– შეხედე, მოდის. ბუღალტერი ნათელა. ზედ არავის უყურებს. ქარხნის ფული გაფლანგა, ბინა იყიდა და ფარშავანგით დადის.
– ნუ იტყვი.
ნათელა ასეთ მითქმა–მოთქმას უკვე მიეჩვია. თითქმის 30 წელი ბუღალტერიის განყოფილებაში მუშაობდა და როცა საწარმოს მთავარი ბუღალტერი გახდა შეეგუა აზრს, რომ მისი შეშურდებოდათ.
დიახ, ქალაქში აქვს რამდენიმე ბინა, რომლებსაც აქირავებს. დიახ, ქალიშვილ ანას ბინა უყიდა. ახლა ფული შეაგროვა, რომ ყიდვა–გაყიდვის გზით ქალიშვილს უფრო ფართო ბინა შეუძინოს. ქალიშვილი ხომ 25 წლისაა და შვილების გაჩენის დროა. ხოლო ქმართან და შვილთან ერთოთახიანში ვერ ირბენ. სწორედ ამიტომ, ასეთ მეზობლებს გულგრილად გვერდს უვლიდა.
დღეს ქალიშვილი ესტუმრება, რომ საცხოვრებლის გაფართოების საკითხი განიხილონ. როგორც ერთადერთი ქალიშვილი, დედის მდგომარეობიდან ყველა უპირატესობას იღებდა. ბინაც, საუკეთესო უნივერსიტეტიც. ოღონდ ქალიშვილმა ქმარი თავად აირჩია. რა თქმა უნდა, სიდედრს არ მოსწონდა. ზედმეტად თავდაჯერებული, თავხედი და ცუდი განათლებით. თუმცა გადაწყვიტა, რომ ეს ქალიშვილის არჩევანია და უნდა შეეგუოს.
ანა რამდენიმე საათში მოვიდა და პირდაპირ საქმეზე გადავიდა:
– დედა, ფულის დამატებაზე უნდა დაგელაპარაკო.
– დიახ, ანა. ფული არის, არ ინერვიულო. ბინის გასაყიდად მოემზადეთ და დავამატებ. ოღონდ საქორწინო ხელშეკრულებას გააფორმებთ. არ მინდა, რომ შენს ქმარს თუნდაც ერთი კვადრატული სანტიმეტრი შეხვდეს.
ანამ უიმედოდ ამოისუნთქა:
– ბინა დიდი ხნის წინ გავყიდე.
– როგორ გაყიდე? რა სისულელეა? რატომ?
– აი, ასე. გიორგი ხომ ავარიაში მოყვა. მანქანა აღარ რემონტდება. ახლის ყიდვა მომიწია.
– რა შუაშია ბინის გაყიდვა? ბინის ფულით ხომ ოთხ მანქანას იყიდიდი?
– ეს, – ანა სიტყვებს არჩევდა, – უფრო ძვირი მანქანა ვიყიდეთ. არა ოთხი, მაგრამ სამი მანქანა მივიღეთ.
ნათელა სახტად დარჩა.
– რატომ გაყიდე ბინა? ხომ შეიძლებოდა, მანქანის საყიდლად სესხი აგეღო.
ანამ დედას უცნაურად შეხედა.
– რატომ მიყურებ ასე? რატომ არ აიღეთ სესხი?
– არავინ მოგვცემდა.
– სისულელეა. ორივეს კარგი ხელფასი გაქვთ.
– ვალებში ვართ. დიდ ვალში.
– საიდან? – გაოცდა დედა. – რაღაც დიდი არაფერი გიყიდიათ.
– ერთხელ კარგად დავისვენეთ, ტელეფონები. გიორგიმ სათამაშო კონსოლი იყიდა, მე – ქურქი და ასე შემდეგ.
– რა ასე შემდეგ? რამდენი გაქვს ვალი?
– 80 ათასი ლარი.
– ოჰო.
ნათელა ციებცხელებით ანგარიშობდა. მთელი თავისი განცდები სხვა დროისთვის გადადო. ახლა მთავარია, სიტუაცია სწორად შეაფასოს.
– კარგი. ბინა გაყიდეთ. მანქანა იყიდეთ. სადაც 80-100 ათასი ხომ უნდა დაგრჩენოდა?
– კი, მაგრამ არაა.
– სად გაქრა?
– გიამ თავისი სესხი დაფარა და სადღაც ინვესტირება გადაწყვიტა.
– ინვესტირება? ეს მაშინ, როცა 80 ათასი ლარი ვალი აქვს?
– დედა, ჩემი ქმრის შეურაცხყოფა არ გაბედო. საღად მოაზროვნეა.
– შესაძლოა. ოღონდ შენ სრული… სესხი დაფარა და შენი ფულით ინვესტირება დაიწყო. უფრო ზუსტად, ჩემი ფულით. თან კიდევ სესხი გაქვთ. სიგიჟეა.
ანამ განაწყენებულმა შეხედა დედას.
– თუ სხვებზე იარლიყების მიწებებას შეწყვეტ და მომცემ იმას, რაც ბინაზე დასამატებლად გადადე, ყველა საკითხი მოგვარდება.
ნათელამ მეტყველების უნარი დაკარგა. როცა შეძლო, მაშინვე მკაცრად მიუგო.
– ჩემგან მეტ ფულს ვერ მიიღებ. იმისთვის არ დამიგროვებია, რომ ყოველგვარი სისულელესთვის ვალი დაფარო. ეს ბინის გაფართოების ფულია. ბინა რადგან არ გაქვს, დამატებით ფულსაც ვერ დაინახავ.
– დედა, ეს ჩემი ფულია. ის ხომ ჩემთვის იყო განკუთვნილი!
– ადრე უნდა გეფიქრა. თითქმის 200 ათასი ლარი ქარს გაატანე. რომელიც არც გამოგიმუშავებია. ახლა ნულიდან დაიწყებ. პირდაპირი გაგებით. ან მინუსიდან. შენი ოჯახის სპონსორობას არ ვაპირებ.
დღემდე ანა და გიორგი ნაქირავებში ცხოვრობენ. ფული არ შემატებიათ. ქმარი უკვე გაკოტრებაზე ფიქრობს. ნათელა ქალიშვილის მიმართ ისევ გულგრილია. დიახ, შაბათ–კვირას კარგად უმასპინძლდება, გულითადად ესაუბრება, მაგრამ იმ დასამახსოვრებელი საუბრის შემდეგ დედისგან ერთ თეთრსაც ვერ მიიღებს.
