ჩემი ქმარი ჩვენი საერთო შვილის გარდა ზრდის თავის ქალიშვილს. დაქორწინებული არ იყო, შვილი აღიარა და იმ ქალმა თანდათან ბავშვი დაუტოვა. მისი ქალიშვილი 9 წლისაა, მეორე კლასს ამთავრებს, ჭკვიანი, წიგნიერი, დამოუკიდებელი და ნიჭიერი გოგოა, მაგრამ ბოლო დროს გაზარმაცდა და გაუზრდელდა. გადაწყვიტა, რომ დღეს საშინაო დავალების შესრულება საჭირო აღარაა, რადგან შეფასებები უკვე დაუწერეს.
ქმარი სადილობისას დაბრუნდა. მასთან ერთად დავალებებს ასრულებდა. გერმა ურჩობა დაიწყო, მამას არ უსმენდა. ქმარმა უყვირა, მან მამას. შემდეგ გერმა უთხრა, რომ მიატოვებს და ჩაცმა დაიწყო. ქმარმა კარადიდან ნივთების გადმოყრა დაიწყო (თითქოს ჩაალაგე და წადი). მათი კამათი და შეხლა–შემოხლა გაგრძელდა, ბოლოს ქმარმა გერს დაარტყა და არა ერთხელ (ხელზე და რბილ ადგილზე).
რამდენჯერმე ვცადე შესვლა და მისი დამშვიდება, მაგრამ გამაგდო სიტყვებით: „კარი დახურე!“ ქმარი არადეკვატურად იქცეოდა, ყვიროდა, ბავშვზე საზიზღრობებს ამბობდა. მისი ქცევის გამო შოკში ვარ. გოგონა ტიროდა, შემდეგ ჩემთან შეფარებას ცდილობდა. შემეცოდა. საღამოს ქმარმა ვარჯიშის შემდეგ გერი გამოიყვანა, თითქოს არაფერი მომხდარა, აკოცა. არ მესმის, როგორ უნდა მოვიქცე მსგავს მომენტებში? ქმარს ამის შესახებ მშვიდად ვუთხარი, მან კი წყნარად მიპასუხა: „ვერ მოვითმინე“!
მე, როგორც აღმზრდელს, გერის ცხოვრებაში მონაწილეობის მიღება არ მინდა, როგორც შეყვარებულს – დიახ. თუ რაღაც რიგზე არაა, ქმარს ვეუბნები. ბავშვს არ ვსჯი, არ ვეჩხუბები და არ ვეწუწუნები. არ მინდა, რომ ბოროტი დედინაცვალი ვიყო. ბავშვს ვუყვარვარ, ყველაფერს მიზიარებს. მასთან ბევრ დროს ვატარებ, სკოლიდან გამომყავს, ვარჯიშზე დამყავს, გაკვეთილების მომზადებაში მე უფრო ვეხმარები, ვიდრე ჩემი მეუღლე. გერი მიყვარს.
ვთვლი, რომ ეს აღზრდის მეთოდი არაა. არ მახსოვს, ვინ დაიწყო ყვირილი, მაგრამ ქმარი უმიზეზოდ არ გაბრაზებულა, თუმცა ხმის აწევა საშინელებაა, ხოლო ისტერიული კაცი კიდევ უარესი. ქალიშვილს მამა უყვარს, საღამოს უკვე ერთმანეთს ეფერებოდნენ და თამაშობდნენ, ხოლო დედასთან წასვლას მაინც არ ისურვებს. ქმარმა დანაშაული აღიარა. ახლა ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ წინათგრძნობა მაქვს, რომ სიტუაცია შეიძლება განმეორდეს.
შვილებს არასდროს ვარჩევდით და ვცდილობთ, რომ თანაბარი ყურადღება მივაქციოთ. გასაგებია, რომ ბავშვს დედობრივი ზრუნვა აკლია, მაგრამ ის ცხოვრობს ოჯახში, სადაც უყვართ და პატივს სცემენ. მე და მეუღლეს კარგი ურთიერთობა გვაქვს, გერსაც ვუყვარვარ. თავს კარგად გრძნობს. როცა გოგონამ თქვა, რომ წავა, იგულისხმა არა დედასთან წასვლა, არამედ ტყეში და ქუჩაში წასვლა (დედას არ იხსენებს).
ქმარს დაველაპარაკე. ნანობს, თუ ასე შეიძლება ითქვას. იქვე ამბობს, შვილს რომ ეთქვა „მამა, ასე აღარ მოვიქცევი“ და არ ეთავხედა, არაფერი მოხდებოდა. და მაინც, ამ საკითხში გარკვევა მინდა, რომ სიტუაცია აღარ განმეორდეს.
