ის და მისი მეგობარი კოცონთან ისხდნენ და თევზაობის შემდეგ ისვენებდნენ. კოცონი, თბილი დილა, გემრიელი საჭმელი გულითადი საუბრის მიზეზია. ასე სიტყვას სიტყვა მოჰყვა და მოულოდნელად მეგობარმა გაამხილა:
–რა თქმა უნდა, ყველაფერი მესმის, მაგრამ 32 წლისას ანდერძი დაწერო და ყველაფერი ძმისშვილებს დაუტოვო?
–ვინ დაწერა ანდერძი?
–შენმა! ბინა ძმისშვილებზე გადააფორმა.
–საიდან იცი?
–ჩემმა მითხრა. მასაც ანდერძის დაწერა უნდოდა, მაგრამ სწრაფად ავუხსენი. გამოდის, არ იცოდი?
არ იცოდა.
***
იმ საღამოს ცოლს სახლში ელოდა. ის ძმასთან და ძმისშვილებთან იყო წასული. ყოველ შაბათ–კვირას მათთან მიდიოდა. ამას მარტივად იღებდა. მის მეუღლეს ბავშვები უყვარდა, მაგრამ თავად ცოტა ხნით მოცდა გადაწყვიტეს. ერთოთახიან ბინაში შვილების გაჩენა დიდი იდეა არაა. დიახ, შეიძლებოდა მანქანის გაყიდვა, ბინის გაყიდვა და ფულის ფულზე დამატებით ოროთახიანი ბინის ყიდვა. მაგრამ ასეთი ავტომობილის დაკარგვა არ სურდა. ჩვეულებრივზე გვიან დაბრუნდა. როგორც ყოველთვის, კარგ განწყობაზე იყო.
–ოჰ, დავიღალე. მთელი დღე პატარებთან გავატარე. შენ როგორ ხარ? – ცოლმა კოცნა სცადა.
მან მოიშორა.
–ეს სიმართლეა? – მკაცრად ჰკითხა ცოლს.
–რა არის სიმართლე?
–რომ ბინა ძმისშვილებს დაუტოვე?
–ასეა, რა მოხდა? – მხრები აიჩეჩა.
ვარდისფერი სათვალე მოიხსნა და უცებ ბოროტი მამაკაცი დაინახა.
–რა მოხდა? – გაისმა ხმა ჰაერში. – არ გესმის? მარტომ გადაწყვიტე ბინის საკითხი, სადაც ვცხოვრობთ. რჩევა უნდა გეკითხა, სანამ გააკეთებდი!
ცოლი დივნიდან წამოდგა. თავის დაცვას არ აპირებს, მაგრამ აინტერესებს, ვის წამოცდა.
–არა, ეს ჩემი საკუთრებაა. თუ მხოლოდ ბინის გამო დაქორწინდი (რაც იმის გათვალისწინებით, რომ პატარაა, ძალიან უცნაურია), შენი პრობლემაა. ძმისშვილები მიყვარს, ამიტომ ბინა ვაჩუქე. შენც მიყვარხარ, მაგრამ ზრდასრული ხარ. ჩვენი სიყვარული არ უნდა იყოს დამოკიდებული იმაზე, როგორ ვმართავ ჩემს ქონებას.
ისიც წამოხტა:
–როგორ არ უნდა იყოს დამოკიდებული? ჩემი ცოლი ხარ და მემკვიდრეობიდან მაგდებ!
–არ გაგდებ! ძმისშვილებს ვაძლევ იმას, რაც შენთან ქორწინებამდე გამოვიმუშავე. მე ხომ არ მაქვს პრეტენზია შენს მანქანაზე, რომელიც ჩემთან შეხვედრამდე იყიდე.
–შენ მიიღებ მას, თუ მოვკვდები. ამაშია განსხვავება!
–მაშინ უანდერძე ვინმეს, თუ არ გსურს გაყოფა!
–ამაში არაა საქმე. უბრალოდ ამომიღე ბინის ანდერძიდან, სადაც, სხვათა შორის, ვცხოვრობ.
–იცხოვრე. არავინ გაგდებს.
–რომ მოკვდე?
–ამ დროისთვის შენ ან ჩვენ რაღაცას ერთად შევიძენთ.
–არა, ასე არ წავა. ჩამწერე ანდერძში. ასე მივხვდები, რომ პატივსმცემ მე და ჩემს უფლებებს. როგორც ქმარს და ადამიანს.
იმ საღამოს ცოლი ძმასთან და ძმისშვილებთან წავიდა. ერთი საღამო ეყო გადაწყვეტილების მისაღებად.
***
რამდენიმე დღეში ქმარმა ბინა დაცალა, 1 თვეში განქორწინდნენ. გასაყოფი არაფერი ჰქონდათ. იმ დაქალთან, რომელმაც ანდერძის შესახებ უამბო ქმარს, რომლის წყალობით განქორწინება მოხდა, აღარ კონტაქტობს.
არავინ კმაყოფილი არაა, მაგრამ რაც არის, არის.
