სსრკ–ში ყველა მცხოვრები დარწმუნებული იყო, რომ საბჭოთა ოქრო უმაღლესი ხარისხის ნიმუშია. მაშინ ხომ ნებისმიერი ოქროს სამკაულის წარმოებას და რეალიზაციას მკაცრად აკონტროლებდნენ, საბჭოთა ოქროს სინჯი მკაცრად დაცული იყო, ხოლო მოსაგებად მყიდველის მოტყუების მიზანი უბრალოდ არ იყო. ნუთუ ყველაფერი ასეთი ვარდისფერია?Vivien გთავაზობთ დაფიქრდეთ, ნამდვილად ასეთი კარგია საბჭოთა ოქროს სამკაულები, როგორც ბევრი თვლის. მართალია რომ, ყველა ნაწარმი უბრალო ხალხს ყველაზე პატიოსან ფასად მიყიდეს?
„საიდუმლო არა, რომ უბრალო ხალხი თვლის, რომ საბჭოთა სახელმწიფოს მოგება ოქროს სამკაულებზე მინიმალური იყო. თითქოს, უბრალო ხალხი მდიდრულად არ ცხოვრობდა, ანუ ძვირფასეულობის შესაძენად ზედმეტი ფული არ ჰქონდა. ყველაფერი ასე არაა“ – წერს შემსყიდველი ლადო.„ნებისმიერმა მეტნაკლებად გამოცდილმა იუველირმა იცის, რომ საბჭოთა ოქროს სამკაული დიდი ტყუილია. მომხმარებლების მოტყუების ფილიგრანული მეთოდი. რა თქმა უნდა, ამას ფულის მისაღებად აკეთებდნენ. თან შთამბეჭდავ შემოსავალს იღებდნენ.უნდა ვაღიაროთ, რომ ნაწარმის ხარისხი ყოველთვის მაღალ დონეზე იყო. ოქროც და სხვა ძვირფასი ლითონიც (პლატინა, ვერცხლი) კარგი ხარისხის იყო. სინჯი მაჩვენებლებს შეესაბამებოდა, ხოლო მინარევების (სპილენძი, ნიკელი და სხვა) არსებობა ნორმის ფარგლებში იყო. როგორც ამბობენ, იყო დეტალები.
საქმე იმაშია, რომ სამკაულში ძვირფასი ქვების ნაცვლად თითქმის ყოველთვის ხელოვნურ ანალოგებს სვამდნენ. ამას ძალიან ტლანქად და უეშმაკოდ აკეთებდნენ. უფერო კორუნდი ლაბორატორიაში იღებებოდა. ფერის მიხედვით ლალის, ამეთვისტოს, საფირონის ან ნებისმიერი სხვა ძვირფასი ქვის სახით ყიდნენ.რა თქმა უნდა, ამ სფეროს სახელმწიფო მთლიანად აკონტროლებდა, ამიტომ ღიად მოტყუება არ შეეძლოთ. სწორედ ამიტომ, სამკაულის მახასიათებლებში მხოლოდ ლითონის ხარისხის შესახებ უთითებდნენ. ხოლო ქვის აღწერილობა არ ახლდა. იშვიათ შემთხვევაში, სადაც ძვირფასი ქვა ნამდვილი იყო, ქვის მახასიათებლებს უშეცდომოდ უთითებდნენ.
თუ ყალბ ქვებზე ვსაუბრობთ, ლალის გაყალბება უფრო ადრე დაიწყეს. ალექსანდრიტის, ტურმალინის და საფირონის სინთეტიკური შემცვლელებიც არსებობდა. სსრკ–ში არ მოიპოვებოდა მინერალები, რომელთა გადამუშავება შეიძლებოდა.აღსანიშნავია ძვირფასი ქვები, რომელთაც არ აყალბებდნენ. ასეთია ბრილიანტი, ზოგჯერ ზურმუხტი. ნაკლებად ძვირფსი ტოპაზი, მარჯანი და ქვა სსრკ–ს ტერიტორიაზე მოიპოვებოდა, ამიტომ მათ გაყალბებას აზრი არ ჰქონდა.მთავარი ტყუილი ფასში იმალებოდა. ზოგჯერ ფასს იმდენად ზრდიდნენ, რომ 20 ლარის სამკაული 200 ლარი ჯდებოდა. სწორედ ამიტომ, პატიოსან ფასზე საუბარი გულუბრყვილობაა“ – ამბობს შემსყიდველი.
და მაინც, ოქროს სამკაულს დადებითი ხარისხი ჰქონდა. მაგალითად, სინჯის ღირსეული ხარისხით გამოირჩეოდა. იგივე სამაგრები ქვებზე ან საკეტი საყურეზე ძალიან საიმედო იყო და წლები ძლებდა. ნებისმიერი ძვირფასი ლითონის დეკლარირებული სინჯის დაცვა დღესაც ბევრ მყიდველს ძველი სამკაულის ყიდვას აიძულებს.
