დების ურთიერთობაში ყოველთვის ყველაფერი რიგზე არაა. ხდება უთანხმოება, ჩხუბი და კონფლიქტიც. ბავშვობაში ეს ჩვეულებრივი საქმეა. ერთ დას მეორის შურს ან უბრალოდ ყურადღების მიქცევა სურს. მშობლებისთვის ეს მხოლოდ ერთს ნიშნავს: აღმზრდელობითი მუშაობის დროა
ხშირად ასაკთან ერთად კონფლიქტი ქრება. მას ცვლის ორი ზრდასრული ადამიანის მეგობრობა ან, როგორც მინიმუმ, ნორმალური ნათესაური ურთიერთობა. ყოველთვის ასე არ ხდება. სადღაც ბავშვობის ტრავმა რჩება და დროთა განმავლობაში თავს ავლენს. ასე ჩნდება ახალი კონფლიქტი და უთანხმოება.
დას შურს
„მე და ჩემი და ბავშვობიდან ხშირად ვჩხუბობდით. ჩემზე 4 წლით უმცროსია, ამიტომ მშობლები ყოველთვის მის მხარს იჭერდნენ. განსაკუთრებით დედა. სკოლაში სიტუაცია გამარტივდა: იქ მშობლები არ იყვნენ, ხოლო სხვა ბავშვებს ჩემი ესმოდათ და დეას სიამაყისა და ქედმაღლობისთვის ყოველთვის კიცხავდნენ. ერთი დღეც არ ყოფილა, რომ გარეგნობის გამო მასხრად არ ავეგდე ან თავი დიდ ვინმედ არ წარმოედგინა.
საქმე იმაშია, რომ სახეზე დიდი თანდაყოლილი ლაქა მაქვს. მამა ყოველთვის ამბობდა, რომ მიხდება კიდეც, რომ სინამდვილეში ძალიან ლამაზია. აი, დედა და და ზურგს უკან დამცინოდნენ. წარმოიდგინეთ, როგორ დამოკიდებულება ჩამოყალიბდა ჩემ მიმართ მამის გარდაცვალების შემდეგ.
როცა დეა გაიზარდა, ბევრი თაყვანისმცემელი სწრაფად გამოჩნდა. სოფელში ვცხოვრობდით, რომელიც ახლა ქალაქის გაფართოების გამო მისი ნაწილი გახდა. მაშინ ინფრასტრუქტურა არ იყო და ხალხიც ისე იქცეოდა, როგორც სოფელს შეეფერებოდა. ჩემი და 18 წლისას გათხოვდა და სხვა ოჯახში უცხო სახლში სწრაფად გაფრინდა. ეს მხოლოდ მიხაროდა.
გასაგებია, რომ ჩემთან ხელის სათხოვნელად არავინ მოდიოდა. უკვე მაშინ ჩემი გარეგნობის მიღება მოვახერხე და თაყვანისცემლების არ არსებობას დიდად არ განვიცდიდი. ვოცნებობდი, რომ მშობლების სახლიდან წავსულიყავი და ბედნიერება სხვაგან მეპოვა. სადმე სხვა ქალაქში. თუ გამიმართლებს, სხვა ქვეყანაში. ამ ოცნებებს ახდენა არ ეწერა.
დედა, რომელიც მთელი ბავშვობა ჩემი უმცროსი დის მხარეს იყო, უცებ შეუძლოდ გახდა. თქვა, რომ ამ რთულ დროში მის გვერდით უნდა ვიყო. ასეა თუ ისე, მისი ქალიშვილი ვარ. პირობა მომცა, რომ სახლს და მეურნეობას მხოლოდ მე დამიტოვებდა. დეას ხომ ძალიან წარმატებული ქორწინება ჰქონდა, შეძლებული ქმარი და მისთვის ეს სახლი ფინანსურად არაფერს ნიშნავდა.
სხვა ვარიანტი არ იყო, ამიტომ დავთანხმდი. იქვე ახლოს სამსახური ვიპოვე, საღამოობით ჩვენთვის ვამზადებდი და დედის ჩივილს ჯანმრთელობასა და ცხოვრებაზე ვისმენდი. ვფიქრობდი, რომ სადმე აუცილებლად წავალ 2–3 წელიწადში, მანამდე შევხედავ, რა ვარიანტებია. თუმცა ცხოვრება ჩემს გეგმებზე მხოლოდ იცინოდა.
ვერც 5, ვერც10 წლის შემდეგ ვერსად წავედი. დედასთან დავრჩი, რომელიც ხან კარგად იყო, ხან ცუდად. პენსია ჰქონდა, მე კი მის სხვადასხვა დავალებას ვასრულებდი. პირადი ცხოვრება არ მქონდა. სანამ ჩემი და ორსულდებოდა და ორსულდებოდა, ერთ ხანმოკლე რომანს მეორეთი ვცვლიდი. დისშვილები ღიად „შინაბერას“ და „ლაქიან დეიდას“ მეძახდნენ. ვინ ასწავლა?
ახლა, როცა 53 წლის ვარ და დედის გარდაცვალების შემდეგ დაკრძალვის ყველა ხარჯი დავფარე, ჩემმა დამ თავი ისევ გამოიჩინა. მისი უფროსი ქალიშვილი მასავით 18 წლის ასაკში თხოვდება. ოღონდ საცხოვრებელი არ აქვთ. გასაკვირია, რადგან მისი ქმარი ყოველთვის მდიდარი იყო. როგორც არ უნდა იყოს, დეა მათ ჩემთან დასახლებას აპირებს, რადგან ახლა მეც ქალაქში ვცხოვრობ, თან შედარებით კარგ კერძო სახლში.
მოულოდნელად, დედის ანდერძში არ აღმოჩნდა პირდაპირი მითითება, რომ მისი სახლი მთლიანად მე მეკუთვნის. დეას უფლება აქვს, რომ სახლის და ნაკვეთის ნახევარი მოითხოვოს. გამოდის, მთელი ცხოვრება ტყუილად დავკარგე.
უნდა ითქვას, რომ ახლახანს გავიცანი მამაკაცი, ქვრივი. ოჯახის შექმნა შემომთავაზა, წინააღმდეგი არ ვარ, მაგრამ მასთან ვერ ვიცხოვრებ. მძიმედ დაავადებულ მამასთან ერთად ცხოვრობს. მეორედ მოვლელად ყოფნა აღარ მინდა. მეორე მხრივ, ჩემთან შეგვეძლო ცხოვრება, რომ არა უმცროსი და და მისი მუდმივი უნამუსობა.
დემეტრეს მასთან ურთიერთობის შესახებ ვუთხარი. დამპირდა, რომ უძრავი ქონების პრობლემის მოგვარებაში დამეხმარება. ჰყავს ნაცნობი იურისტი, რომელიც მემკვიდრეობის საკითხს სასამართლოში გაასაჩივრებს. იქნებ, ყველაფერი გამოვიდეს და შევძლო ისე ვიცხოვრო, როგორც ყოველთვის მსურდა.
მავნე ჩვევები არ მაქვს, ფიზიკურად თავს კარგად ვგრძნობ, ასაკთან შედარებით უკეთ. ვინ იცის, იქნებ დედობის ბედნიერებაც განვიცადო? ჩემი შვილები აუცილებლად თანაბრად მეყვარება და მათ ისე არ მოვექცევი, როგორც უფასო დაქვემდებარებულებს. ამაში დარწმუნებული შეგიძლიათ იყოთ.“
