თანამედროვე საზოგადოება ახალგაზრდა დედებს ორაზროვნად აღიქვამს. პირობითად, თუ ქალმა პირველი შვილი 20 წლის შემდეგ გააჩინა, ნორმად ითვლება. დაახლოებით 17 წლისას, ალმაცერად უყურებენ, ჩურჩულებენ. რას ამბობენ ქალებზე, რომლებმაც შვილის გაჩენა 40 წლისას ან შემდეგ გადაწყვიტეს?
ჩვენს დროში, როდესაც ტექნოლოგია და მედიცინა დიდი ნახტომებით ვითარდება, ამაში უცნაური არაფერი უნდა იყოს. თუმცა ჩვენი საზოგადოება ამისთვის მზად არაა. ამაზე მიგვითითებს ბევრი ფაქტი, ხალხური განწყობა, მთავრობის ურთიერთობა. თანამდებობის პირებიც გირჩევენ, რომ ამაზე რაც შეიძლება ადრე დაფიქრდეთ, რადგან ქვეყანას მუშახელი სჭირდება.
გავაჩინე პირმშო
რატომ არის ევროპაში სხვაგვარად? იქ მშობლები 35 წლისას ხდებიან, როცა სამსახურის და საცხოვრებლის პრობლემები აღარ აქვთ და შვილის მოვლა ფინანსურად რთული არაა. ამ ასაკში ხალხმა იცის, რა სურთ ცხოვრებიდან, მეორე ნახევრიდან და ამ ნაბიჯს თამამად დგამენ, მომავალი არ აშინებთ.
ასეთი მოდელი ნათელი და გასაგებია. მას თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეები შეიძლება ჰქონდეს. ერთი მხრივ, კარგია საკუთარ სახლში ცხოვრება, როცა გადასახადებზე არ დარდობ. როცა პარტნიორში დარწმუნებული ხართ და იცით, რომ მისი იმედი შეიძლება გქონდეთ. ყოფით საკითხებზე და ბავშვურ გაუგებრობებზე არ კამათობთ.
მეორე მხრივ, ასეთი ოჯახი განსაკუთრებულ კავშირს კარგავს. სკოლის ასაკს ვაჟს ვერ აუხსნით, რას განიცდის 40 წელს გადაცილებული მამა. მისი გაგებით ბავშვი უკვე დამოუკიდებელი უნდა იყოს და საჭირო არაა ლოლიავი. ბავშვიც ვერ იგებს, რაზე ესაუბროს ჭაღარათმიან მამას: ვიდეო თამაშებზე თუ ბუღალტრულ აღრიცხვაზე?
ყველამ იცის, რომ დასავლეთში მშობლები შვილებს თავისუფლებაზე უშვებენ. ცალკე ცხოვრება, უცნობებთან ურთიერთობა. როდის უნდა იპოვო დრო მშობლებთან დასაახლოებლად? ჩაკეტილი წრე გამოდის: ახალგაზრდებმა საკუთარი თავის დროულად უზრუნველყოფა უნდა ისწავლონ. ხოლო სერიოზული ურთიერთობისთვის დრო აღარ რჩება. ასე ახალი ოჯახიც მხოლოდ წლების შემდეგ ჩნდება.
და ჩვენთან?
ამ კითხვაზე მხოლოდ ერთი პასუხია: პირიქით. ნაადრევი ორსულობა არც ისე ხშირია, განსაკუთრებით დიდ ქალაქებში, თუმცა ხდება და ამაში ცუდი არაფერია. თუ არ ახლავს ოჯახური დრამა, ახალგაზრდა მამის ოჯახიდან წასვლა და მსგავსი რამ. ამ შემთხვევაში პრობლემაა.
დროდადრო შეგიძლიათ ნახოთ ახალგაზრდა დედები ეტლებით, რომლებიც კორპუსების ეზოში, პარკში ან სკვერში დასეირნობენ. მაგრამ მოიცადეთ. აქვთ ახალგაზრდებს ოჯახის დამოუკიდებლად რჩენის შესაძლებლობა? ხშირად, არა. ეს სიმართლეა და ვერაფერს გახდებით.
რამდენი შემთხვევა ვიცით, როცა ახალგაზრდა ოჯახს უწევს ცხოვრება პატარა ბინაში დედამთილთან ან სიდედრთან ერთად? ბევრი. ეს ხალხს არ აერთიანებს, მხოლოდ აშორებს. მობეზრებული რუტინა იწვევს ჩხუბს, ცრემლებს და ოჯახის დაშლას. ეს უნდა გესმოდეთ, რადგან მეგობრულ ოჯახში ცხოვრება კარგია სადღაც სამხრეთ იტალიაში, დიდ მოვლილ სახლში, მაგრამ არა პატარა ბინაში.
ხშირად ახალგაზრდა მშობლები, რომლებიც მარტო ცხოვრობენ, იძულებულნი არიან, რომ შვილები ბებია–ბაბუას აღსაზრდელად დაუტოვონ. ერთი შეხედვით, საყვარლობაა, მაგრამ არ დაგავიწყდეთ, რომ ასაკოვან ხალხს საკუთარი ინტერესები აქვს და შვილიშვილებთან მთელი დროის გატარება არ სურს. გამოდის, შვილს პენსიონერები ზრდიან, როცა ახალგაზრდა დედ–მამა ჰყავს.
გავაჩინე პირმშო და შედეგი?
რა მოჰყვება ამას? შვილები იზრდებიან, მათ არავინ უვლის, რადგან მშობლები ახალგაზრდები არიან, ცდილობენ ყველაფერი მოასწრონ, კარიერა მოიწყონ ან ფული გამოიმუშაონ. ფინანსური რესურსები მოზარდი თაობისთვის ნორმალური განათლების მიღების საშუალებას არ აძლევს. შესაბამისად, ისევ დაბალანაზღაურებადი სამსახური, მშობლებზე დამოკიდებულება.
ესეც პასუხი კითხვაზე, რატომ ცხოვრობს ზოგიერთი კაცი 30 წლისას მშობლებთან. სხვა გამოსავალი არ აქვთ. ქალი თხოვდება, შვილებს აჩენს და უბრალოდ სხვის სახლში ცხოვრობს. თითქმის იგივე სახლში, ოღონდ სხვის მშობლებთან.
რა თქმა უნდა, სხვა მაგალითებიც არსებობს. სრულიად განსხვავებული სიტუაციები. თუმცა სტატისტიკა სხვა რამეს ამბობს. პირმშოს გაჩენის თემა დღემდე აქტუალურია. თითოეულმა ოჯახმა თავად უნდა გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს ამ შემთხვევაში. არავის აქვს მითითების უფლება. არჩევანი არის, მაგრამ ერთმნიშვნლოვნად კარგი ან ცუდი არ არსებობს. რა მოხდება მომავალში, მხოლოდ ცხოვრება გვიჩვენებს.
