ახალი სახლის რემონტი თითქმის ყოველთვის ახალი იმედის და მოლოდინების სიმბოლოა. ხალხი მასში მაქსიმუმის ჩადებას ცდილობს, რადგან მოუწევს იმ ატმოსფეროში ცხოვრება, როგორსაც თავად შექმნის. ჯადოსნური გრძნობაა. ზოგს, თუნდაც ფინანსური შესაძლებლობა ჰქონდეს, ინტერიერის დიზაინერის მომსახურება არ სურს. პირიქით, ყველაფრის თავისით გაკეთებას ცდილობს.
მეპატრონეებმა, რომლებიც საკუთარ სახლში დიდი ხანია ცხოვრობენ, იციან ყველა დეტალი, ყველა წვრილმანი. კერძო სახლი ხომ ბინა არაა. მას მუდმივი ყურადღება და მოვლა სჭირდება. სამაგიეროდ, ასეთ სახლში ცხოვრება ხმაურიანი მეზობლების, სივრცის ნაკლებობის, ბინძური ჰაერის პრობლემებს წყვეტს. განა ოცნება არაა?
რემონტი ახალ სახლში
„მე და ჩემმა მეუღლემ მთელი ცხოვრება სოფელში გავატარეთ. საქმე ისე ცუდად არაა, როგორც გაიფიქრეთ. ერთი საათის სავალზე რაიონული ცენტრია. მაღაზიები, სკოლა არის. თეატრი არაა, მაგრამ ჩვენთვის დიდი დანაკლისი არაა. სამაგიეროდ, ჰაერი სუფთაა, თავი ქალაქის ხმაურისგან არ გვტკივა. მოგვწონს.
გვესმის, რომ ჩვენს ქალიშვილს ასეთი ცხოვრება არ იზიდავს. როგორც ახალგაზრდების უმეტესობას, მას ქალაქი უფრო მოსწონს. ხალხი, შესაძლებლობა, ქაოსი. მისი მესმის. ახალგაზრდაა. შემდეგ სხვა რამეს იტყვის, მაგრამ ახლა ამაზე არ გვინდა.
12 წელია სახლს ვაშენებთ. კარგად მოწყობილს, ხარისხიანს. მიმდებარე მიწის ნაკვეთით. იდეაში გვინდა, რომ საოჯახო მეურნეობა გვქონდეს და ლამაზ გარემოში ვიცხოვროთ. არც ისე დიდი, რომ გათბობაზე დავზოგოთ. არც პატარა, ეს ხომ ქალაქის ბინა არაა ორმეტრიანი ჭერით. ეს სახლია, ჩვენი ოცნება.
თითქმის უკვე ავაშენეთ. მხოლოდ კოსმეტიკური დეტალები დარჩა. ავეჯის შეტანა და გადასვლა. მე და ჩემი მეუღლე ამ მომენტს დიდი ხანია ველოდებით.
ბუნებრივია, მთელი ეს დრო ქუჩაში არ გვიცხოვრია. დედამთილ–მამამთილმა შეგვიფარა. ქმარი ერთადერთი ბავშვია, ამიტომ გაუხარდათ კიდეც. სახლში საქმე მესმის და ვიღებ. ქმარი მუშაობს და მეხმარება, სადაც ძლიერი ხელია საჭირო, თუ მამამთილი ვერ უმკლავდება. ასე ვცხოვრობთ.
ქალიშვილი ქალაქში სასწავლებლად გავუშვით. ძალიან გაუხარდა, მით უფრო, რომ საერთო საცხოვრებელი ახლახანს გაარემონტეს. არანაირი ტარაკნები და კიდევ რას ამბობენ მცოდნე ხალხი. ყველაფერი კარგია, შესანიშნავიც. ასე იყო ბოლო დრომდე“
უგუნური ბავშვები
„აი, რა არის ჩვენი პრობლემა. როგორც იცით, სტუდენტები ზრდასრულები არიან. და, რა თქმა უნდა, ჭკვიანები. სოფლელ მშობლებზე უფრო ჭკვიანები, რომლებმაც მთელი ცხოვრება მიწაზე იმუშავეს და არაფერი შეუძენიათ. ახალგაზრდები ხომ პროგრესულები არიან. ოღონდ მათ არ იციან, როგორ შეიკავონ თავი და არ აყვნენ წამიერ ვნებებს.
მოკლედ, ჩემი ნატო უკვე ორი თვის ორსულია. კარგია, რომ მომავალი მამა არ გაიქცა და არაფერს უარყოფს. ამბობს, რომ დაქორწინება სურს. ვინ არის წინააღმდეგი? ერთადერთი პრობლემა საცხოვრებელია. საერთო საცხოვრებელში ვეღარ დარჩებიან. ქირის ფული არ აქვთ. რა რჩებათ?
სწორია, ჩვენი სახლი. ჩვენ ხომ შვილებისთვის ვცხოვრობთ. მუდმივად საკუთარ თავზე უარს ვამბობთ, მხოლოდ იმისთვის, რომ მათ თავი უკეთ იგრძნონ. დარწმუნებული ვარ, ბევრი მშობელი ახალგაზრდა წყვილს მათთან ცხოვრების უფლებას მისცემდა. აქ ერთი დაბრკოლებაა.
სიძის მშობლებიც სოფელში ცხოვრობენ, ოღონდ მეზობელ სოფელში. ისინი ქორწილს დაჟინებით ითხოვენ. ავტომობილს ჩუქნიან, ქორწილის ხარჯების გაყოფაზე თანახმა არიან. ოღონდ ერთი პირობა აქვთ. სურთ, ჩვენი სახლი ახალგაზრდებზე გავაფორმოთ. ჩვენი ახალი სახლი, ახალი ოჯახი. ეს როგორ? ქალაქში გადასვლას ისურვებენ, კარგია: ჩვენ იქ ვიცხოვრებთ, როგორც გვსურდა, მათ კი რომ რამე სათადარიგო ვარიანტი ექნებათ.
მაინტერესებს, „რომ რამე“ რას ნიშნავს? თან საქმე სხვა საკითხშია. მე და ჩემი მეუღლე უკვე 60 წლის ვართ და დავიღალეთ. ჩემი დედამთილ–მამამთილი უკარგესი ადამიანები არიან, ცუდს ვერ ვიტყვი, მაგრამ ამდენი წელი მათთან ერთად ცხოვრება რთულია. სახლი დიდია, მაგრამ ზრდასრულები ვართ.“
რემონტი ახალ სახლში
„რამდენი რამ დავთმეთ, ოცნებისკენ, საკუთარი სახლისკენ მივიწევდით. დიდი დრო და შრომა ჩავდეთ. და ყველაფერი იმისთვის, რომ გავაფორმოთ ახალგაზრდაზე, რომელსაც თითქმის არც ვიცნობთ, უბრალოდ იმიტომ, რომ ახლა მისგან შვილიშვილს ველოდებით? უცნაურად ჟღერს, მაგრამ ეს ჩემს ძალებს აღემატება. დედამთილიც მაკავებს. იცის, რამდენი რამ გადავიტანეთ.
ჩვენს დროში ახალგაზრდებს ბევრი რამ მარტივად ხვდებათ. სურთ განათლება? საერთო საცხოვრებელია. მოგექავათ ერთი ადგილი? დედ–მამამ სახლი მოგცეს. ჩვენ ასეთი სიკეთე არ მიგვიღია. ქალაქშიც მხოლოდ საქმეზე მივდიოდით ან დიდ დღესასწაულებზე.
ჯერ არ გადაგვიწყვეტია, მაგრამ ყველა მხრიდან ზეწოლას ვგრძნობთ. მძახლები თავისას გაიძახიან, თითქოს რაიმეს უფლება აქვთ. მათი შვილიც ამ აზრზეა. ღვიძლი ქალიშვილი არაფერს ამბობს, მაგრამ მისი თვალების გამომეტყველებით ყველაფერი კარგად ჩანს. მხოლოდ ქმარი, ალბათ, მეზობლებიც მხარს მიჭერენ.
დრო მიდის და რაღაც უნდა გადავწყვიტო. ჩვენს დიდ გეგმებზე უარი ვთქვა, ყველაფერი შვილს გადავცე და ქმრის მშობლებთან ცხოვრება გავაგრძელო, თუ ისე გავაკეთო, როგორც მსურს, მაგრამ ქალიშვილთან და შვილიშვილებთან ურთიერთობა სამუდამოდ გავიფუჭო. ყველა მხრიდან წაგებული ვარ. არადა რამდენიმე თვის წინ ყველაფერი კარგად იყო და ბედნიერები ვიყავით“.
