ანასტასია ნინა ბებოს შემთხვევით შეხვდა. მოხუცმა ქალმა ადგილობრივ მაღაზიაში პროდუქტები იყიდა, მაგრამ სალაროსთან დაიბნა, ფული არ ყოფნიდა. ტასომ პენსიონერის დახმარება გადაწყვიტა და მისი ანგარიში გადაიხადა. საბედისწერო შეხვედრამ მეგობრობამდე მიიყვანა, რომელიც რაღაც დიდში გადაიზარდა. ანასტასიამ ნინა ბებოს შვილები და შვილიშვილები ჩაუნაცვლა. თავად გოგონამ უახლესი ადამიანი შეიძინა. ეს ისტორია მოულოდნელად დასრულდა. Vivien გიამბობთ, რა მოხდა კონკრეტულად.
საბედისწერო შეხვედრა – მოხუც ქალს მოულოდნელობისგან თვალები აუცრემლდა, როცა ტასო სალაროსთან დაეხმარა. „არ იტიროთ, ყველაფერი კარგადაა. გსურთ პროდუქტები სახლში აგატანინოთ? დღეს ვისვენებ!“ – მიმართა პენსიონერს ტასომ.ანასტასია 30 წლისაა და მარტო ცხოვრობს. მამაკაცებთან ურთიერთობა ვერ ააწყო და თავადაც გათხოვება დიდად არ სურს. ასეთი ხასიათი აქვს. ადგილობრივ გაზეთში მუშაობს და პარალელურად წიგნებს წერს. ნინა მაშინვე მოეწონა. მასში რაღაც იდუმალი იყო, რისი გამოყენებაც თავის მოთხრობებში შეეძლო.
სწორედ ამიტომ, გადაწყვიტა ნებისმიერ ფასად გაეცნო. სიტყვაზე, მოხუცი ქალი წინააღმდეგი არ ყოფილა. ისიც მარტოხელა იყო, ამიტომ უცნობებს ხშირად ესაუბრებოდა. თავისი მხსნელისთვის მადლობის გადახდა სურდა: „ძალიან დამეხმარეთ! აქედან რამდენიმე კვარტალში ვცხოვრობ“.ნელა მიდიოდნენ. მოხუცმა საკუთარ ცხოვრებაზე უამბო, ანასტასია აღფრთოვანებით უსმენდა. სახლთან მიახლოებისას მოხუცმა ჩაიზე დაპატიჟა. ისიც დათანხმდა. ასე დაიწყო მათი მეგობრობა, რომელიც რაღაც დიდში გადაიზარდა.
ახლობლები – ნომრები გაცვალეს და ერთმანეთს ხშირად კითხულობდნენ. ძალიან მალე ტასო მოხუცისთვის უახლესი ადამიანი გახდა. ენდობოდა და დახმარებას ხშირად თხოვდა. როცა პენსიონერი ავად გახდა, ქალი საჭმელს უმზადებდა და ბინას ულაგებდა.ორივე გრძნობდა, რომ მაღაზიაში საბედისწერო შეხვედრამ მათი ცხოვრება შეცვალა. თუმცა ანასტასია ბოლომდე ვერ ხვდებოდა, რამდენად ძლიერ. ყველაფერი მოულოდნელად მოხდა. ნინა საავადმყოფოში მოხვდა. ექიმების პროგნოზი სასიხარულო არ იყო და ანასტასია უარესისთვის ემზადებოდა.ერთხელ მოხუცმა მასთან სერიოზული საუბარი ისურვა: „ნასტია, ჩემი გზა უკვე გავლილია. ვგრძნობ, დიდი დღე არ მიწერია. ბრძოლა უსარგებლოა. გულწრფელად გითხრა, დავიღალე. ერთადერთი ადამიანი ხარ, ვისი ნდობაც შემიძლია. მთელი ქონება მინდა შენზე გადავაფორმო. ამას გავაკეთებ, თუ ჩემს ერთ პირობას შეასრულებ“.
უჩვეულო პირობა – ანასტასია ამას არ ელოდა. მის მემკვიდრეობაზე არც ფიქრობდა, მაგრამ შინაგანმა ცნობისმოყვარეობამ თავისი ქნა და ჰკითხა: „ნინა, მიხარია, რომ ძალიან ახლობლები გავხდით. ღვიძლი ბებიები ცოცხლები აღარ არიან. თქვენ მაჩვენეთ, რას ნიშნავს იყო შვილიშვილი. თქვენი შეთავაზების გამო თავს უხერხულად ვგრძნობ, მაგრამ მაინტერესებს, რა პირობაზე საუბარი“.მოხუცმა ტასოს ხელი მოკიდა: „ჩვენს ქალაქში ბავშვთა სახლია. ბოლო 5 წელია იქ ჩემი შვილიშვილი ცხოვრობს, რომელიც დედინაცვალმა მამის, ჩემი შვილის გარდაცვალების შემდეგ მიიყვანა. ძალიან სუსტად ვიყავი, რომ მეურვეობა გამეფორმებინა და გამეზარდა. ჩემთან ბავშვი ვერ იცხოვრებდა. ყოველდღე თავს ვიდანაშაულებ, მაგრამ ვიცი, რომ დრო ჯერ კიდევ მაქვს. მსურს, რომ ჩემი შვილიშვილი იშვილო და ოჯახი აჩუქო“.
ანასტასია გაოგნდა. ამაზე დათანხმება წარმოუდგენელი პასუხისმგებლობაა. დასაფიქრებლად დრო ითხოვა. ისიც დათანხმდა. მეორე დღეს ანასტასია პასუხის სათქმელად საავადმყოფოში მიდიოდა, მაგრამ ვერ მოასწრო: პენსიონერი ღამით გარდაიცვალა.საწოლის გვერდით იყო წერილი: „ნოტარიუსის ნომერია, ყველაფერს აგიხსნით. პასუხი არ მომეცი, მაგრამ ვიცი, რომ უკვე გადაწყვიტე. მარტოხელა არ უნდა იყო!“ ტასო კითხულობდა და ცრემლი ერეოდა. ქალი საავადმყოფოში მიდიოდა, რომ ეთქვა, თანახმა იყო.
ცხოვრებისეული სიბრძნე: რას გვასწავლის ეს ისტორია? – ზოგჯერ ახლობლები გვღალატობენ, ხოლო უცნობები, პირიქით, გვეხმარებიან. ადამიანების ურთიერთობა დაუმუშავებელი ველია, სადაც სიყვარულის, სინანულის და პატიების ადგილია. ნინა და ანასტასტია საბედისწერო შეხვედრამ დააკავშირა. ამის წყალობით ორივე ქალმა მარტოობა დაივიწყა, ხოლო ტასოს ცხოვრება სამუდამოდ შეიცვალა.
