ჩემი ქმარი მძიმედ დაავადდა. პირველი ქორწინებიდან უფროსი ვაჟი ჰყავს. დიდი ხანია საზღვარგარეთ ცხოვრობს და იშვიათად ჩამოდის. ქმარი საჭიროების შემთხვევაში ტელეფონით ესაუბრება. თავიდან არ ეუბნებოდა, რომ ავად იყო. შემდეგ, როცა სიტუაცია გაუარესდა, შეატყობინა. თუმცა მისი შვილი არ ჩამოსულა. თავად გერთან ურთიერთობა არ მაქვს. ასე მოხდა. მე და ჩემი მეუღლე მის ბინაში ვცხოვრობთ. მანქანა და აგარაკი გვაქვს. მას შემდეგ, რაც ქმარი დაავადდა, ანდერძი დაწერა. ანდერძით ბინას შვილს უტოვებს, მე – მანქანას და აგარაკს. მაშინ მისთვის არაფერი მითქვამს. იმედი მქონდა, რომ მალე გამოჯანმრთელდებოდა. ცუდზე ფიქრის ძალა და სურვილი არ მქონდა.
ახლა სიტუაცია გართულდა. ქმარი თითქმის არ მოძრაობს, ძლიერი ტკივილები აქვს. მასზე მარტო ვზრუნავ, არავინ მეხმარება. პენსიაზე არ გავსულვარ, სამსახურის მიტოვება არ მინდა. სამსახურის შემდეგ სახლში მივიჩქარი, მაგრამ მორალურად ძალიან მიჭირს. ქმარს მომვლელის აყვანა არ სურს. არ მესმის, რატომ არის უარზე. უფრო ზუსტად, ბევრ რამეს იმიზეზებს. ეს არ მსიამოვნებს, ხომ ხედავს, როგორ მიჭირს. დაჟინებით ითხოვს, რომ სამსახურიდან წამოვიდე. ამბობს, რომ ფული საკმარისი გვაქვს, რომ სახლში ვჭირდები. ეს არ მინდა, უმუშევრობა მაშინებს. შემდეგ რა იქნება? როგორ ვიცხოვრებ სამსახურის გარეშე? ქმარი ამბობს, რომ ბინას მემკვიდრეობით შვილს უტოვებს, მაგრამ მას არ სჭირდება და არ გამაგდებს.
მის იმედებს სკეპტიკურად ვუყურებ. არა მგონია, რომ გერმა ამ ბინაში ცხოვრების უფლება მომცეს. ჩემი ქმარი ამას ხვდება, ამიტომ იქვე ამატებს, რომ მანქანა და აგარაკი დამრჩება. აგარაკის გაყიდვა ყოველთვის შეიძლება. პირველ რიგში, აგარაკი 3 წელია იყიდება და კიდევ დიდხანს გასაყიდი დარჩება. მეორეც, საეჭვოა, რომ იმ ფასად გავყიდო, რამდენადაც ახლაა შეფასებული. ჯერ მყიდველი არ ჩანს. აგარაკთან გარკვეული ნიუანსებია. შვილმა იცის, რომ მამა ცუდადაა, მაგრამ ჩემთან არ ურთიერთობს. მისგან ერთი ზარიც არ ყოფილა, არც დახმარება, საერთოდ არაფერი! მხოლოდ მამას ურეკავს და ერთსა და იმავე კითხვას უსვამს: „მამა, როგორ ხარ? ცოტაც მოითმინე!“
ვერ მოვითმინე და ქმარს ვუთხარი: „საერთოდ, ბინა შვილს უანდერძე. რატომ უნდა გავუმკლავდე ყველაფერს მარტო“. ქმარმა მიპასუხა: „ის ხომ უცხოეთშია! მას საკუთარი საქმე, პრობლემები, სამსახური და ოჯახი აქვს. ხომ არ შეუძლია, რომ ეს ყველაფერი მიატოვოს“. და მე? ფიზიკურად და ფსიქიკურად მიჭირს. მახსოვს, როცა დედა ბებიას უვლიდა, სამსახურში სიხარულით გარბოდა, თუმცა ინტერნატში გონებრივად ჩამორჩენილ და ლოგინში ჩაწოლილ ბავშვებთან მუშაობდა. ახლახანს ქმარი ექიმთან პირდაპირ ხელში აყვანილი წავიყვანე. რამდენიმე დღე ზურგი მტკიოდა. ყოველ დილით ქმარი იწყებს საუბარს: „ვფიქრობ, როგორ განვიკურნო. ფეხზე უნდა დავდგე. ამისთვის არ უნდა იმუშაო. თუ არ მიატოვებ სამსახურს, სასიკვდილოდ გამწირავ“. ეს როგორ მოგწონს? როგორ მოვიქცე ამ შემთხვევაში, არ ვიცი.
