ღირს ფიქრი იმაზე, რა ვაჩუქოთ ოჯახს დღესასწაულებზე? იმ გაგებით, რომ ბევრი ადამიანი ნათესავებს რაღაც ხარახურას ან საუკეთესო შემთხვევაში ფულს ჩუქნის. ზოგჯერ წინასწარ შეიძლება შეთანხმება, რადგან ყველა ზრდასრულია და უკეთ იცის, რისი მიღება სურს.
ზრდასრული და შეძლებული ნათესავებისგან პრეტენზიების მოსმენა, რომ საჩუქრით უკმაყოფილო არიან, განსაკუთრებით უცნაურია. თითქოს ვიღაც მათ წინაშე ვალდებულია. დიდ ოჯახებში ბევრი რამ შეგიძლიათ ნახოთ. რატომ აგრძელებს ზოგი ჩივილს და გოდებას? პირადი მორალური მდგომარეობა ხომ ვიღაცის „სურვილებზე“ უფრო მნიშვნელოვანია.
რა ვაჩუქოთ ოჯახს
რძალი საჩუქრებზე საყვედურებით მუდმივად გულს მიწყალებს. ამბობს, რომ ქალიშვილი უფრო მიყვარს, ვიდრე ვაჟი, და მასზე უფრო მეტად ვზრუნავ. ორი შვილი მყავს და თანაბრად მიყვარს. სიბერეში შევიძინე კიდევ ერთი ნათესავი, რომელიც ჩემს ნერვულ სისტემას ანგრევს. არ ვიცი, როგორ ვებრძოლო.
მე და ჩემი მეუღლე შვილების სწორად აღზრდას ვცდილობდით. შებოჭილი არ გვყავდა, მაგრამ უმიზეზოდ არ ვანებივრებდით. სამწუხაროდ, როცა პატარები იყვნენ, მათთან იმდენ დროს ვერ ვატარებდი, რამდენიც მსურდა. ჯერ კიდევ 10 წლის წინ სხვა ქვეყანაში სამუშაოდ წავედი, რომ ოჯახს ფინანსურად დავხმარებოდი და მენახა, როგორ ცხოვრობს იქ ხალხი.
მას შემდეგ შვილებს მეუღლე ზრდიდა. რა თქმა უნდა, ჩემი ზუსტი მითითებებით. ერთმანეთს ხშირად ვეხმიანებოდით. შვილებთან დიდხანს ლაპარაკი შემეძლო, იმის მიუხედავად, რომ მათგან ათასობით კილომეტრით დაშორებული ვიყავი. უბრალოდ ამის შესაძლებლობა მქონდა. წელიწადში ერთხელ 1 თვით ჩამოვდიოდი და დროს ერთად ვატარებდით.
რაღაც ფულის დაგროვება მოვახერხე, მაგრამ მესმოდა, რომ ბალიშის ქვეშ არ უნდა შემენახა. თან ბავშვები გაიზარდნენ და უკვე საკუთარი ცხოვრება აქვთ. ჯერ ქალიშვილი გათხოვდა. ქორწილზე ფული ვაჩუქეთ, რომ ახალგაზრდა ოჯახს იპოთეკის პირველი შენატანი გადაეხადა. ვთვლი, რომ ძლიერი კავშირისთვის კარგი სტიმულია.
ბინა ქალიშვილისთვის
ქალიშვილი ძალიან ბედნიერი იყო. მე და ჩემს მეუღლეს მადლობას გვიხდიდა. სიძეც გახარებული იყო. არც მახსოვს, რა აჩუქეს მძახლებმა ახალგაზრდებს. ვფიქრობ, თუ შესაძლებლობა გაქვს, შვილებს უნდა დაეხმარო. თუ არა, რას გახდები. ყველაფერი რიგზეა.
შემდეგ ვაჟი დაქორწინდა. სარძლოსთან ბევრს არ ვკონტაქტობდი და სულ ტყუილად. თავად პატარა და გამხდარია, მაგრამ რამდენ ნეგატივს და სიბოროტეს იტევს. რა თქმა უნდა, როცა უნდა, იღიმის. ვაჟიც მეთანხმება, რომ მის ცოლს მძიმე ხასიათი აქვს. როგორც ჩანს, თავის პატარა ზომებთან და საყვარელ სახესთან აბალანსებს, როგორც ამას აკეთებს ჯიბის ძაღლი, რომელიც მუდმივად ყეფს და კანკალებს, თუმცა კნუტის წონა აქვს.
ჭირვეული რძალი
ასეა თუ ისე, მასთან ურთიერთობა ვერ ავაწყვე. ქორწილზე მათაც ფული ვაჩუქეთ. ვაჟმა გადაწყვიტა, ბინის ნაცვლად ავტომობილი ეყიდა. ქალაქთან ახლოს ნაქირავებში ცხოვრობენ. ასე უფრო მოსახერხებელია მათთვის, რადგან აქედან ორივეს სამსახური ახლოსაა. რა უნდა გააკეთონ, როდესაც ცენტრში საქმე აქვთ?
მათ საკუთარი ოჯახი აქვთ და გადაწყვეტილება თავად უნდა მიიღონ. თუმცა რძალმა გადაწყვიტა, რომ ეს მე ვურჩიე შვილს მანქანის ყიდვა. მას ამ ფულის იდეალურ დასვენებაზე დახარჯვა სურდა. ჩემი აზრით, ეს უფრო ირაციონალურია, ვიდრე მანქანის ყიდვა. ვთვლი, რომ ქალაქის ნებისმიერ წერტილში ავტობუსით მისვლა შეიძლება. მაგრამ ეს მე ვარ და არა ახალგაზრდა თაობა, რა მესმის?
რა ვაჩუქოთ ოჯახს
უკვე 1 თვეა, რაც სამშობლოში დავბრუნდი, სამუდამოდ. უსაჩუქროდ არ ჩამოვსულვარ. დიდხანს ვფიქრობდი, რა მეჩუქებინა ოჯახისთვის. საჩუქრებით ჩემოდნები გავავსე. არავის ვაწყენინე: ყველას ეყოფოდა. თუმცა გადამზიდმა კომპანიამ ერთი ჩემოდანი დამიკარგა. ქვითარიც კი შენახული მაქვს. ვისმა ჩემოდანმა ვერ ჩამოაღწია? რა თქმა უნდა, ვაჟის და რძლის საჩუქრებით სავსე ჩემოდანმა.
მათ წინაშე თავის მართლება ძალიან უსიამოვნო იყო, მაგრამ რა მექნა? ვაჟს მხოლოდ გაეღიმა და გამამხნევა. მითხრა, რომ ეს მან უნდა მომიტანოს საჩუქრები. აი, რძალმა ნესტოები დაბერა და გაჩუმდა. ჩემი ჩამოსვლა შესაფერისად აღვნიშნეთ და გავერთეთ. თითქოს ყველაფერი დალაგდა და ყველა კმაყოფილი იყო.
გუშინ სხვა ნათესავისგან გავიგე, რომ რძალი ყველას უყვება, რომ მათთვის საჩუქარი სპეციალურად არ ჩამოვიტანე, რომ ქალიშვილისთვის საჩუქრებზე მეტი ფული დამრჩენოდა. წარმოგიდგენიათ? სხვა საქმე არ მქონდა, რომ ჩამოსვლამდე ინტრიგები მეხლართა.
არ მესმის, როგორ მივუდგე რძალს. თუ ასე სისულელეების გამოგონებას განაგრძობს, შვილიშვილებიც ხომ ასე მომექცევიან? მერწმუნეთ, ასეთი ჯიშის ქალი არსად მინახავს. შურისმაძიებელი და ბოროტი. რატომ? ვინ გაიგებს. მხოლოდ ის მახარებს, რომ ჩემი შვილი ნამდვილად უყვარს. ეს კარგია, ქორწილისთვის ასეთი სიყვარული სასარგებლოა. მაგრამ მე რა ვქნა?
და კიდევ. ამაზე არასდროს მიფიქრია, მაგრამ ახლახანს თავში თავისით გამიელვა. ჩემი ქმარი რძლისთვის მეორე მამაა. უყვარს და პატივს სცემს. ადამიანურად და თავაზიანად ეპყრობა. რომ იცოდეთ, ჩემს მეუღლეს მისთვის შოკოლადიც არ უჩუქებია. რა თქმა უნდა, ის ჩუმია, კონფლიქტს გაურბის, მაგრამ მე ვიყავი, ვინც მანქანის შეძენაში დაეხმარათ. დედამთილი და არა მამამთილი!
როგორ მოხდა, რომ რძალს მამამთილის მიმართ პრეტენზიები არ აქვს, ჩემს მიმართ – მთელი თაიგული? თავს ცუდ ან ჭირვეულ ადამიანად არ ვთვლი. მაგალითად, სიძის მიმართ თბილი გრძნობები მაქვს. ჩემი ქალიშვილისთვის კარგი მეუღლე და მეოჯახეა. რატომ მექცევა ეს პატარა გაუგებრობა ასე ცუდად? რაც მთავარია, როგორ შევცვალო მისი დამოკიდებულება? გულწრფელად, პრობლემა უმიზეზოდ გაჩნდა და როგორ მოვაგვარო, წარმოდგენა არ მაქვს.
