ლაშას ამქვეყნად მხოლოდ ერთი ადამიანის ეშინოდა, მამამისის. სხვების თვალში იდეალური ურთიერთობა ჰქონდათ. ლაშა 5 წლის იყო, როცა დედა გარდაიცვალა, ამიტომ მამა ბიჭებისთვის ყველაფერი გახდა.
მამა ვაჟების უზრუნველყოფას ცდილობდა. ლაშამ წარმატებით, თუმცა უინტერესოდ, უნივერსიტეტი დაამთავრა და თითქმის მაშინვე მამისგან ბინა საჩუქრად მიიღო. არა, მამა მდიდარი ან ბიზნესმენი არ იყო. ბინა მაშინ იყიდა, როცა ლაშა 10 წლის გახდა. იმ დროს სულ სხვა ფასები იყო და ჯერ კიდევ საძირკვლის ეტაპზე იყიდებოდა. როცა ბინა მშენებლებისგან ჩაიბარა, იქ საცხოვრებლად არავინ შეუშვა. ლაშასთვის ინახავდა.
აი, ვაჟი. დღეს სწორედ ამაზე გიამბობთ, რაზეც საუბარს ლაშა შეძლებისდაგვარად გაურბოდა, მაგრამ გაჩუმებას აზრი არ ჰქონდა.
მამა მოკაკული სიარულით კაფეში შევიდა. ბოლო 5 წელია ნელ–ნელა ისეთი ხდებოდა, როგორებიც მისი თანატოლები დიდი ხანია გახდნენ. დიახ, ლაშა მხოლოდ 28 წლის იყო, ხოლო მამამისი თითქმის 67 წლის. დედა მამაზე 14 წლით უმცროსი იყო.
–შვილო, როგორ ხარ? – ჩვეულებისამებრ, მამამ დაიწყო საუბარი.
–ნორმალურად. ერთი მომენტის გარდა.
ხელი ფინჯანი შავი ჩაით ჰაერში გაიყინა.
–რა მოხდა?
ლაშამ ამოიოხრა. რა მოხდება ახლა?
–მოკლედ, ბინა დავკარგე. ბანკმა წამართვა.
მამა დუმდა. თავისი სიჩუმით ყველა წყობიდან გამოყავდა. ლაშა გამონაკლისი არ იყო. და სწრაფად დანებდა.
–მოკლედ, ბინის უზრუნველყოფით კრედიტი ავიღე. ერთ საქმეში ჩადება მინდოდა. ყველაფერი კარგად დაიწყო, მაგრამ მოგვიანებით. უფულოდ დავრჩი.
–სესხის დაფარვა შეგეძლო. ბანკი სესხს არ მოგცემდა, დარწმუნებული რომ არ ყოფილიყო, რომ გადაიხდიდი.
–ვიხდიდი. სანამ კიდევ ერთი სესხი არ ავიღე. არა ბანკიდან. მოკლედ, პირდაპირ მითხრეს, რომ მათი კრედიტი საბანკოზე მნიშვნელოვანია.
–რამდენი არ გადაგიხდია ბანკის სესხი?
–თითქმის 1 წელი. ახლა ბანკმა მიაღწია, რომ გაკოტრებულად გამომაცხადონ და ბინა წამართვან.
–აუქციონზე გაყიდული ბინიდან ფული უნდა მიგეღო. ბინა უფრო ძვირი ღირს, ვიდრე ვალი გქონდა.
–მივიღე. იმით მეორე სესხი დავფარე.
მამამ შვილს შეხედა. შემდეგ მშვიდად ჰკითხა:
–რაში ჩადე ასე „წარმატებულად“?
–სხვადასხვა რამეში. მოდი, არ გვინდა, კარგი?
–რატომ გადაწყვიტე ამ ყველაფრის მოყოლა? მე ხომ ვერაფერს გავიგებდი, მაშინვე მაინც. არ მითხრა, რომ გულწრფელი გინდოდა ყოფილიყავი.
–მმ, – სიტყვა გაუწყდა ლაშას. – ბინა შენ მაჩუქე და ვფიქრობ, უნდა იცოდე.
–მაშინ ბოლო კითხვა. რა გინდა ჩემგან?
ლაშა უფრო დაიძაბა. მამისგან ყვირილს არ ელოდა, მაგრამ რატომღაც მშობლის ასეთი მშვიდი ქცევა აშინებდა.
–საცხოვრებელი არსად მაქვს. უკვე ყველა მეგობართან ვიცხოვრე. ოთახსაც ვერ ვიქირავებ. გთხოვ, შენთან ცხოვრების უფლება მომცე. რამდენიმე თვით.
მამას ჩაეცინა. ჩაი დალია. ნელ–ნელა ვაჟისკენ გადაიხარა და მკაფიოდ უთხრა:
–ჩემი ბინა გმართებს! ზუსტად ისეთი. როგორ გამოიმუშავებ ამისთვის, ჩემი საქმე არაა. შეცდომებისთვის უნდა გადაიხადო.
–მამა, გაგიჟდი? როგორ ვიშოვი ბინის ფულს? ეს ჩემი ბინა იყო! საჩუქრის უკან წაღების უფლება არ გაქვს, რადგან უკვე მაჩუქე.
–შვილო, სერიოზულად? სერიოზულად ამბობ? – მამა უფრო ახლოს დაიხარა. – დაგავიწყდა, როგორ გამოვიმუშავე შენი ბინისთვის, რომელიც წარმატებულად ააორთქლე? დაგავიწყდა, როგორ ვმუშაობდი სამ სამსახურში, რომ უნივერსიტეტის შემდეგ საკუთარ საცხოვრებელში გეცხოვრა? თუ დაგავიწყდა, შეგახსენებ. დრო ტყუილად არ დახარჯო და ბინისთვის ფულის შეგროვება დაიწყე. რადგან ჩემი ბინა იქნებ, მე ავირჩევ, რა იყიდო. გასაგებია?
ლაშამ წამით თვალები დახუჭა. რა მოხდება, თუ ბინას არ იყიდის, გაფიქრებაც არ უნდა.
***
ვაჟმა ბინა იყიდა. უფრო პატარა ფართობის და ცუდ მდგომარეობაში, ვიდრე მამამ აჩუქა, მხოლოდ 5 ხანგრძლივი წლის შემდეგ. იმ დროისთვის მამას ბინა აღარ აინტერესებდა, როგორც ვაჟს.
