დედამ და ძმამ (ორივე არაადეკვატური, აგრესიულია) ბინიდან გამაგდეს მამის გარდაცვალების შემდეგ. 10 წელია კომფორტულად ცხოვრობენ სამოთახიან ბინაში, მე კი – ნაქირავებში. დაბრუნება ვცადე, მაგრამ ისევ მაგდებენ, ოთახში მივარდებიან, მამცირებენ, ჩემს ნივთებს ისვრიან, ხელით მეხებიან. მათ გამო მიკროინსულტიც გადავიტანე. თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი.
არ ვიცი, რა გავაკეთო. უსამართლობის გრძნობა მთრგუნავს და გულს მტკენს. ბინა მთელი ეს დრო პრივატიზებული არ ყოფილა. მხოლოდ ახლა აპირებენ პრივატიზებას, რაც შემთხვევით გავიგე. მანამდე ჩემს ამოწერას ცდილობდნენ, მაგრამ არ გამოუვიდათ. არ ვიცი, როგორ დავიცვა ჩემი უფლებები.
დაველოდო ბინის პრივატიზებას და ბინაში ჩემი ოთახი გავყიდო? თუ სასამართლოში ვუჩივლო მუნიციპალური ბინის სამ ოთახად იძულებით დაყოფისთვის? ვიცი, რომ მუნიციპალური ბინის გაცვლა შეიძლება.
იქ ცხოვრება აბსოლუტურად შეუძლებელია. ამ ხალხმა დამცირებით და ყვირილით მთლიანად გაანადგურა ჩემი ფსიქიკა, ჩემი ცხოვრება, მთელი ჩემი ბავშვობა. ეს უკვე პრინციპის საკითხია. მაშინ კომუნალურში იცხოვრონ. ქუჩაში გამაგდეს და ფიქრობენ, რომ ჩემი ჩამოწერა შეუძლიათ. არ აღელვებთ, სად წავედი, სად ვცხოვრობ, კარგად თუ ვარ. სამოთახიან ბინაში ცხოვრებას მიჩვეულნი არიან, დიდი ხანია მათი ოჯახის წევრი აღარ ვარ.
არც მინდა. ჩემს ჯანმრთელობას სერიოზულ ზიანს აყენებენ. ასეთ ოჯახს მტერსაც არ ვუსურვებ. ოფიციალური დიაგნოზი არ აქვთ, მაგრამ ძალიან აგრესიულები და სულელები არიან. მათ გვერდით მამაც სულ ავად იყო, უსასრულო ყვირილს და სტრესს ვერ უძლებდა. დედას ნამდვილად ფსიქიკური პრობლემები აქვს. მამა ამბობდა, რომ მის გვერდით დაიტანჯა.
სამართლიანობის აღდგენა მინდა. რატომ უნდა იცხოვრონ კომფორტულად კარგ სამოთახიან ბინაში, მე კი ნაქირავებში? ბინა ხომ ოჯახს გადასცეს და ბავშვებს ოთახები, სამოთახიანი ბინა მარტო მას არ მისცეს.
