ღვიძლი დის მიმართ სიტყვები განსაკუთრებით დელიკატურად უნდა შეირჩეს, რადგან ადამიანის წყენინება ყველაზე მეტად მხოლოდ სისხლით ნათესავს შეუძლია. ამაში საკუთარი გამოცდილებით დავრწმუნდი. ცხელ გულზე ნათქვამი დის სიტყვები არასდროს დამავიწყდება. მესმის, რომ ჩემი წყენინება არ სურდა, მაგრამ ტკივილი, რომელიც ვიგრძენი, სულში ღრმად დარჩა და სევდის მომენტებში თავს მახსენებს.
ღვიძლი დის სიტყვები
ჩემი და ძალიან მიყვარს. ბავშვობიდან მასთან გულითად კავშირს ვინარჩუნებ. ანა თითქმის 5 წლით უფროსია და ხშირად ყურადღებას მაქცევდა, როცა პატარები ვიყავით. როცა სკოლა დაამთავრა და სხვა ქალაქში უნივერსიტეტში ჩააბარა, ძალიან მენატრებოდა. ერთმანეთს იშვიათად ვხვდებოდით, ჩემს მეხსიერებაში ჯერ კიდევ მიამიტი ბავშვი იყო.
ბოლო კურსზე იყო, რომ გათხოვდა. საკუთარი ოჯახი შექმნა. სამი შვილი და სხვა პრობლემები. არაფერი დამრჩენოდა გარდა იმისა, რომ დამოუკიდებლად გავზრდილიყავი და ცხოვრებაზე საკუთარი ხედვები ჩამომეყალიბებინა. რაც უფრო ასაკში შევდიოდი, ჩვენი პოზიციები და ხასიათი მით უფრო განსხვავდებოდა.
შევამჩნიე, რომ დისთვის არსებობს ორი აზრი: მისი საკუთარი და მცდარი. საწყენია, რომ მისი გადარწმუნება შეუძლებელია. რაიმეს დამტკიცებას აზრი არ აქვს, რადგან ჩემს დას შეუძლია ცხელ გულზე თქვას ის, რაც ჩარჩოებში არ ჯდება. შემდეგ კი შეუძლია საპირისპიროს მტკიცება დაიწყოს და არც გაიხსენებს, რომ სისულელეები ილაპარაკა.
დასთან რთული ურთიერთობა
მშობლების გარდაცვალების შემდეგ ჩემი და უახლესი ადამიანია. მას ვუზიარებ ჩემს განცდებს და ვუყვები, რა მაწუხებს. ერთხელ ძალიან ვინანე, რომ გული გადავუშალე, რადგან ჩემმა დამ სიტუაცია მისი გადმოსახედიდან შეაფასა. ჩემი აზრით, არც ისე ადეკვატურად მოიქცა. დამშვიდება და მორალური მხარდაჭერის აღმოჩენა არც უფიქრია.
ისე მოხდა, რომ ჩემი ერთადერთი შვილი საკმაოდ გვიან გავაჩინე. ძალიან ბედნიერი ვიყავი, როცა სამშობიარო სახლში პატარა თვალებმა შემომხედეს. დასავლეთში ასაკში მშობიარობას ნორმალურად უყურებენ. ჩვენთან ახალგაზრდა დედის ნახვას მიჩვეული არიან. სწორედ ამიტომ, ზოგჯერ უცნობები ახალგაზრდა ბებიად აღმიქვამენ.
ბუნებით მგრძნობიარე ვარ და ამ საკითხზე ძალიან განვიცდი. უცხოების კომენტარებს უყურადღებოდ ვერ ვტოვებ. გაუფრთხილებლად ჩემი განცდები ღვიძლ დას გავუზიარე.
მისმა რეაქციამ გამაოგნა. დღემდე მახსოვს მისი სიტყვები: „იფიქრე შვილზე? როგორ იცხოვრებს ასეთ (მოხუც) დედასთან?“ წყენისგან მეტყველების უნარი დავკარგე. დისგან ამის მოსმენა მტკივნეული იყო. აღარ ჩავეძიე, მართლა ასე ფიქრობს თუ უბრალოდ დაუფიქრებლად წამოაყრანტალა.
სულიერი განცდები
არა ერთი წელი გავიდა, მაგრამ დღემდე მისი სიტყვები მაწუხებს. ნუთუ ანა თვლის, რომ არ უნდა გამეჩინა ბავშვი? ფიქრობს, რომ ბავშვები სასტიკები არიან და ჩემს შვილს დასცინიან? ნუთუ შეუძლია დაუშვას აზრი, რომ ნანატრ ორსულობაზე უარი უნდა მეთქვა მხოლოდ იმიტომ, რომ უკვე 20 წლის აღარ ვიყავი?
იმ დღის გახსენება არ მინდა, მაგრამ დის სიტყვებს ვერ ვივიწყებ. მისი პატიება არ შემიძლია! ანასთან ურთიერთობას ვაგრძელებ, თითქოს არაფერი მომხდარა, მაგრამ წყენა თავს მახსენებს ყოველ ჯერზე, როცა რაღაცაზე კამათს ვიწყებთ. იქნებ, ღირს დას გულითადად დაველაპარაკო? ვშიშობ, იტყვის, როგორც ყოველთვის ხდება, რომ ასეთი რამ არ უთქვამს.
