დედაჩემი 8 თვის წინ სიმსივნით გარდაიცვალა. როცა პირველად გავიგე მამაჩემის ახალ ქალზე, მთელი ტკივილი დავახშე და მამას ვეხმარებოდი კიდეც. იმ ქალისთვის საახალწლო საჩუქრის შერჩევაშიც დავეხმარე. მოგვიანებით პირადად გავიცანი. მესმოდა, რომ როგორც არ უნდა მიყვარდეს დედაჩემი, ცხოვრება გრძელდება.
მშობლებს ორი სახლი ჰქონდათ. ერთი, რომელშიც მამა და ჩემი 17 წლის ძმა ცხოვრობს, და მეორე სახლი, სადაც ბებია–ბაბუა ცხოვრობს. კიდევ ბინა, რომელშიც მე მეუღლესთან ერთად ვცხოვრობ. მამა დაჟინებით მოითხოვდა, რომ უარი გვეთქვა ჩვენს წილ მემკვიდრეობაზე, რომელიც დედის გარდაცვალების შემდეგ გვეკუთვნოდა. სურდა, მთელი ქონება ერთიანობაში მოექცია, რადგან მისი გარდაცვალების შემდეგ ყველაფერი მაინც მე და ჩემს ძმას დაგვრჩებოდა.
შემდეგ ეს საკითხი საერთოდ გაქრა. დღეს შემხვდა სტატია, რომ თუ 6 თვის განმავლობაში სამკვიდროს არ მოითხოვ, კარგავ. გამოდის, მამამ მემკვიდრეობა ჩუმად მიითვისა, არავის არაფერი უთხრა. ადრე ამბობდა, რომ ჩემთვის ბინის გადაფორმება სურდა. ახლა ამბობს: ჯერ არ გადაგიფორმებ. იქნებ შენ და შენმა ქმარმა სახლი ააშენოთ და ბინა აღარ დაგჭირდეთ. ქმრის ბინას ვაქირავებთ, ხოლო ამ ბინაში ვცხოვრობთ.
მამაჩემის ახალ ქალს, ჟღალთმიან ქალბატონს აქვს საშუალება განათლება და წინა ორი ქორწინება, თითოეულში თითო ბავშვით. მანიკიურის ოსტატია. მამაჩემი ქირურგია, უჭკვიანესი ადამიანი. და ვიღაც მანიკიურის სპეციალისტი. რა თქმა უნდა, მამა დედას ღალატობდა, ზოგჯერ ჩხუბობდნენ. კამათი ყველა ოჯახშია, მამა არასდროს გვჩაგრავდა. დედა მშვიდი ქალი იყო, მამას ზედმეტ სიტყვას ვერ ეუბნებოდა.
მამის ნდობას მივეჩვიე. ის ყოველთვის ყველას ხელმძღვანელობდა. არ ვიცოდი, რომ განაცხადის შესატანად მხოლოდ 6 თვე მქონდა. ამ თემაზე დაველაპარაკე. ჩემი მოტყუება დაიწყო, რომ მემკვიდრეობის აღება მოგვიანებითაც შემეძლო. შემდეგ მითხრა, რომ თუ ყველაფერს გაყიდის, მე და ჩემს ძმას 1/10 ნაწილს მოგვცემს. ბებია–ბაბუამ მამის სასარგებლოდ მემკვიდრეობის წილზე უარი თქვეს. მათი დარწმუნება შეძლო. უთხრა, რომ ასე უფრო მომგებიანია. მოხუცები არიან და დაუჯერეს. დედის გარდაცვალებამდე იდეალური ოჯახი გვქონდა, მუხთლობას არავინ ელოდა.
მამას ვუთხარი, რომ რადგან მაინც ყველაფერს გვიტოვებდა, ახლა გაგვიფორმოს. რა საჭიროა დროის გაწელვა? „ეს ყველაფერი ჩემია, არაფერს გაგიფორმებ. მშობლებისგან არაფერი შემხვედრია, თქვენც თავად იშოვეთ“ – ასე მიპასუხა. ქმართან ერთად ნივთების შესაგროვებლად წავედი, რომ ბინა დამეცალა. ჩვენი შეჩერება არც უცდია.
ნუთუ მამას შეუძლია შვილებთან ქონებისთვის იბრძოლოს? სანამ დედა ცოცხალი იყო, იდეალური ოჯახი გვქონდა. დიდ შოკში ვარ, რომ ხელცარიელი შეიძლება დავრჩე. არ ველოდი, რომ მამა ასე მოიქცეოდა. 8 თვის ფეხმძიმე ვარ. მამასთან კამათის გამო პირველი შვილის დაკარგვა არ მინდა, მაგრამ ყველაფერს ასე ვერ მივატოვებ. ბებიას წნევა დაარტყამს, თუ გარკვევას დავიწყებ. ყველაფერს მიხვდებიან. მიხვდებიან, რომ მოატყუეს და ბებიას ისევ ჰიპერტონული კრიზისი ექნება. მათ უკვე ყველაფერზე ხელი მოაწერეს. როგორ მოვიქცე, რა გავაკეთო?
