დედ–მამა ერთმანეთს დიდი ხნის წინ დაშორდნენ. მამა სხვა ქალთან წავიდა. ყოველთვის რთული ურთიერთობა ჰქონდათ. როცა გავიზარდე, მამასთან კონტაქტის დამყარება შევძელი. ჩემი და დედაჩემის მხარეს დარჩა. მამას მოღალატედ თვლიდა, არ ურთიერთობდნენ. მოგვიანებით, მამას უბედურება შეემთხვევა, დედამისი, ბებიაჩემი ავად გახდა. მისმა ახალმა ცოლმა ბებიის მოვლაზე კატეგორიული უარი თქვა. 15 წლის განმავლობაში საერთო შვილები არ გაუჩნდათ.
მამამ დახმარებისთვის მომმართა და დამპირდა, რომ თუ ბებიას მოვუვლიდი, მის ერთოთახიან ბინას მაჩუქებდა. დავთანხმდი. 1,5 წელი მეუღლესთან ერთად ბებიაზე ვზრუნავდი. მისი გარდაცვალების შემდეგ მამამ პირობა შეასრულა და ბინა გადმომცა.
მე და ჩემს მეუღლეს სესხით შეძენილი საერთო ბინა გვაქვს (გადახდა თითქმის დავასრულეთ). სანამ სესხს ვიხდიდით, ბებიაზე ვზრუნავდით, ორ სამსახურში ვმუშაობდით, შვილის გაჩენის უფლებას საკუთარ თავს ვერ ვაძლევდით, რადგან მას რჩენა სჭირდება და სესხიც დასაფარია. ამ დროში ჩემი და დედაჩემის ბინაში ცხოვრობდა და ორი შვილის გაჩენა მოასწრო.
ბუნებრივია, 5 ადამიანი ოროთახიან ბინაში ჯოჯოხეთია. გადაწყვიტეს მისი გაყიდვა, დედის კაპიტალის ჩადება და სამოთახიანი ბინის ყიდვა. დედა და და მოვიდა და საერთო ბინიდან ჩემი წილის (1/3) დისთვის ჩუქება მთხოვეს. უარი ვთქვი. დიდი სკანდალი ატყდა. წამგლეჯი და მუქთამჭამელი მიწოდეს, რომ ბებიის ბინა „ციდან ჩამომივარდა“. სანამ ბებიაზე ვზრუნავდი, იმდენი რამ გადავიტანე, რომ გახსენებაც არ მინდა. ვინც მწოლიარე ავადმყოფს უვლიდა, გამიგებს.
დრო გავიდა. დედა მთხოვს შევუშვა ერთოთახიან ბინაში, რომელიც ბებიისგან მივიღე, რადგან გაფართოება ვერ შეძლეს. მე ხომ ჩემი წილი არ გავაჩუქე. ამ ბინას ვაქირავებთ. დეკრეტში ვარ. მას შემდეგ, რაც ბინის გაქირავებით შემოსავალი მივიღეთ, შვილის ყოლის შესაძლებლობა გაგვიჩნდა. დედას ყველაფერი ავუხსენი და თხოვნაზე უარი ვუთხარი.
ერთოთახიან ბინაში ვერ შევუშვებ, რადგან ჩვენი შემოსავალია. ეს ჩემი წილია ოჯახის ბიუჯეტში დეკრეტის პერიოდში. ჩემი შესაძლებლობა, რომ შვილი თავად აღვზარდო და სამსახურში არ ვირბინო. თუ ქმარს უნდა ვუთხრა, რომ ძირითად და დამატებით სამსახურთან ერთად კიდევ ერთი სამსახური იშოვოს? ხოლო მე დედას შევიცოდებ და ბინაში ვაცხოვრებ, რომ ჩემს დას კომფორტი შეუქმნას?
ახლა საშინელი ქალიშვილი და და ვარ, რომელსაც 2 ბინა აქვს, ხოლო ჩემი და ოჯახთან და დედასთან ერთად 45 კვადრატულში ვიწროდ ცხოვრობს. ჩემი ქმარი და მამა თვლის, რომ 100%–ით მართალი ვარ, რომ დედაჩემის მხრიდან ამის თხოვნა არასწორია. ეს სიტუაცია მორალურად მკლავს.
ჩემი და ზეწოლას ახდენს, რომ ჩემი ნათესაური გრძნობების ფასია 15 მეტრია ხრუშჩოვის ბინაში. ვუთხარი, რომ მისთვისაც. მამა ორივეს მოგვცემდა ბინას, ბებიაზე ჩემთან ერთად რომ ეზრუნა. ბებიის გარდაცვალების შემდეგ ბინას მივიღებდით და გავყიდიდით, ასე პრობლემებს მოვაგვარებდით. ოღონდ მაშინ ეს არ სჭირდებოდა. თავს ვიმშვიდებ იმით, რომ ახლა ჩემი უახლოესი ადამიანი ჩემი ვაჟია. მისი ინტერესებიდან გამომდინარე ვმოქმედებ.
როცა მე და ჩემს მეუღლეს სესხის გადახდა გვიჭირდა, ჩემმა დამ მანქანა იყიდა, დასასვენებლად წავიდა და არც მესმოდა, რომ ჩვენს საერთო ბინაში დადის, მუქთად სარგებლობს. ჩემს თავზე უნდა მეფიქრა და წილი გამომესყიდა. შესაძლებლობა ჰქონდათ. ნუთუ ამ სიტუაციაში სინდისი უნდა მქეჯნიდეს?
