გავთხოვდი, ქმარს 6 წლის ქალიშვილი ჰყავს. 1 წლიდან მასთან ცხოვრობს. გათხოვებისას მეგონა ვიცოდი, რა ნაბიჯს ვდგამდი, რას ნიშნავდა სხვისი შვილის აღზრდა. მეგონა, რომ ყველაფერი ისეთი რთული და პრობლემური არ იქნებოდა, როგორიც სინამდვილეში არის. 1,5 წელი ერთად კარგად ვცხოვრობდით. გერის აღზრდაში მონაწილეობას ვიღებ. ვფიქრობ, მისთვის უფრო მეტს ვაკეთებ, ვიდრე ღვიძლი დედა.
გოგონას ვუყვარვარ და დედას მეძახის. მისთვის სხვა დედა არ არსებობს. როცა მე და ჩემმა მეუღლემ ურთიერთობა დავიწყეთ, მხოლოდ 3,5 წლის იყო. სამწლიანი ურთიერთობის შემდეგ შინაგანად იმდენად დავცარიელდი, იმდენად დავიტანჯე ოჯახური ცხოვრებისგან, რომ უნებურად გერს ვადანაშაულებ, რომ მის გამო დროს ისე ვერ ვატარებთ, როგორც მსურს, მის გამო ვერ დავდივართ სამოგზაუროდ, როგორც სხვა წყვილები, მის გამო ვერ ვსეირნობთ მარტო, მის გამო ვერ მივდივართ მეგობრებთან, როცა გვეპატიჟებიან.
ქმარსაც ერთად დროის გატარება სურს, მაგრამ ბავშვის დამტოვებელი არავინაა. მულთან ერთად ვცხოვრობთ, მაგრამ ყველა თხოვნაზე მაშინვე უარს გვეუბნება. მაშინაც კი, თუ ბავშვს დავაძინებთ და კინოში გასვლას გადავწყვეტთ, მაშინვე მიდის. მარტო ხო არ დავტოვებთ ბავშვს? ძიძის საშუალება არ გვაქვს. რომც ავიყვანოთ, მული წინააღმდეგია, რომ სახლში ვიღაც უცხო იყოს.
მოკლედ, ჩვეული ცხოვრების, რომელიც ქორწილამდე მქონდა, სამწლიანი დეფიციტის გამო, ბავშვზე, ქმარზე ვღიზიანდები, რაც მუდმივ სკანდალებს იწვევს. ქმრის საყვედურებზე, რომ ვიცოდი, რაზე ვთანხმდებოდი, ვტირი და გოგონას უფრო მეტად ვადანაშაულებ.
დიახ, ნამდვილად ვიცოდი, მაგრამ 3 წლის შემდეგაც ვერ შევეგუე მისი ცხოვრების რიტმს. თავიდან მეგონა, რომ არაფერია საშიში, ბავშვია და როგორ ვერ შევიყვარებ? ვხვდები, რომ ასე ვერ ვიცხოვრებ, რომ დავიღალე, რომ 27 წლისას ცხოვრებიდან რაღაცის მიღება მსურს და არა უბრალოდ რაღაც ფუნქციის შესრულება.
ჩემს გაცნობამდე მეუღლეს შვილის აღზრდაში დედა და და ეხმარებოდა. ჩემი გამოჩენის შემდეგ დედა გაქრა და სხვადასხვა მიზეზით ბავშვთან ცოტა ხნით დარჩენაზე უარს ამბობს. ჩვენთან არ მოდის, ბავშვი მასთან არ მიყავს იმ მიზეზით, რომ სათამაშოები არ აქვს. სულელური მიზეზები არ ელევა.
ყველაფერი გადმომაბარეს და ხელები დაიბანეს, მაგრამ მეც მაქვს ინტერესები, საქმე, სურვილები. ქმარი დედამთილს უჩემოდ ელაპარაკება, არ ვიცი მათ შორის გულახდილი საუბარი იმართება თუ რა, მაგრამ დედამთილი ყოველთვის არწმუნებს, რომ ვალდებული არაა ბავშვს მიხედოს. ამბობს, რომ ეს ჩვენი პრობლემაა.
მთელი ოჯახი ამტკიცებს, რომ რადგან გავთხოვდი, ეს მხოლოდ ჩემი პრობლემაა, რომ ჩვენი ოჯახია და მხოლოდ ჩემი პასუხისმგებლობა. მეჩვენება, რომ მათ ჩამინერგეს მთელი ეს გაღიზიანება, რადგან ჩემთან და საკუთარ შვილთან, ძმასთან სხვა ურთიერთობა რომ ჰქონდეთ, ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა.
გასაგებია, რომ მისი ნათესავები ჩემთან ახლოს არ არიან, როგორც მე მათთან, მაგრამ შვილიშვილი ხომ მათი საყვარელი შვილის, ძმის სისხლია. მხოლოდ ჩემთვის ხომ არ ვითხოვ, არამედ მისი შვილისა და შვილიშვილისთვის. ხელი რომ ჩავიქნიო, სულ სხვა შედეგი იქნება ყველასთვის, მათთვისაც. იქნება არა მხოლოდ მიტოვებული ქმარი და პატარას გატეხილი გული, არამედ ისევ მარტო მოუწევთ ყველაფერთან გამკლავება.
მესმის, პასუხს ვაგებთ მათზე, ვინც მივიჩვიეთ. გოგონას არასდროს უგრძნვია, რომ მისთვის უცხო დეიდა ვარ, არასდროს მიწყენინებია. მარტივი არაა ცხოვრება ფიქრით, რომ ბავშვს ზიანი რომ არ მივაყენო, საკუთარი შვილის ხელში დაჭერის ბედნიერებაზე უარის თქმა მიწევს. უკვე 6,5 წლისაა. საკმაოდ საზრიანია და ოჯახში განწყობას კარგად აფასებს.
ქალიშვილის დედას საკუთარი პირადი ცხოვრება აქვს. ჩვენგან სამ გაჩერებაში ცხოვრობს. ბაღის გვერდით ზოგჯერ ვხედავ. რა თქმა უნდა, ზოგჯერ სოციალურ ქსელში მის ცხოვრებას ვაკვირდები. დაქორწინებულნი არ ყოფილან. 2,5 წელი ერთად იცხოვრეს და შემდეგ დაორსულდა. ბავშვის დაბადებიდან მალევე დაშორდნენ. სულ ერთად 4 წელი იცხოვრეს. ჩემი მეუღლე ქალიშვილის ოფიციალური მეურვეა და აქვს დოკუმენტი, რომ ბავშვი მამას გადაეცა და მის ტერიტორიაზე ცხოვრობს.
დედას მშობლის უფლება ჩამორთმეული არ აქვს, ალიმენტს არ იხდის. ბავშვი გადაცემულია მამაზე, რადგან დედის პირობები და ცხოვრების წესი ბავშვს მასთან ცხოვრების საშუალებას არ აძლევს. 2 წლის წინ გამოსასწორებლად დრო მისცეს, მაგრამ გამოსწორებას არ აპირებს, ხოლო ქმარს სასამართლოში მშობლის უფლების ჩამოსართმევად სარჩელის შეტანა აღარ უნდა, რომ არ იყოს მცირედი შანსიც, რომ ბავშვს მას მისცემენ. ხელი ოფიციალურად მოწერილი გვაქვს. 2 წელი ქორწინებაში ვართ. ერთად სამ წელზე მეტი.
როგორ გავაკეთო ისე, რომ ცოტა თავისუფლება და ძალა მივიღო? გამოდის, 3 წელი სხვისი ცხოვრებით ვცხოვრობ, ჩემსას მხოლოდ გვერდიდან ვუყურებ. არავისგან არაფერს ვითხოვ, მხოლოდ დედამთილს ვთხოვ, რომ თვეში ერთი შაბათ–კვირა ბავშვთან გაატაროს, რომ როგორმე გავძლო და ერთმანეთი არ დავკბინოთ. ნუთუ ბევრია? ჩემი მსხვერპლი ხომ დაუფასებელი დარჩება.
ხანდახან ვფიქრობ, რომ ქმარს უბრალოდ ბავშვის აღმზრდელი სჭირდებოდა და არა საყვარელი ადამიანი. სურდა, გოგონას ჩემთვის დედა დაეძახა, ამის შემდეგ ვერსად წახვალ, დანაშაულის გრძნობა მუდმივია. დაქალებთან გასვლის მცდელობა უკვე დავივიწყე. მული ტვინს მირეცავს, რომ გათხოვილი ვარ და მეგობრებთან ერთად სეირნობა არ შეიძლება, მხოლოდ ბავშვთან ერთად უნდა ვისეირნო.
მხოლოდ ბავშვის ინტერესებია დაცული, მე კი მომსახურე პერსონალი ვარ. დედამთილს თითქოს უყვარს, სათამაშოებს, ტკბილეულს ყიდულობს, აგზავნის. თავიდან მოდიოდა, მაგრამ თავისთან არ გვიშვებს. სამი წლის განმავლობაში ოჯახური შეკრება არ გვქონია. უკვე თავი ამეხადა, დანაწევრებული ვარ. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე.
