როცა გავიგე, რომ უნაყოფობა მემუქრება, ღამე სიმპათიურ უცნობთან გავატარე. დილით სამუდამოდ დავშორდით, სახელიც არ მიკითხავს. მაშინ არ ვიცოდი, რომ მალე ისევ შევხვდებოდით. მამაჩემის სახლში.
***
დილა რთულად დაიწყო. გამთენიისას უცნობმა ნომერმა ამიკლო. დაუღალავად რეკავდა. შეჩერებას არ აპირებდა, სანამ ტელეფონი არ გამოვრთე, მაგრამ ვეღარ დავიძინე. ახლა ოვალური კედლის სარკის წინ ვდგავარ და ხელებით ვეყრდნობი. ანარეკლი არ მახარებს. დაღლილი, შესიებული, უფერული თვალები და მოყვითალო კანი. უცნაურია, ყოველთვის ვარდისფერი ლოყებით.
ალბათ, ძილის უკმარისობა, სტრესი და დაღლილობა თავისას აკეთებს. სამაგიეროდ, ყველა ცრემლი დაღვრილია, პროექტი მზადაა. თარგმანს მოვრჩი. აბა როგორ, თუ ვადა იწურება? ჩემი პასუხისმგებლობის გრძნობა დამღუპავს. მეორე მხრივ, მისი დახმარებით ტანჯვას ვივიწყებ. უნდა მოვწესრიგებულიყავი, მალე სოფოსთან უნდა წავსულიყავი. ბავშვი თითქოს სკანერია. ჩემს განწყობას გრძნობს. მისი განაწყენება არ მინდა.
სარკეს მოვშორდი და ოთახს თვალი გადავავლე. ვეძებ ჩემს ნივთებს და ჩანთას.
–ჯანდაბა! – ფეხებს ვაბაკუნებ და კაკუნის ხმა ექოსავით მესმის.
თავს ვაქნევ, ჰალუცინაციების მოშორებას ვცდილობ, მაგრამ..
უხალისოდ მივდივარ კარისკენ, რომელზეც ვიღაც ხმამაღლა აბრახუნებს. ქვეცნობიერად ვეჭვობ, რომ მამა არაა: ასეთი აბეზარი არასდროსაა. ერთმანეთის დასვენებას პატივს ვცემთ.
გამოდის,
– დილა მშვიდობისა, – კარი შევაღე და დედინაცვალს უკმაყოფილოდ მივესალმე.
რამდენიმე წამით მსწავლობს, დაღლილი და ფერმკრთალი, თითქოს მაფასებს. წარბები ერთმანეთს უერთდება.
– შენი ნივთები ტუალეტში დაგრჩა, – მკვახედ მეუბნება, ტუჩებს კრავს და ჩანთას მაწვდის.
ჩუმად ვიღებ, კარის დახურვას ვაპირებ. არც კამათის, არც ფარისევლობის ძალა არ მაქვს. ჩვენს „ნათესაურ“ ურთიერთობაში მესამე არასდროს იყო.
დედინაცვალი კარს ჩაეჭიდა და ჩემს ტერიტორიაზე შემოიჭრა.
– და აი, ეს – შხამს აფურთხებს და ხელისგულს ხსნის.
ხელები მკერდზე აგრესიულად დავიწყვე, თვალები მოვჭუტე და მაინც ქვემოთ ვიყურები. სუნთქვა მეკვრის, როცა ლარისას ვხედავ. ჩემი ორსულობის ტესტი, ტუალეტში დაკარგული. ტყუილად არ დავბრუნდი დასალაგებლად. არტურთან კამათმა ყველაფერი დამავიწყა. წონასწორობიდან გამომიყვანა. ბოლო მომიღო. ახლა ჩემი კოშმარი გრძელდება. თან ტემპს იღებს.
– მეიერთან დროს არ კარგავს? – ღიზიანდება დედინაცვალი.
უნებურად ისევ ორსულობის ტესტს ვუყურებ, რომ დავრწმუნდე. სამწუხაროდ, ხაზი ერთია, მეორეს აჩრდილიც არაა. წარმოიდგინეთ, რა რეაქცია ექნებოდა ლარისას, ორი ხაზი რომ ყოფილიყო. ისედაც ცეცხლმფრქვევ დრაკონს ჰგავს.
– ვითომ პატარას უვლი და თავად საწოლს უთბობ? – უხეშად ხუმრობს. – თან დაორსულებას ცდილობ. კარგად რომ დაიჭირო? ჭკვიანურია! შენგან არ ველოდი.
– იცით, რა „დედა“, – ჩუმად ვპასუხობ, – არ გსურთ, წასვლა? ვინმეს საწოლის გათბობა რომც მოვინდომო, თქვენ უკანასკნელი ხართ, ვისაც გავანდობ! თქვენს ქალიშვილს ყურადღება მიაქციეთ, ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევით!
– შენ ნაგავო! – ყვირის ლარისა, ფეთქდება, – შენ ჩემს ლიას ხელს უშლი. სპეციალურად?
– დატოვეთ ჩემი ოთახი, – ვპასუხობ ცივად.
ხელით გასასვლელისკენ ვუთითებ, მაგრამ დედინაცვალი უდრეკია.
– მომისმინე, – თითს მიქნევს. თავად უკვე დაღლილი, საფეთქლებს ვიზელ.
– ლარისა, – გაისმა მამის მრისხანე ხმა.
ორივე გავჩუმდით. რამდენი რამ გაიგო მამამ? თუ იფიქრებს, რომ მე მის მეგობართან. თუ გაიგებს, დარწმუნებული ვარ, არ მოეწონება. თვალებში ვეღარ ჩავხედავ. სირცხვილით დავიწვები.
კარგი ქალიშვილი ლილი, არც ისე კარგი აღმოჩნდა.
– გიკრძალავ ჩემს ქალიშვილზე ხმის აწევას. ოდესმე ასე ლიას მოვქცევივარ? – აგრძელებს მკაცრად.
– მაგრამ, – დედინაცვალს შეწინააღმდეგება სურდა, თავად ადგილზე გავიყინე. ახლა ჩემსა და არტურის შესახებ თავისი დასკვნები რომ გაუზიაროს, მამა აზრს რადიკალურად შეიცვლის. თუმცა ლარისამ წამებში რაღაც მოიფიქრა, ორსულობის ტესტი ხელში დამალა და თავი ნელა დააქნია. თითქოს საკუთარ თავს გადააბიჯა. დამნებდა? თუ საშინელი შურისძიება ჩაიფიქრა?
– ორივე მიყვარს და პატივს ვცემ, – ჭკუას არიგებს მამა. – ყველაფრის მიუხედავად. შენგან იმავეს მოვითხოვ.
– რა თქმა უნდა, – თავს უქნევს ლარისა. – მაპატიე – ჩემკენ მოტრიალდა. კბილებში გამოსცრა, ცხვირიდან ხმაურიანად სუნთქავს, თითქოს ცეცხლის ამოფრქვევას ცდილობს. შეტრიალდა, როგორც ნელ კადრში, და გავიდა.
– ლილი, ძვირფასო. შენთან სტუმარია, – მეუბნება მამა. – ოღონდ ჩაიცვი, – ჩემი პერანგის შემხედვარე გაეღიმა. – მაინც მერის მოადგილე მოვიდა.
ჩემს გაოცებულ ამოხვნეშას ახშობს დედინაცვლის ნერვული ხველა, რომელმაც შორს წასვლა ვერ მოასწრო.
გარეგნობას და ტანსაცმელს დიდ ყურადღებას ვაქცევ. პირველ რიგში, დღეს მართლაც ავადმყოფობად გამოვიყურები. მეორეც, დედინაცვლის დამცინავი მზერის შემდეგ, თითქოს „რით იზიდავს ეს ფერმკრთალი კაცებს?“, საპირისპიროს დამტკიცება მსურს. თუმცა კომპანიაში ყოველთვის მოწესრიგებულად გამოვიყურებოდი. შესაბამისად, თავდაჯერებულობას ვგრძნობდი. სახლში თითქოს რაღაც ან ვიღაც ჭურვში მაგდებს. ყველა მხრიდან ზეწოლას ვგრძნობ. არა, კმარა! ტუში წავისვი, ატმისფერი გლუვი ტუჩსაცხი გადავისვი. გავიფიქრე, რომ რუმიანით სიყვითლეს დავფარავდი. წამით მოვიღუშე. რა მჭირს? უსიამოვნე ფიქრები მაშინვე მოვიშორე. ტუჩის კუთხეები ოდნავ ავწიე. თვალებს ცეცხლი აკლია, მაგრამ ეს არც კოსმეტიკას და არც მე არ შემიძლია.
ტუმბოდან პროექტის საქაღალდე ავიღე და ჩანთაში ჩავდე. საკუთარ თავს მოწონების ნიშნად გავუღიმე და მისაღები ოთახისკენ გავედი. ვამჩნევ, როგორ დაფრინავს დედინაცვალი გიორგის გარშემო. დარწმუნებული ვარ, ლიასაც საპატიო სტუმართან გამოიყვანდა, მაგრამ ჩემს დას სადილობამდე სძინავს.
გიორგის მის მიმართ გამოხატული ზედმეტი ყურადღება აშკარად მოსწონს, არტურისგან განსხვავებით. თუმცა რკინასთან შედარება შეიძლება? ყოველთვის უკმაყოფილოა. გიორგის ვუახლოვდები და ისიც მაშინვე ჩემზე ერთვება. რა თქმა უნდა, დედინაცვალი სიბრაზისგან წითლდება.
– დილა მშვიდობისა, ბატონო გიორგი, – ვესალმები და ხელს ვუწვდი, რომელსაც მაშინვე ნაზად უჭერს. – გულწრფელად, თქვენი ვიზიტი ყველასთვის მოულოდნელი იყო.
– მიყვარს გაოცება, მაგრამ არა ამჯერად. ლილი, დილით გირეკავდით. – მპასუხობს დედინაცვლის გაკვირვებული ამოკვნესის ფონზე.
– მეძინა, – მხრები ავიჩეჩე.
ახლა ხველაც უერთდება. რაღაც უკმაყოფილო, ჩემი თავხედობით აღშფოთებული. ლარისას მის ქალიშვილში ავერიე? ლია არ ვარ, რომ აღმზარდოს.
– ბატონო გიორგი, იქნებ ყავას ინებებთ? – მამამ სიტუაცია განმუხტა.
– სხვა დროს, სამსახურში მეჩქარება, – ისე აცხადებს, თითქოს ჩვენ დავურეკეთ და დილით თავზე თვითონ არ დაგვადგა. – ლილისთან სალაპარაკოდ მოვედი. სამსახურზე – ამატებს, როცა ჩემს დაძაბულ მზერას შეხვდა.
– სიმართლე გითხრათ, მეც მეჩქარება, – დემონსტრაციულად საათს დავხედე.
–არტურთან? – ხვდება ის და დედინაცვლის ჯანმრთელობაზე სერიოზულად ვფიქრობ. ახლა ხომ დაიხრჩობა. – მე წაგიყვან.
–არა, ტაქსი გამოვიძახე და.
სინამდვილეში, არა მე, არამედ არტურმა. როგორც ყოველთვის, მაგრამ ამის თქმა არ ღირს. მით უფრო, მოლაპარაკებას ვერ ვასწრებ.
–ტაქსი გავათავისუფლე, რომელიც კართან იდგა, – სიტყვას მიჭრის გიორგი, – თუ სასწრაფოდ სადმე წასვლა გჭირდებათ, მე გაგიყვანთ. დამნაშავე ვარ. შეცდომას გამოვასწორებ.
პირი გავაღე, რომ უარი მეთქვა, მაგრამ მაშინვე დავმუწე.
ამ კეთილგანწყობილ მამაკაცს ვუყურებ. სახეზე ვაკვირდები. ისეთი უხეში არაა, როგორც მეიერი, დღეში 24 საათი. პირიქით, კეთილგანწყობას იწვევს. რატომაც არა? ვაგვიანებ, გიორგიმ, ნებაყოფლობით დახმარების სურვილი გამოთქვა. რისი მეშინია? არტურის რეაქციის? გუშინ გარკვევით მითხრა, რა ადგილს ვიკავებ მის ცხოვრებაში. აბსოლუტურად არანაირს! მხოლოდ მისი ქალიშვილის ძიძა ვარ. ნახევარ განაკვეთზე – თარჯიმანი. ამით მორჩა. თავისუფალი ქალი ვარ. ვალდებულებების და შვილების გარეშე. უფლება მაქვს ისე მოვიქცე, როგორც მსურს. ამჯერად გიორგის მოწვევა ჩემთვის მოსახერხებელია.
5 წუთის შემდეგ უსწორმასწორო გზაზე ჯიპით წინ მივიწევდით. გიორგი ავტომობილს საშინლად ატარებს. სჯობდა მძღოლი დაესვა, როგორც ბოლოს, როცა ადმინისტრაციიდან სახლში წამიყვანა.
– სამსახურის თემაზე არ გადაიფიქრე? – მკითხა იმ მომენტში, როცა სავარძელზე კიდევ ერთხელ ავხტი. ღვედი გავიკეთე, რომ დაბეგვილი ხორცივით არ გავმხდარიყავი.
– არა, ბატონო გიორგი, მაპატიეთ, მაგრამ არტურთან ვრჩები, – გავაცნობირე, როგორ ორაზროვნად ჟღერდა და მაშინვე დავამატე, სამუშაოდ.
მგონი უარესი გავაკეთე. მერის მოადგილე ახალ დაჟინებით მიყურებს, მცდის.
– ლილი, უბრალოდ გიორგი დამიძახეთ, – მაკვირვებს მისი რბილი, ხავერდოვანი ტონი, და „შენობით“. მით უფრო, თუ ადმინისტრაციაში მუშაობას არ აპირებ, სუბორდინაციის დაცვა აუცილებელი არაა.
– ჰმ, მე – ვიკარგები და ფანჯარაში ვიხედები.
– შეიტანე ცვლილებები მეიერის პროექტში? – უცებ თემა შეცვალა.
– დიახ, დღეს საბოლოო ვერსიას გადავცემ, – ვპასუხობ, მაგრამ დეტალებს არ ვუყვები. დაე, მასთან განიხილოს.
– ბავშვების დასასვენებელი სახლის პროექტი? – აზუსტებს, თავს ვუქნევ. – მეორე უკვე მოგცა? მითხრა, მის რადიკალურად შეცვლას აპირებდა და ვიფიქრე, იცოდით.
– არა, უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე. – თუ ჩემიდან ინფორმაციის გაგებას ცდილობ, ტყუილად. ყველაფერი, რაც არტურის პროექტს ეხება, მხოლოდ მასთან განიხილეთ. მე მხოლოდ ვთარგმნი.
– კარგი, რა ლილია. ჯიუტად მიჯიკა, თითქოს ასე დაახლოებას ცდილობს, მაგრამ მზად არ ვარ. – რაში მჭირდება ინფორმაციის გაგება? მით უფრო, შენ არ გამოგიყენებდი. ეს ბინძური კომუნიკაციაა. მეიერის კონკურენტი არ ვარ. უფრო დამხმარე. შენი უნდობლობა მაწუხებს.
– მაშინ რას ეხება ეს საუბარი პროექტზე? – ვაკვირდები გიორგის.
შეიშმუშნა, ცოტა ხნით გაჩუმდა, ბოლოს მითხრა:
– კარგი, დამიჭირე. უნდა ვაღიარო, – თავს ჩემკენ აბრუნებს, – მომწონხარ, ლილი. პროექტზე ვიკითხე სასაუბრო თემისთვის. მიზეზი მჭირდებოდა. ზედმეტად ფრთხილად მეპყრობი. თითქოს შენთვის სახიფათო ვარ.
– შენი არ მეშინია, თუ ამას გულისხმობ, – ვაწყვეტინებ მას. – უბრალოდ ერთმანეთს კარგად არ ვიცნობთ. ჩემს ხასიათში არაა დაუყონებლივ შენობით და მეგობრულად საუბარი.
კეკლუცი არ ვარ, სიმართლეს ვამბობ. იმ მომენტში გამახსენდა, როგორ სწრაფად დავუახლოვდი უცნობ მეიერს. არა მხოლოდ საუბარში, არამედ. უხერხულობისგან დავახველე. როგორც ჩანს, იმ ღამეს სისტემაში ხარვეზი ჰქონდა. მსგავსი რამ აღარ განმეორდება.
– ეს დასაფასებელია. რაც მთავარია, გამოსწორებადი. გაცნობის დრო გვექნება, – იღიმის გიორგი და მუხრუჭს აწვება.
არ მომწონს, როგორც ვჯაყჯაყებ სავარძელში. შეეძლო ფრთხილად გაეჩერებინა. ტუჩები შევკარი, რომ რამე უხეშად არ მეთქვა. მანქანიდან გადმოვედი. ალბათ, გიორგის სურდა ზრუნვის გამოჩენა, მაგრამ უფრო მოქნილი აღმოვჩნდი.
– მადლობა, რომ მომიყვანეთ, – ამოვისუნთქე, მიმოვიხედე და მეიერის სახლისკენ წავედი. ჭრელ რკინის ჭიშკარს მივაწექი. ისიც მოღალატესავით ახმაურდა.
– ლილი ყველაფერი რიგზეა? – უფრო ადრე მომესმა არტურის ხმა, ვიდრე დავინახავდი. – დარეკვას ვაპირებდი. რატომ გააუქმეთ ტაქსი?
ვერანდიდან ჩამოდიოდა, სწრაფად მოაბიჯებდა, გზაზე საუბრობდა, მაგრამ შეჩერდა, როცა ჩემს ზურგს უკან გიორგი დაინახა. ისიც, თითქოს სპეციალურად, წასვლას არ ჩქარობს. დგას, მანქანის ზურგს ეყრდნობა და მეიერს თავის დაქნევით ესალმება.
– გასაგებია, – ხმადაბლა ჩაილაპარაკა.
პასუხად უკმაყოფილოდ მიესალმა. ველოდები, როდის მომაქცევს ყურადღებას და დაძაბული შემომხედავს. თითქოს უკვე წლებია დაქორწინებული ვართ და ვღალატობ. ეს მაშინ, როცა თავად არტურმა ჩვენი ურთიერთობის საზღვრები დაადგინა. ჩვენს შორის მხოლოდ საქმიანი ურთიერთობაა.
არაა პრობლემა.
– დილა მშვიდობისა, ბატონო მეიერ – მშვიდად ვეუბნები და ჩანთიდან საქაღალდეს ვიღებ. – აი, თქვენი პროექტი. – ქაღალდებს ისე ვაჩეჩებ, ძლივს დაიჭირა. – კარგ დღეს გისურვებთ, მისტერ მეიერ, – ისედაც პირქუშ მეიერს ვუმატებ.
მკვეთრად მოვბრუნდი და საფეხურები ავირბინე. მხოლოდ მაშინ მოვდუნდი, როცა გაღიმებული სოფი დავინახე. ჩემი დახრა საკმარისია, რომ კისერზე ჩამომეკიდოს.
