ქალიშვილი ოჯახს შექმნიდა, ბინა საერთო საცხოვრებლის შესაძენად კარგი დასაწყისი იქნებოდა. ნელის ეს კარგად ესმოდა, მაგრამ სხვები ვერ იგებდნენ.
–რა ბინა? ბინა უკვე 2 წელია გაქირავებულია და ოჯახის ბიუჯეტში კარგი შემოსავალი შემოაქვს.
სანდრომ ცოლს შეხედა:
–ხომ გესმის, რომ მისი გაყიდვიდან მიღებული თანხის გარეშე ბანკი საჭირო რაოდენობის სესხს არ მოგვცემს. 5-10 წლიანი სესხით ბინის ყიდვას, რომელიც ბავშვების გაჩენის შემთხვევაში საკმარისი არ იქნება, აზრი არ აქვს.
–კარგად მესმის.
–თან შენი შემოსავალი. სანამ ერთადერთი მსესხებელი ვარ, ვერ ვიყიდით იმას, რაც გვსურს, წინასწარი შესატანი თანხის გაზრდის გარეშე.
–ჰო, – ნელი შინაგანად საუბრისთვის მოემზადა. იმისთვის, რაც გამოიწვევდა ან ბინის ყიდვას ან განქორწინებას.
–სანდრო, ეს ყველაფერი მესმის. იცი, რომ ჩემი ბინის გასაყიდად მზად ვარ, მაგრამ არის ერთი „მაგრამ“. თავად ამდენი თანხა არ გაქვს.
–და რა? – წარბები შეკრა ქმარმა. მისთვის ფულის თემა, მთელი შემოსავლის მიუხედავად, ყოველთვის დაბრკოლება იყო. არც ნელი, არც მისი მშობლები მდიდრები არ იყვნენ, მაგრამ რატომღაც სანდროს მისი ოჯახის ფინანსური საკითხის განხილვა მაქსიმალურ დისკომფორტს უქმნიდა.
–ის რომ, უფრო მარტივი იქნებოდა, თუ შენც იმდენ თანხას შემოიტანდი, რამდენსაც მე ჩემი ბინის გაყიდვიდან მივიღებ.
–მაგრამ,
–ვარიანტი გაქვს. ეს იცი.
სანდროს ყურები აუწითლდა. ნელი დაიძაბა. ამისთვის მზად იყო, მაგრამ მაინც, აღმოჩნდა, რომ არ არის მზად. მეორე მხრივ, ადრე თუ გვიან ეს საუბარი უნდა შემდგარიყო.
–ნელიკო, იცი, რომ ეს ვარიანტი არაა.
–რატომ? ჩემი აზრით, ძალიანაც არის, – გააგრძელა ცოლმა. – შენმა მშობლებმა უკვე არაერთხელ თქვეს, რომ აგარაკი მობეზრდათ. დაე, გაყიდონ და ფული მოგცენ. მორჩა. საკითხი მოგვარდება და ბინას მშვიდად ვიყიდით.
სანდრომ თავი გააქნია.
–ჩემს მშობლებს იცნობ. ამ აგარაკს ათი წელი აშენებდნენ. მისი გაყიდვა შეუძლებელია. ეს ცხოვრების ნაწილის გადაგდებას ჰგავს. თან რა ეღირება? ეს ხომ შენი ბინაა.
–ნორმალურად დგას, – გააგრძელა თავისი ნელიმ, – 1 წლის წინ იმდენი ღირდა, რამდენიც ჩემი ბინა.
–მშობლებს ვერ წავართმევ იმას, რაც ეკუთვნით. დიდი ხანია პენსიაზე გავიდნენ და როგორც არ უნდა წუწუნებდნენ, მათთვის აგარაკი წელიწადში თითქმის 5 თვის სიცოცხლეა. არ შემიძლია.
ნელი ქმრისკენ დაიხარა:
–მაშინ არც მე შემიძლია. ჩემს მშობლებსაც ბინა მილიონად არ უყიდიათ. დიდწილად, ჩემი ძმა გაქურდეს, რომელსაც დეიდის მემკვიდრეობის ნახევარი უნდა მიეღო. მაშინ გადაწყვიტეს, რომ ჯობდა ჩემთვის ბინა ეყიდათ. ასე უბრალოდ ჩვენს ბინაში, წილების განსაზღვრის გარეშე, ვერ ჩავდებ.
–რა უნდობლობაა? რა საჭიროა წილების განსაზღვრა, თუ ისედაც ცოლ–ქმარი ვართ. თუ ფიქრობ, რომ ბინის ყიდვის შემდეგ მიგატოვებ?
–არა, მაგრამ მშობლების ქონების საერთო ბინაში ასე ჩადება არ მინდა.
–რას მთავაზობ?
–შენმა მშობლებმა მათთვის საძულველი აგარაკი გაყიდონ და ეს ფული ჩვენს საერთო კაპიტალში ჩადონ. ასე თანაბარი წილი გვექნება და იპოთეკას მშვიდად ავიღებთ.
სანდრო ოთახში ბოლთას სცემდა:
–სესხის გადახდა მე მომიწევს! შენ ხომ ოფიციალური შემოსავალი არ გაქვს! თან ისეთი, რომ არც ერთი ბანკი განიხილავს. რაზე ვსაუბრობთ? შენ ბინას იძლევი, მე ფულს.
–მაგრამ მე ხომ მოგცემ ფულს სესხის დასაფარად და ცხოვრებისთვის. ჩემი ფული არაოფიციალურია, მაგრამ მაინც ფულია.
–მშობლებს აგარაკის გაყიდვას ვერ ვაიძულებ, როგორ არ გესმის?! როგორც არ უნდა ჩიოდნენ, ყოველ წელს იქ ჩადიან.
–გამოდის გვაქვს ფინანსური დისბალანსი, რომელიც როგორ დავფაროთ, არ ვიცით.
–ანუ ვაგრძელებთ ნაქირავებ ბინაში ცხოვრებას? ამას მთავაზობ?
–უკვე შემოგთავაზე ვარიანტები, საკმაოდ რეალური. თუ მზად არ ხარ განსახილველად და დაარწმუნო მშობლები აგარაკი გაყიდონ და თუ ფული არ გაქვს, აქ ვრჩებით.
–ამით დავიწყეთ!
–ამას დავუბრუნდით! ან თანაბარ წილს ჩავდებთ საერთო უძრავ ქონებაში ან არაფერი.
1 წლის და 4 თვის შემდეგ
–მორჩი ზღაპრების მოყოლას – გაეცინა ნელის. – არავის არაფრის გაყიდვა არ ვაიძულე. შენს მშობლებს აგარაკის მოშორება და ჩვენი დახმარება გაუხარდათ. მხოლოდ სწორი მიდგომის პოვნა იყო საჭირო.
–დიახ, დიახ, – რბილად გაეღიმა სანდროს. – ახლა ყოველ წელს იხსენებენ შენს ჩასვლას და თქვენს საუბარს. რადგან არ დაავიწყდათ, გამოდის, ლეგენდარული საუბარი იყო. ვწუხვარ, რომ ვერ მოვისმინე.
ცოლს ეშმაკურად ჩაეცინა.
–აუცილებელი არაა, ვაჟმა იცოდეს, როგორ დაარწმუნოს მშობლები. ნებისმიერ შემთხვევაში, დიდი მადლობა მათ ფულისთვის და ჩვენი ბინისთვის!
მეგობრები თანხმობის ნიშნად აზუზუნდნენ. ახალმოსახლეობის აღნიშვნა გახურებული იყო და ყველა აღფრთოვანებას გამოხატავდა ბინის და მისი მფლობელის მიმართ. და კიდევ იმით, როგორ ინარჩუნებდა ნელი თავს თავის „საინტერესო მდგომარეობაში“.
