ჩემი ქმრის მეორე ცოლი ვარ. მისი პირველი ქორწინება მხოლოდ 2 წელი გაგრძელდა. ადრე დაოჯახდა მისი შეყვარებულის ორსულობის გამო. ქმრის თქმით, მაშინ დაქორწინების სურვილი არ ჰქონდა, მაგრამ როგორც კი მშობლებმა მისი შეყვარებულის საინტერესო მდგომარეობის შესახებ გაიგეს, ახალგაზრდებზე დიდი ზეწოლა მოახდინეს.
დედამთილი ყველაზე მეტად ცდილობდა. თვლიდა, რომ მისი შვილი მამაკაცი არ იქნებოდა, თუ პასუხისმგებლობას არ აიღებდა. ასე შედგა ამ ორი ადამიანის ქორწილი, რომელსაც პრინციპში არ გეგმავდნენ. ქმარი 21 წლის იყოს, როცა ქალიშვილი შეეძინა. სტუდენტები, ფული და საცხოვრებელი არ ჰქონდათ, ხელში მტირალა ბავშვი. ახალგაზრდა ოჯახი მაშინვე დაიკარგა. ერთმანეთის ჩხუბის და სიძულვილის გარეშე დაშორდნენ. მთელი ეს წლები ყოფილ ცოლთან კარგი ურთიერთობის შენარჩუნებას ცდილობდა. ქალიშვილს ყურადღებას აქცევდა.
როცა მომავალი მეუღლე გავიცანი, მისი ქალიშვილი უკვე სკოლის მოსწავლე იყო. ალიმენტს რეგულარულად რიცხავდა, ზოგჯერ ფულს წვრილმანების საყიდლად პირდაპირ აძლევდა. ქალიშვილი ხშირად მიჰყავდა და მასთან შაბათ–კვირას ატარებდა. სანამ ირინა პატარა იყო, პრობლემა არ გვქონია. არ მახსენდება, რომ მე და ჩემს მეუღლეს გერის გამო გვეჩხუბოს. ეჭვიანობა არ ყოფილა. ქორწინების წლებში ორი შვილი შეგვიძინა.
ახლა ირინა ზრდასრული ახალგაზრდა ქალია. საკუთარი ოჯახი შექმნა და ერთმანეთის მიყოლებით ბავშვები გააჩინა. უნივერსიტეტის შემდეგ მუშაობა ვერ მოასწრო. 4 წელია დეკრეტშია.
გაცნობის მომენტიდან მასთან არასდროს მიჩხუბია. აი, მისი დეკრეტის პერიოდში ზოგჯერ სიბრაზისგან ვიგრიხებოდი. გერმა მამის გამოყენება შესაშური რეგულარობით და წარმოუდგენელი თავხედობით დაიწყო.
ახალგამომცხვარი ბაბუა ვალდებულია პირველივე ზარზე ქალიშვილთან და შვილიშვილებთან გაჩნდეს. წასაყვანია ბავშვები საავადმყოფოში? გატყდა ეტლი? გადასახდელია მასაჟი? ეს ყველაფერი ჩემმა ქმარმა უნდა გადაიხადოს და არა ამ ბავშვების მამა. კარგი, ამაზე თვალის დახუჭვას ვცდილობდი. თავადაც ხომ ახალგაზრდა დედის როლში ვიყავი და წარმომიდგენია, რომ ირინას ორი ბავშვით ძალიან უჭირს. თუმცა ზოგჯერ გსურს, რომ შენზეც იზრუნონ.
შარშან თავხედობის აპოგეა იყო. მაისში ირინამ მამამისს დაურეკა და აცრემლებულმა შვილებთან ერთად აგარაკზე დარჩენის უფლება ითხოვა. თითქოს, სახლში მოსაწყენია და დახუთულობა, იქ სუფთა ჰაერზე და მზეზე ბავშვები გაიხარებენ. დაიწყო წუწუნი ფულის დეფიციტზე, რომ ბავშვები დასასვენებლად ვერ გაჰყავს. ქმარს კი ამ მხრივ რაღაც ტრავმა აქვს, რის გამოც თავს მუდმივად დამნაშავედ გრძნობს, როცა საქმე ფულს ეხება.
მეუღლემ ირინას ჩვენს აგარაკზე გადასვლის უფლება მისცა. 1 თვეზე შეთანხმდნენ. ჩვეულებრივ, აგარაკზე მხოლოდ ზაფხულში ვცხოვრობთ, ხოლო მაისში სახლი ცარიელია. შეთანხმება იყო, რომ ირინა შვილებთან ერთად იქ მაისში იცხოვრებდა, შემდეგ ჩვენ – ზაფხულში.
გაზაფხულის ბოლო თვემ მალე ჩაიარა. როცა დავიწყე საუბარი, რომ დროა აგარაკზე გადავიდეთ, ქმარი დროის გასაწელად სულელურ მიზეზებს იგონებდა.
რამდენიმე დღის შემდეგ აღიარა, რომ ირინა ჯერ კიდევ აგარაკზეა და წასვლას არ გეგმავს. გადავწყვიტე, მდგმურებს ვესტუმრო. ქმართან ერთად აგარაკზე ჩავედი. ვერანდაზე დავსხედით, მოვუსმინეთ, რა ბედნიერები არიან ირინა და ბავშვები აქ. სტუმრადაც მიგვიწვიეს! ასეც თქვა: „ჩამოდით, ადგილი ყველასთვის საკმარისია“. კითხვაზე, როდის აპირებს წასვლას, მიპასუხა, სექტემბერში. უფროსი შვილიშვილის საბავშვო ბაღში გაგზავნას გეგმავს.
უნდა ვთქვა, რომ ქმარმა, რომელიც კარგად მიცნობს, მთხოვა, გერთან არ მეჩხუბა. თითქოს, თავად მოგვარდებიან, მაგრამ ვერაფერი მოაგვარა. ასე მთელი ზაფხული ქალაქის ბინაში გავატარეთ, სანამ ირინა ოჯახთან ერთად ჩვენს აგარაკზე ისვენებდა. საბედნიეროდ, ქალაქში მთელი ზაფხული არც ისე კარგი ამინდი იყო. ხშირად წვიმდა. ვერ ვიტყვი, რომ აგარაკზე წასვლა ძალიან მინდოდა, მაგრამ სიტუაცია მაბრაზებდა. ქმარს ვეჩხუბებოდი, მაგრამ ის ჩუმად იყო. ეშინოდა, რომ ქალიშვილს აწყენინებდა, თუ გააგდებდა.
წელს, როგორც კი დათბა, ირინამ მამასთან საუბარი ისევ დაიწყო, თუ როგორ მოეწონათ გასულ წელს ქალაქთან ახლოს ცხოვრება და რა კარგი იქნებოდა გამეორება. კარგია, იმ მომენტში ახლოს ვიყავი. პირდაპირ ვუთხარი, რომ ეს ზღაპარი საბავშვო ბაღში უკვე წავიკითხე. კურდღელმა მელა ღამის გასათევად შეუშვა, მან კი შემდეგ თავისივე სოროდან გააგდო.
