პარასკევ საღამოს მეგობრები სამზარეულოში ისხდნენ და ერთ–ერთი მათგანის შეუმდგარ პაემანს ხალისიანად განიხილავდნენ. უკვე გამოვიდნენ იმ ასაკიდან, როცა ახალგაზრდა ბიჭის ღიმილი საკმარისი იყო, რომ ფიქრებით სამი ბავშვი გაეჩინათ და სახლი აეშენებინათ. თითოეულს გამოცდილი ჰქონდა მტკივნეული განქორწინება, ბავშვები და „ერთადერთის“ შეხვედრის იმედი ჰქონდა.
შეხვედრის მიზეზი ჰქონდათ. ერთ–ერთი მეგობარი, ლია ინიციატორი გახდა და გაცნობის პოპულარულ ვებგვერდზე დარეგისტრირდა. ერთი კვირის განმავლობაში ყავის დასალევად 6-ჯერ წავიდა, ერთხელ კინოში. ახლა ბოლო შეხვედრის შთაბეჭდილებებს დაქალებს უზიარებდა. ყველა საქმე და ბავშვი დავიწყებას მიეცა, რადგან თავი ისევ სასურველად და საჭიროდ იგრძნო. ბედნიერებას ასხივებდა და შეყვარებულზე ყვებოდა.
სათქმელი ჰქონდა. ბოლო ვარიანტი იდეალური ჩანდა: განქორწინებული, ბავშვები და, შესაბამისად, ალიმენტი, არა, საკუთარი ბინა და მანქანა.
– ხომ გესმით, გოგოებო, მის წინაშე ყველა პერსპექტივა წინასწარ გამოვკვეთე. შვილი მყავს, მშობლებთან ვცხოვრობ, მხოლოდ სერიოზული ურთიერთობა და თანაცხოვრება მსურს. ალბათ, თანახმაა, რადგან ყავაზე დამპატიჟა.
– ლია, ეს სასაცილოა. პირველივე შეხვედრიდან მხოლოდ შენს პირობებს აყენებ. რას იტყვი ურთიერთმოწონებაზე, სიყვარულზე ბოლოს და ბოლოს?
– რა სიყვარული? მშობლებთან ცხოვრებით დავიღალე! ხომ გახსოვთ ჩემი პაატა. გრძნობა 0!
გოგოებმა ამოიხვნეშეს. გულის სიღრმეში უიღბლო პაატასთან განქორწინებას არ იწონებდნენ. მასში პერსპექტიულ ადამიანს ხედავდნენ. მუშაობდა, ფულს ზოგავდა, ოჯახისთვის ცდილობდა, იცავდა პრინციპს „თბილისი მაშინვე არ აშენებულა“. ლიას მაშინვე საკუთარი ბინა, ძვირადღირებული მანქანა და მოგზაურობა სურდა. ლამაზი ცხოვრების სქროლვამ ბევრზე კვალი დატოვა. გოგონები გულწრფელად თვლიდნენ, რომ მხოლოდ ზღაპრული ცხოვრების ღირსნი იყვნენ. ახალგაზრდა ოჯახში სკანდალი არ ცხრებოდა, ხოლო ბავშვის დაბადებამ და ხარჯის გაზრდამ სიტუაცია მხოლოდ გაამწვავა. განქორწინების მიუხედავად პაატა შვილს დიდ დროს უთმობდა და ლიას შეძლებისდაგვარად ეხმარებოდა.
– კარგი ლია, ღმერთმა ქნას გაგიმართლოს. უბრალოდ ანათებ. იქნებ კარგი მეგობრებიც ჰყავს?
ყველამ გაიცინა. საღამომ ახალ შეყვარებულზე, მის მეგობრებსა და ბედნიერ მომავალზე საუბარში მშვიდად ჩაიარა.
იმ საღამოდან თითქმის ერთი თვე გავიდა. რომანი სწრაფად ვითარდებოდა და ზოგჯერ შეყვარებული გოგონა იჭერდა ფიქრს, რომ ბიჭის ბინას საკუთრად აღიქვამდა. ერთ „მშვენიერ“ დღეს ლიამ მასთან გადასვლაზე საუბარი დაიწყო. ისიც სიხარულით დათანხმდა, მაგრამ ერთი პირობით.
– ბავშვის გარეშე? მარტო? თავიდან თუ საერთოდ?
– ფისო, რა არის გაუგებარი? სხვისი შვილები არ მიყვარს, შენს შვილს მამა და ბებია ჰყავს. მან იცხოვროს შვილთან, ჩვენ კი ერთად ვიყოთ. მით უფრო, შენთან ერთად საერთო შვილების გაჩენას ვგეგმავ. რაში მჭირდება სხვისი?
– როგორ ის უცხოა? ჩვენ ხომ მაშინვე განვიხილეთ ყველაფერი. არ დამიმალავს, რომ პატარა ქალიშვილი მყავს. ამაზე არაფერი გითქვამს. არ გაინტერესებდა. ვიფიქრე, რომ მიიღებდი.
– იფიქრე? ეს შენი შვილია. ვალდებული არ ვარ, მივიღო და აღვზარდო. თან როგორი დედა ხარ? სულ ჩემთან ხართ, სად არის პატარა? დაე, იქ დარჩეს. ჩვენ საერთო შვილები გვეყოლება, რომლებიც მეყვარება. აირჩიე! ან ჩემთან საერთო მომავალი კარგი პირობებით, ფუფუნებაში ცხოვრებით ან მარტო შვილთან და მშობლებთან ერთად ცხოვრება.
სათქმელი არაფერი იყო. წყენისგან მხრები უცახცახებდა, ცრემლები სდიოდა. როგორ მიენდო ასე ბრმად ლამაზ სიტყვებს და აცდუნა მატერიალურმა კეთილდღეობამ. სახლში გულნატკენი მიდიოდა. ესმოდა, რომ შვილს არ უღალატებდა. რა თქმა უნდა, მატერიალურ პრობლემებზე ფიქრი აღარ სურდა, მაგრამ რის ფასად?
ნივთები შეაგროვე, კურორტზე ბილეთები ვიყიდე. ტელეფონის ეკრანი აინთო და შეტყობინება გამოჩნდა.
წაიკითხა. მისაწერი არაფერი იყო.
საბერძნეთი. დაფიქრდი.
საყვარელმა მიზანში გაარტყა, ქალის ოცნების შესახებ იცოდა. ესმოდა, რომ ეს დასვენების შანსია, მაგრამ თუ შეთავაზებაზე დათანხმდება, ავტომატურად უარს ამბობს ქალიშვილზე? ბიჭის პირობა მკაფიო იყო: ჩვენ ერთად ან ის ქალიშვილთან და მის გარეშე.
– რა გავაკეთო? წავიდე, დავისვენო და დავშორდე? თუ ვცადო აზრის შეცვლა? იქნებ, შეხვედრაზე პატარაც წავიყვანო? რა გავაკეთო? უფულობით დავიღალე!
სამზარეულოში ცხარე დისკუსია იყო გაჩაღებული. მეგობრები ერთ აზრზე იყვნენ. თუ უყვარს ბავშვთან ერთად მიიღოს ან თავისუფალია.
– იქნებ ბავშვისგანაც დაიღალე?
– თუ უყვარხარ, შენი ქალიშვილიც უნდა მიიღოს. წინააღმდეგ შემთხვევაში დაემშვიდობე.
– იცოდა, რომ შვილი გყავდა. ნამდვილი აბიუზერია. თან ეს სპონტანური შვებულება. საქმე ხომ არა ბავშვში, არამედ მასშია. გაგიშვებენ სამსახურიდან ასე მარტივად? არა. ანუ თავიდანვე გტეხავს. ერთ–ორჯერ დათმობ და მისთვის ადამიანი აღარ იქნები. ჯერ ქალიშვილს დათმობ, შემდეგ დაქალებს, ბოლოს დედას. ეს არანორმალურია!
მწარე სიტყვებმა გამოაფხიზლა და დააფიქრა. ტელეფონი არ ჩერდებოდა, რადგან საყვარელი სასტუმროს, სანაპიროს და ბილეთების ლამაზ ფოტოებს ურცხვად აგზავნიდა. რა აირჩიოს?
ოქროსფერი კენჭები ბრჭყვიალებდა, ნიავი სასიამოვნოდ უვლიდა ტანზე, მზე ნაზად ათბობდა. რა სილამაზეა ირგვლივ! ცისფერი წყალი მზის სხივებში კაშკაშებს, წვნიანი სიმწვანის ფონზე გამოირჩევა. ლამაზი საცურაო კოსტიუმი გარუჯულ კანზე მის ფორმებს ხაზს უსვამდა. იდილიას მხოლოდ გამყინავი ხმა აფუჭებდა.
ლია სწრაფად წამოხტა. მაღვიძარა. მძინარე ქალიშვილს ფრთხილად დახედა, აკოცა. ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. დიახ, დასასვენებლად არ წავიდა, მასთან ურთიერთობა შეწყვიტა, ფინანსურ კეთილდღეობაზე ოცნებები დაანგრია, მაგრამ ნამდვილი ბედნიერება შეინარჩუნა.
