ყოფილ ქმართან ქორწინებაში 5 წელი ვიყავი. შვილების გაჩენა ვერ მოვახერხე, როგორც გაირკვა, მიზეზი ყოფილ ქმარში იყო. შვილოსნობის საკითხზე ექიმებთან გამოკვლევების ფულს მე ვიხდიდი. დღედაღამ ვმუშაობდი, ნებისმიერ საქმეს ხელს ვკიდებდი, რადგან ეს ყველაფერი ძვირი სიამოვნებაა.
ფული, რომელიც ქორწილზე გვაჩუქეს, სახლზე დაიხარჯა. სახლი მამამთილზე გაფორმებულია. მხოლოდ განქორწინების შემდეგ მივხვდი, როგორი სულელი ვიყავი. ბევრი გამოკვლევის შემდეგ ხელოვნური განაყოფიერებისთვის ვემზადებოდით. დედამთილი ამ მეთოდით დაბადებული ბავშვების წინააღმდეგი იყო. მათზე სათაკილოდ საუბრობდა. მისი გავლენის გამო ყოფილ ქმარს გავშორდი. მისი თქმით, ცუდი დიასახლისი ვარ. ამის აღსანიშნად შანსს ხელიდან არ უშვებდა. როცა სახლში არ ვიყავით, ჩვენს კარადასა და ტუმბოში იქექებოდა.
ყოფილი ქმარი მამამთილის კომპანიაში მუშაობდა. მამამთილი ფულს არ უხდიდა, მის შემოსავალს დედას აძლევდა. მთელი ხელფასი საერთო ეზოს მშენებლობაზე იხარჯებოდა: ღობე, ფარდული, კრამიტი, ჭიშკარი. ყოფილი ქმარი ფულზე ამბობდა: „დედასთან უსაფრთხოდ იქნება“. როცა ვერ მოვითმინე და „პირი დავაღე“, რომ მე და ჩემს ქმარს საერთო ბიუჯეტი უნდა გვქონდეს, ყველა ერთად თავს დამესხა არგუმენტებით, რომ ახლა ასე უფრო სწორია.
საბოლოოდ განვქორწინდით. დამპირდა, რომ ქორწილში ნაჩუქარი ნივთების ნახევარს მომიტანდა, მაგრამ შემდეგ დამბლოკა და მორჩა. ქონების გაყოფაზე სარჩელს ვერ შევიტან, რადგან რაიმე ქვითარი ან მტკიცებულება არ მაქვს. ჯერ მშობლებთან დავბრუნდი, შემდეგ კარგი სამსახური ვიპოვე და სხვა ქალაქში გადავედი. ახლა 30 წლის ვარ ბინის და ფულის გარეშე. პერიოდულად სევდა მიპყრობს. დავთვალე, რამდენი სჭირდება იპოთეკას და უფრო გამიცრუვდა იმედი. თავად ვერ გავწვდები, რამდენიც არ უნდა ვიმუშაო.
სამაგიეროდ, ყოფილ ქმარს მშობლებმა მორიგი მანქანა უყიდეს. ერთობა და არაფერზე უარს არ ამბობს. პირველი ქორწინებიდან შვილი ჰყავს, არაფერი სჭირდება. საწყენია, რადგან სწორედ ის მეუბნებოდა, რომ შვილები და ოჯახი უნდოდა. ვითამაშეთ და კმარა. კაცებს ვეღარ ვენდობი. როგორ ვისწავლო ცხოვრებით ისევ ტკბობა?
არ ვკამათობ, სულელი ვიყავი. არ ვიცოდი, რა იყო ქორწინება და როგორ მოვქცეულიყავი. თავიდან ყველა მეგობრული იყო, ლამაზად ლაპარაკობდნენ, დახმარება სურდათ. დედამთილისგან ყოველთვის მესმოდა, რომ ქალმა „ეს უნდა გააკეთოს, ის უნდა გააკეთოს“. ვცდილობდი: ვამზადები, ქათმებს ვბდღვნიდი, სულ ვმუშაობდი, ფიქრის დრო არ მქონდა. ის მეუბნებოდა: „აბა როგორ გინდოდა? გათხოვება შრომაა“. ვუსმენდი, ჩემს საზღვრებს არ ვიცავდი. ეს მხოლოდ ახლა მესმის.
ყოფილი ქმარი ზოგადად კეთილია. ყველაფერი დედამთილმა არია: მამამთილიც, ვაჟიც. ჩემი მშობლები უკონფლიქტო ადამიანები არიან, არ ერეოდნენ. თავიდან ქმრის მშობლებმა მათ სახლში ცხოვრების უფლება მოგვცეს, შემდეგ დედამთილი ამბობდა, რომ თითქმის ხარჭა ვიყავი. მოჯადოებულივით ვიყავი, არსს ვერ ვხვდებოდი.
ყოფილ ქმარს ოჯახი დედასთან ჰქონდა და არა ჩემთან. მას ეკითხებოდა რჩევას, მასთან გარბოდა, მას აძლევდა მთელ ფულს. ჩემს მშობლებს ცალკე სახლი ბაღით და აუზით აქვთ, მაგრამ მათია. დანაზოგი, რომელიც მქონდა, სხვის ოჯახზე დავხარჯე. ეს საწყენია. უსარგებლო კვლევებზე ფულს ვხარჯავდი, მუდმივად პროდუქტებს ვყიდულობდი. იუბილეზე ნაჩუქარი ფული სახლის აგურით დაფარვაზე დავხარჯე. მე დავრჩი წაგებული და დამნაშავე. ბრაზს ვერ ვიკავებ. ჩემი შეცდომა არ გაიმეოროთ.
