ვახტური მეთოდით ვმუშაობ. ორი თვე ვმუშაობ, 1 თვე სახლში ვარ, გზის გათვალისწინებით, სახლში თვეზე ნაკლებ დროს ვატარებ. ხელფასი ძალიან კარგია. შვილი 1,5 წლისაა. დიდი ხანია განვიხილავ საკითხს, რომ ცოლი ჩემთან გადმოვიდეს. აქ არის საბავშვო ბაღი, სკოლა, საავადმყოფო, მაგრამ არაა კაფე, სავაჭრო ცენტრები, კინოთეატრი, მთელი ინფრასტრუქტურა, რასაც ცოლი მიჩვეულია. თან მისი ნათესავები და მეგობრები ახლოს არიან.
მაგრამ რატომ არ ითვალისწინებს ჩემს აზრს? ფულს ვუგზავნი, მაგრამ შვილს ვერ ვნახულობ, ცოლს ვერ ვნახულობ (არც სიახლოვე, არც ცხელი ვახშამი, არც ოჯახური კერა). ოჯახი თითქოს მაქვს, თითქოს არა. ღალატზე არ ვეჭვობ. უბრალოდ შეგრძნება მაქვს, რომ ბანკომატი ვარ. ცოლი ჩემს კარგად გარემონტებულ ბინაში ცენტრში ცხოვრობს. ფულს რეგულარულად ვუგზავნი (უფრო მეტს, ვიდრე ქალაქში საშუალო ხელფასია). კარგად ცხოვრობს: მანიკიური, კაფე დაქალებთან ერთად, საზღვარგარეთ დაფრინავს.
ამავდროულად, არ სურს საცხოვრებლად გადმოსვლა ქმართან, რომელიც ამ ყველაფრისთვის ფულს აძლევს. იდეაზე, რომ ქალაქში დავბრუნდე და დაბალ ხელფასზე ვიმუშაო, პირდაპირ ნეგატიურად არაფერს ამბობს, მაგრამ ცხოვრების დონის შემცირება ნამდვილად არ სურს.
სხვათა შორის, ადრე მთელ ფულს ვურიცხავდი, მაგრამ შევამჩნიე, რომ რამდენიმე დღე შეეძლო არ დაერეკა. ახლა ყოველდღე ცოტ–ცოტას ვუგზავნი, მას შემდეგ, რაც დამირეკავს და საუბრის შემდეგ მთხოვს. არ ვიცი, რა ვარიანტი რჩება, თუ გადმოსვლაზე უარს იტყვის: მხოლოდ განქორწინება და დაე, თავის მშობლებთან წავიდეს.
ზეწოლას ახდენს, რომ ჩემი სურვილი ეგოისტურია. აქ ბავშვი თავს ცუდად იგრძნობს. კლიმატი ცუდია, ინფრასტრუქტურა არაა, განათლება ცუდი. მისი სურვილი ეგოისტური არაა? ჩემი კარგი ხელფასის მთელი სიკეთით ისარგებლოს, მაგრამ არაფერზე უარი არ თქვას.
მინდა ცოლს ავუხსნა, რომ ძველებურად აღარ იქნება. ან ჩემთან გადმოვა (მინდა ვნახო, როგორ იზრდება ჩემი შვილი, მინდა მქონდეს ოჯახი, ცხელი ვახშამი) ან სახლში დავბრუნდები საშუალო ხელფასზე (მაგრამ ცხოვრების დონის შემცირება არ სურს და დარწმუნებული ვარ, იწუწუნებს) ან განქორწინება და დედამისთან დაბრუნდეს. მეორე ვარიანტი უფრო გადადებული განქორწინებაა. ალბათ, არ გამოვა.
